From Wikipedia, the free encyclopedia
Proza je vrsta književnosti koja ne slijedi predodređen način pisanja. Proza jednostavno kaže nešto bez pokušaja da uljepša tj. koristi stilske figure. Proza naravno može biti lijepa, ali ne zbog načina na koji je pisana nego zbog onoga što je rečeno. Romani pripadaju prozi. Roman je zapravo samo duža priča napisana u proznom stilu. Jedan od prvih primjera romona u Evropi je "Don Kihot". Puno ranije, na Bliskom Istoku se pojavljuju "Priče iz hiljadu i jedne noći", ili čak ranije, u Aziji, nastaje priča "Tri Kraljevstva". Danas se prozu nalazimo u različitim oblicima. Filozofski, historijski i novinarski radovi, su također primjeri proznog stila.
 | Ovaj članak ili jedan njegov dio nije preveden ili je samo djelimično preveden. Ako smatrate da ste sposobni prevesti ga, pogledajte kako uređivati članak, kliknite na link uredi i prevedite ga vodeći računa o standardima Wikipedije i srpskohrvatskog jezika. |
Proza (lat. proza oratio – upravni, direktni govor) je način izražavanja i pisanja koji obično nije metrički tako čvrsto određen kao poezija (stih, metrika, ritam, rima, akcenat)[1], te koji ima različite funkcije u standardnom i književnom jeziku. U standardnom jeziku upotrebljava se u svrhu svakidašnjeg sporazumevanja, a u književnom jeziku u diskurzivnim književnim vrstama (esej, rasprava, traktat i sl.), zatim u memoarskoj književnosti, i, posebno nakon renesanse, u raznim epskim i dramskim formama. Mada u nekim graničnim slučajevima proza može da poprimi neka formalna obeležja poezije (ritmička proza, poetski roman), pa i njeno afektivno, emotivno i imaginativno dejstvo, proza i u svojim dotjeranijim oblicima ipak obično ima naglašeniju referencijalnu i kognitivnu funkciju, te se u njenoj komunikaciji podrazumeva znatno neposrednija povezanost između opisivanog i opisanog. Krajnji stepen povezanosti između sadržaja i njegovog iskaza postignut je u naučnoj prozi – koja je zbog toga na najdonjoj lestvici interesovanja jednog teoretičara književnosti.
Proza se pojavila već u najstarijim književnim oblicima kao što su bajke i mitovi, a oduvek se koristi u napisima, ugovorima, pravničkim tekstovima, hronikama i sl.
Proza je vrsta umetničke književnosti gde su reči u književnim delima pre svega shvaćene preko njihovog direktnog, stvarnog značenja, za razliku od poezije kod koje se reči organizuju na takav način da se razumevanje reči usmerava u pravcu njihovih asocijacija koje nisu nužno vezane za stvarna značenja reči i u svetu realnosti.
Prozu karakterišu slobodni stil pisanja koji, za razliku od poezije, ne sledi principe ritmike i rime. Za razliku od poezije koja se ostvaruje u stihovima, proza se ostvaruje punim smislenim rečenicama čije se značenje prihvata onako kakvo je njihovo stvarno značenje.
Obično se deli na pripovjednu, naučnu i besjedničku prozu.
Vođena je kritička debata o konstrukciji proze: „... razlika između stihova i proze je jasna, dok je razlika između poezije i proze nejasna”.[2] Proza u svojoj jednostavnosti i slobodno definisanoj strukturi široko je prilagodljiva govornom dijalogu, činjeničnom diskursu, i tematskom i fikcijskom pisanju. Ona se sistematski proizvodi i objavljuje u okviru književnosti, novinarstva (uključujući novine, časopise, i radiodifuziju), enciklopedije, filmove, istoriju, filozofiju, zakon, i u skoro svim formama i procesima u kojima je neophodna ljudska komunikacija.
Reč „proza” se prvi put pojavila u engleskom jeziku u 14. veku. Ona je izvedena iz starofrancuske reči , koji je formirana iz latinskog izraza (doslovno, neposredan ili direktan govor).[3]
Isak Njutn je u Hronologiji drevnih kraljevstava pisao „Grčka antika je puna poetskih fikcija, zato što Grci nisu pisali u prozi, pre azijskog osvajanja Persijanca Kira Velikog. Zatim su Ferekid sa Sirosa i Kadm iz Mileta uveli pisanje u prozi.”[4] Vebsajt , između ostalog piše „Naravno, Njutn nije otkrio nikakav zakon lingvističke prirode koji uslovljava da bez obzira na to koliko je slobodna forma, spontan ili nestrukturiran književni izraz, uvek će sadržati poetske elemente, baš kao što nejonizovani elementi uvek sadrže elektrone; najbolja proza sadrži najveći poetski sadržaj nastao najmanjim poetskim naporom.”[5]
Prozi nedostaje formalnija metrička struktura stihova koja se može naći u tradicionalnoj poeziji. Proza se sastoji od punih gramatičkih rečenica, koje zatim sačinjavaju paragrafe pri čemu se ne vodi pažnja o estetskoj privlačnosti, dok poezija obično sadrži metričku i/ili rimsku shemu. Neki prozni radovi sadrže tragove metričke strukture ili versifikacije i svesnu mešavinu dva književna formata poznatu kao prozna poezija. Stih se smatra da je više sistematičan ili dosledan datoj formuli, dok proza u većoj meri odražava običan (često konverzacioni) govor. Po ovom pitanju, Semjuel Tejlor Kolridž je šaljivo zahtevao da novi pesnici trebaju da znaju „definicije proze i poezije; to jest, prozna-reči u njihovom najboljem redosledu; najbolje reči poezije u svom najboljem redu”.[6]
Mesje Žordan ze tražio da tekst ne bude napisan ni kao stihovi, ni kao proza. Filozofski majstor je odgovorio nema drugog načina da se osoba izrazi nego putem proze ili stihova, iz jednostavnog razloga što sve što nije proza predstavlja stihove, i sve što nisu stihovi je proza. Molijer, [7]
„Dakle, u vezi s pomenutom definicijom, može se reći da je „razmišljanje prevođenje proznih ideja bez pomagala” pošto ideje (u mozgu) ne prate bilo kakvu metričku kompoziciju.”[8]
... Verujem da priča može biti uništena pogrešnim ritmom u rečenici - naročito ako se to dogodi na kraju - ili greškom u paragrafu, čak i interpunkcijom. Henri Džejms je maestro tačke-zareza. Hemingvej je prvoklasni formirač paragrafa. Sa tačke gledišta sluha, Virdžinija Vulf nikad nije napisala lošu rečenicu. Ja ne kažem da ja uspešno praktikujem ono što propovedam. Ja se trudim, i to je sve.[9]
Postoje mnogi tipovi proze, među kojima su nefikciona proza, herojska proza,[10] prozna poema,[11] polifonska proza, aliterativna proza, prozna fikcija, i seoska proza i ruskoj književnosti.[12] Prozna poema je kompozicija u prozi koja ima neke od kvaliteta poeme.[13]
Mnoge forme kreativnog ili književnog pisanja koriste prozu, uključujući novele i krake priče. Pisac Truman Kapote je smatrao da je kratka priča „najteži i disciplinovaniji oblik proznog pisanja”.[9]
Biografija je književni žanr koji opisuje život neke istaknute ličnosti, stvarne ili izmišljene. Kad bi biografija samo navodila mesta i datume rođenja i smrti, školovanja, poslovne i porodične događaje, bio bi to životopis, ali biografije zadiru dublje, pišu o ljudskim motivima, vrlinama i manama, problemima i kako su se ljudi nosili sa njima, osećajima. Tako nečija biografija može biti drama, a može biti i komedija, može biti poučna, a ako je suvoparna i previše liči na životopis - dosadna. Cilj biografije je da celovito prikaže život izabrane osobe, da odgonetne i dočara njen karakter, da uspostavi vremenski sled događaja i aktivnosti u koje je osoba bila uključena, kao i da oslika društvene prilike koje su okruživale njen život.[14][15]
Biografija nije samo rekonstrukcija činjenica vezanih za život ličnosti o kojoj se govori, kao što su poreklo, rođenje, obrazovanje, karijera, odnosi sa drugim ljudima i smrt. Ona u isto vreme treba da iznete činjenice koherentno obrazloži, zbog čega poseduje izvesna obeležja pripovesti. Za razliku od autobiografije koja ostavlja mogućnost da se tačnost njenih navoda dovede u pitanje i za razliku od biografskog romana koji stvarno dopunjava izmišljenim, biografija pretpostavlja istinitost prikazanih događaja, čija je verodostojnost proverljiva. Biograf koristi svu raspoloživu građu: memoare, dnevnike, pisma, autobiografije, beleške, zapise, arhivsku građu, sećanja savremenika, druge knjige, fotografije i slike. Biografija nije samo rekonstrukcija činjenica vezanih za život ličnosti o kojoj se govori, kao što su poreklo, rođenje, obrazovanje, karijera, odnosi sa drugim ljudima i smrt. Ona u isto vreme treba da iznete činjenice koherentno obrazloži, zbog čega poseduje izvesna obeležja pripovesti.[16]
Za razliku od autobiografije koja ostavlja mogućnost da se tačnost njenih navoda dovede u pitanje i za razliku od biografskog romana koji stvarno dopunjava izmišljenim, biografija pretpostavlja istinitost prikazanih događaja, čija je verodostojnost proverljiva. Biograf koristi svu raspoloživu građu: memoare, dnevnike, pisma, autobiografije, beleške, zapise, arhivsku građu, sećanja savremenika, druge knjige, fotografije i slike.[17][18]
Esej je književno-naučna vrsta u kojoj autor objedinjuje naučni pristup i književnu obradu s nastojanjem da izrazi lični stav prema temi o kojoj piše.[19] To je obično kratka forma u kojoj se posmatra kulturni ili društveni fenomen. Osnivač ovog književnog žanra je francuski renesansni književnik i filozof Mišel de Montenj. Svoje eseje prvi put je objavio 1580. Esejistička metoda je eksperimentalna, u njoj se predstavljaju teze iz različitih perspektiva i razmišljanja o njima. Tako se čitaocu daje slika misaonog procesa od premisa do ocena i zaključaka.[20][21][22]
Pripovetka je posebna, moderna književna forma kratke proze, čija je glavna osobina u jakoj kompresiji sadržaja.[23] Pripovetke datiraju još iz perioda tradicija usmenog prenošenja koje su proizvele važne priče kao što su Homerova Ilijada i Odiseja. Ove priče su prenošene u ritmičnom, poetskom formatu, sa rimama kao olakšicom ljudima da zapamte sadržaj priče. Ove priče su podeljene na kraće delove, kako bi pripovedaču bilo olakšano preneti ih u delovima.[24][25]
Moderna pripovetka kao vlastiti žanr nastala je u Italiji, u ranom 19. veku. Rani primeri zbirki kratkih priča uključuju „Bajke“ braće Grim (1824—1826), Gogoljeve „Večeri na salaši kraj Dikanjke“ (1831—1832), „Groteske i arabeske“ (1836) Edgara Alana Poa, „Dvaput ispričane priče“ Natanijela Hotorna (1842). U drugom delu 19. veka, rast tržišta štampanih magazina i žurnala kreirao je jaku potražnju za kratkom pričom, između 3.000 i 15.000 reči dužine. Među poznatim pričama iz ovog perioda je Paviljon br. 6, Antona Čehova.
Roman je dugačak pripovedni tekst napisan u prozi. Prema podeli na književne rodove, roman spada u epiku.[26] Formalne osobenosti romana je teško precizno definisati, ali je u načelu u pitanju složena, obimnija narativna forma, kako u pogledu količine teksta, tako i u pogledu opsega zbivanja koje opisuje. Ovaj žanr je bio opisan kao forma koja ima „kontinuiranu i sveobuhvatnu istoriju od oko dve hiljade godina“,[27] koja vodi poreklo iz klasične Grčke i Rima, iz srednjovekovne i rane moderne romantike, i iz tradicije novela. Kasnije je jedna italijanska reč korištena za pripovetku da bi pravila razlika od romana. Takva tendencija je prisutna u engleskom jeziku od 18. veka. Ijan Vat je u svom radu predložio 1957. godine da je roman prvi put nastao početkom 18. veka.
Romansa je blisko povezana sa dugim proznim narativom. Volter Skot ju je definisao kao „fiktivnu naraciju u prozi ili stihu; čiji interes se usmerava na čudesne i neobične incidente“, dok su u romanu „događaji smešteni u običan tok ljudskih događaja i savremenog stanja društva“.[28] Međutim, mnoge romanse, uključujući istorijske romanse Skota,[29] Emili Brontejeve Orkanske visove[30] i Herman Melvilov Mobi Dik,[31] se isto tako frekventno nazivaju novelama, i Skot opisuje romansu kao „srodan termin“. Romansu, kako je ovde definisana, ne bi trebalo mešati sa žanrom fikcije ljubavnih romansi ili romantičnim romanom. Drugi evropski jezici ne prave uvek razliku između romanse i novele: „novela je , , “.[32]
Ep ili pripovest je najveća epska forma. Oblikovan je u visokom stilu, odabranim stihom (heksametar, aleksandrinac). Razvio se u staroj Grčkoj i spada u najstarija književna dela koja su se očuvala do danas. U nastanku epa važnu ulogu su imali mit i legenda, drevne priče o precima, herojima, postanku sveta i života, otkriću znanja koja su bila od velikog značaja za zajednicu i koje su se generacijama prenosile. Ep je nastao od mitske i istorijske građe koja je bila podređena opštem načelu idealizacije epske prošlosti. Obično ep je ispričan kroz dela nekog heroja koji prolazi kroz iskušenja i avanture i mora da donese presudne odluke. Neki epovi su „tradicionalni”, tj. direktno odslikavaju iskustva naroda; drugi su sastavljeni od pesnika zbog nekog nacionalnog ili religijskog cilja.[34]
Pripovedanje u epu se odvija u trećem licu. Pripovedač se stavlja u poziciju nepristrasnog i objektivnog posmatrača koji ima uvid u celinu zbivanja. Pripovedanje se odlikuje epskom širinom, ono je podrobno, postupno, prekidano digresijama, epizodama, epskim ponavljanjima. Osnovna tehnika u pričanju je retardacija – usporavanje radnje, odlaganje njenog ishoda. Događaji se hronološki nižu jedan za drugim. Međutim, pojedinim epizodama se posvećuje posebna pažnja i skreće se sa glavnog toka. Razlog za to je nastojanje epskog pripovedača da ništa što je navedeno u pesmi ne ostane nejasno i neoblikovano do kraja. Ep ima svoju ustaljenu unutrašnju strukturu. Na početku je uvod u kome se slušaoci obaveštavaju o predmetu epa. Na početku je data invokacija, molba upućena muzama, boginjama pevanja da pomognu da se poduhvat uspešno dovede do kraja. Zatim sledi argumentum, u kome se iznosi sadržaj epa. Za njim nastupa pripovedanje o središnjim događajima.[35][36]
Novinarstvo je vid pisane reči proizvedene sakupljanjem, pripremom, uređivanjem vesti. Pojam novinarstva se u početku odnosio na prenošenje aktuelnih događaja široj publici, preko štampanih medija kao što su novine, ali sa razvojem novijih tehnologija značenje pojma proširilo i danas podrazumijeva sve štampane, elektronske i digitalne medije preko kojih se prenose aktuelna dešavanja. Shvatanje odgovarajuće uloge novinarstva varira među zemljama. U nekim nacijama, mediji su pod uticajem vladinih intervencija, i nisu potpuno nezavisno telo.[37] U drugima, mediji su nezavisni od vlade, ali je njihova profitna motivacija u sukobu sa ustavnim zaštitama slobode štampe. Pristup slobodno dostupnim informacijama koje prikupljaju nezavisna i konkurentna novinarska preduzeća sa transparentnim uredničkim standardima mogu da omoguće građanima da efektivno učestvuju u političkom procesu. U Sjedinjenim Državama, novinarstvo je zaštićeno članom o slobodi štampe u Prvom amandmanu ustava.
Uloga i status novinarstva, zajedno sa ulogom i statusom masovnih medija, je prošla kroz mnoštvo promena tokom zadnjih decenija sa napretkom digitalne tehnologije i objavljivanjem vesti na internetu.[38] Ovo je dovelo do promena u potrošnji kanala štampanih medija, pošto ljudi sve više čitaju vesti putem e-čitača, pametnih telefona i drugih elektronskih uređaja. Time su novinske organizacije podstaknute da u potpunosti monetizuju svoje digitalno krilo, kao i da improvizaciju u kontekstu u kojem oni objavljuju vesti u štampi. U medijskim prostorima redakcije su smanjile broj svog osoblja i pokriće putem tradicionalnih medijskih kanala, kao što je televizija, kako bi se uskladili sa opadajućom potražnjom. Na primer, između 2007 i 2012, je redukovala svoje pokriće na skoro polovinu svog originalnog trajanja emisija.[39]
Ova kompaktnost pokrića je povezana sa široko zastupljenim osipanjem publike, pošto velika većina učesnika nedavnih studija pokazuje promene preferencija u pogledu konzumiranja vesti.[39] Digitalna era je proizvela novu vrstu novinara u kojoj obični građani imaju veću ulogu u procesu stvaranja vesti, sa porastom zastupljenosti građanskog novinarstva omogućenog dostupnošću interneta. Koristeći video kamere opremljene mikrofonima, aktivni građani sad imaju mogućnost pravljenja snimaka vesti o događajima i otpremanja na kanale poput Jutjuba, koje često otkrivaju i koriste glavni mediji. U međuvremenu, lak pristup novostima putem mnoštva onlajn izvora, kao što su blogovi i drugi društveni mediji, doveo je do toga da čitaoci imaju mogućnost pristupa vestima sa znatno šireg opsega zvaničnih i nezvaničnih izvora, umesto samo od tradicionalnih medijskih organizacija.
Prvi osvedočeni tragovi književne proze nalaze se u zapisima jonskih filozofa u Staroj Grčkoj (6. vek pre n. e.), i kasnije u Heraklita, Demokrita, Hipokrata, da bi već kod Tukidida bili izrazito umetnički usmereni. Takvu prozu je prihvatio Ksenofan. Kao već razvijen i raščlanjen standard umetničku prozu u svojim dijalozima koristi Platon i takođe grčki retori. Kasniji pisci su taj standard dotjerivali (posebno Izokrat), ali je ova doteranost proznog izražavanja počela da se gubi za vreme račvanja na azijanizam i aticizam. Sa kasnoantičkim romanom proza je ušla i u epske književne žanrove (Lukijan).
Latinska proza se razvijala delomično iz svojih izvora koje su sačinjavali javni govori i analistički smer u istorijskom istraživanju. Jasnoću, preciznost i pregnantnost latinska proza je poprimila tek u delima Katona Starijeg, a naročito Cicerona. Kasnije se primenjuje u sentenciji (Seneka, Plinije), a ponekad postaje i izveštačena (Tacit), od čega ju je, vraćanjem na Ciceronov stil, želeo spasiti Kvintilijan.
Tradicija koju je prihvatio srednji vek bila je usredsređena u pojmu o troslojnom proznom stilu (visoki, srednji, niski). Značajnija srednjovekovna ostvarenja u prozi jesu prevodi teoloških, pravnih i drugih tekstova. U sredinama s razvijenom epikom (Island, Francuska) nekadašnji su se epski žanrovi obrađivali i u proznim oblicima.
Antička i srednjovekovna proza su vodile računa o zvuku i ritmu prozne rečenice. Pisci su vešto raspoređivali jezičku građu u iskazu, svesno stavljali akcente ili pauze na određeno mesto, pazili na tempo i melodiju, a iznad svega bio je u njihovoj svesti važan kraj rečenice, koji je u dobrog stiliste obavezno morao biti metrički strukturiran. To se postiglo takozvanom klauzulom u jezicima čija se prosodija zasnivala na kvantitetu (grčki ili latinski jezik) ili kurzusom, na jezicima koji su ritmičke zakonitosti gradili na akcentu (kasni latinski i neki drugi narodni jezici).
Humanizam se vratio na temelje koji su označavali antičku prozu, iz nje je crpeo čak i Martin Luter, prevodeći Bibliju na nemački jezik. Iako je u nekim svojim vidovima renesansna i barokna proza težila krajnjoj doteranosti, retorstvo, pa i izveštačenost (jufjuizam, manirizam), ipak je upravo u to vreme nastavljen onaj posebni razvoj proze u epskim žanrovima što ga je naznačio Bokačo u Dekameronu, kao i onaj razvoj što se nazirao u srednjovekovnim traktatima. Montenj i Bejkon postavljaju u svojim esejima temelje modernog diskurzivnog proznog izraza, a Servantes – svojom parodijom stilizovanog retorskog jezika viteških romana, kao i unošenjem govora prostog naroda u svoju narativnu strukturu – nagoveštava osnovna obeležja i mogućnosti koje će u toku 18. i 19. veka proza dobiti u svojim osnovnim modernim umetničkim formama, romanu, pripoveci, noveli. Najzad, upravo u vreme renesanse, a naročito u renesansnoj komediji, nagoveštene su i velike mogućnosti upotrebe proze u novijoj evropskoj drami.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
