Osroena

Osroena (također poznata kao Osroene, Osrohene, Osrhoene; sirijački:ܡܠܟܘܬܐ ܕܒܝܬ ܥܣܪܐ ܥܝܢܐ Malkuṯā d-Bēt ʿŌsrā ʿĪnē), također poznata po imenu svog glavnog grada Edesa (suvremeni Şanlıurfa u Turskoj) je bilo drevno sirijačko kraljevstvo u Mezopotamiji^[1], koje je uživalo nezavisnost ili značajnu razinu autonomije od 132. pne. do 244. n.e.^[2][3] U njoj se kao službeni jezik koristio sirijački.^[4].

ܡܠܟܘܬܐ ܕܒܝܬ ܥܣܪܐ ܥܝܢܐ Kraljevina Osroena ? 132. pne–244 ? Položaj Kraljevine Osroene Karta na kojoj je Osroena prikazana kao tributarno kraljevstvo Armenskog Carstva pod Tigranom Velikim Glavni grad Nije naveden Jezik/ci sirijački, Vlast Monarhija Historijska era Helenističko doba  - Uspostava  - Prestanak

Rimska zavisna država Osroena cca. godine 31. pne.

Rimska provincija Osroene, 120, označena u okviru Rimskog Carstva

Pogrebni mozaik edeške porodice, 3. vijek.

Osroena ili Edesa je nezavisnost stekla zahvaljujući kolapsu Seleukidskog Carstva koje je iskoristila dinastija iz arapskog plemena Orejaca uspostavljena godine 136. pne. Naziv Osroene potiče od Osroes od Oreja, odnosno arapskog šeika koji je vlast nad oblašću Osroene preuzeo od Seleukida godine 120. pne.^[5]. Većina kraljeva Osroene su se zvali Abgar ili Manu a predstavljali su arapske šeike naseljene u gradovima^[6][7]. Pod arapskim dinastijama Osroena je došla pod značajan uticaj aramejske kulture i predstavljala je središte otpora helenizmu. Do 5. vijeka je sama Edesa postala središtem sirijačke književnosti i kulture. Godine 608. ju je zauzeo sasanidski kralj Khosrow II, a godine 638. muslimani.

Područje kraljevine, smješteno u gornjem toku Eufrata, postalo je važno bojište između antičkih velesila koje su vladale Malom Azijom, Perzijom, Sirijom i Armenijom. Nakon što je Seleukidsko Carstvo nestalo, podijelile su ga Rim i Partsko Carstvo. U tom periodu je uglavnom bila pod partskim sizerenstvom, iako su Rimljani kasnije pokušali da ga povrate nekoliko puta.

Izvori i reference

Osroena na Wikimedijinoj ostavi

1. The encyclopedia of military history: from 3500 B.C. to the present, Part 25. Richard Ernest Dupuy, Trevor Nevitt Dupuy. Harper & Row, 1970. Page 115.
2. Alexander Roberts & James Donaldson Eds. The Writings of the Fathers Down to AD 325: Ante-Nicene Fathers vol. 8 (Peabody, Massachusetts: Hendrickson Publishers, 1994), 657-672. Arhivirano 2008-02-27 na Wayback Machine-u
3. Adrian Fortescue. The Lesser Eastern Churches, pp. 22. Published by Catholic Truth Society, 1913. Original from the University of Michigan.^{[mrtav link]}
4. The Ancient Name of Edessa, Amir Harrak, Journal of Near Eastern Studies, Vol. 51, No. 3 (Jul., 1992), pp. 209-214
5. C. Anthon, A System of Ancient and Medieval Geography for the Use of Schools and Colleges, Harper Publishers, 1850, Digitized 2007, p.681
6. J. F. Healey, H. J. W. Drijvers, The Old Syriac Inscriptions of Edessa and Osrhoene: Texts, Translations, and Commentary, BRILL Publishers, 1999, ISBN 90-04-11284-7, pp.35-36
7. M. A. R. College, The Parthians, 1967 (see p.58)

• Notitia dignitatum
• Westermann, Großer Atlass zur Weltgeschichte ()
• Catholic encyclopaedia (passim)