From Wikipedia, the free encyclopedia
Martin Luther King Jr. (15.1. 1929. - 4.4. 1968.) je američki baptistički svećenik, mnogo poznatiji kao vođa pokreta za građanska prava američkih crnaca.
| Martin Luther King, Jr. | |
|---|---|
 King 1964. | |
| Rođenje | Michael King, Jr. 15. 1. 1929. Atlanta, Georgia, SAD |
| Smrt | 4. 4. 1968. (dob: 39) Memphis, Tennessee, SAD |
| Nacionalnost | američka |
| Alma mater | Morehouse College (B.A.) Crozer Theological Seminary (B.D.) Boston University (Ph.D.) |
| Vjeroispovijest | baptist (Progresivna nacionalna baptistička konvencija) |
| Suprug/a | Coretta Scott King (1953–1968) |
| Djeca | Yolanda Denise-King (1955–2007) Martin Luther King III (* 1957) Dexter Scott King (* 1961) Bernice Albertine King (* 1963) |
| Roditelji | Martin Luther King, Sr. Alberta Williams King |
| Nagrade | Nobelova nagrada za mir (1964), Predsjednička medalja slobode (1977, posthumno), Kongresna zlatna medalja (2004, posthumno) |
Potpis | |
Godine 1957. je osnovao Konferenciju južnjačkog kršćanskog vodstva (Southern Christian Leadership Conference, SCLC), organizaciju koja će postati srž pokreta za ukidanje segregacije bijelog i crnog stanovništva u južnim državama SAD. Pokret se pri tome koristio marševima, demonstracijama, bojkotom i drugim nenasilnim metodama koje su, zahvaljujući brutalnoj reakciji lokalnih vlasti zabilježenom na televiziji, pokretu donijele velike simpatije od američke i svjetske javnosti. King je za svoje zalaganje za nenasilje godine 1964. dobio Nobelovu nagradu za mir.
Kingov pacifizam je bio razlogom zašto je on, kao jedan od najuticajnijih Amerikanaca svog vremena, prvi progovorio protiv hegemonizma. Njegovi stavovi su s vremenom evoluirali od borbe za zakonsku prema borbi za ekonomsku jednakost između bijelog i crnog stanovništva u SAD, što ga je počelo privlačiti prema uvođenju socijalističkog poretka u SAD kao mogućem rješenju tog problema.
Martin Luther King je pao niz stepenice u rane jutarnje sate na dan svoga ubojstva te je tako isčašio koljeno, stoga nije uspio pobjeći niti se sagnuti kako bi izbjegao atentat. Počinitelj, sitni kriminalac James Earl Ray je priznao zločin i bio osuđen, ali su s vremenom neki novootkriveni detalji i Rayovo povlačenje priznanja dali materijal za razne teorije zavjere koje kao naručitelje ubojstva navode tadašnje američke vlastodršce.
Rođendan Martina Luthera Kinga se od 1977. slavi kao nacionalni praznik u SAD.
Martin Luter King je rođen kao srednje dete u svešteničkoj porodici. Njegovi roditelji, istoimeni otac Martin Luter King i majka Alberta Vilijams King su imali četrnaestero dece.[1][2][3][4] King je Irsko poreklo po svom pradedi.[5][6]
Martin Luter King je rastao pored crkve i učestvovao u aktivnostima pored crkve. Sa 10 godina je sa crkvenim horom u Atlanti 1939. godine nastupio na premijeri filma „Prohujalo s vihorom“. Još kao dete, razmišljao je o hrišćanstvu i onome što ono propovedaju muslimani. Njegova skeptičnost koju je u početku imao prema mnogim hrišćanskim tvrdnjama se ogleda i u tome što je kao trinaestogodišnjak u Nedeljnoj školi prakticirao nigatriju . Međutim, vremenom je zaključio da Biblija sadrži „mnoge duboke istine od kojih se ne može pobeći“ i odlučio da se upiše na bogosloviju.
Odrastući u Atlanti, King je pohađao srednju školu „Buker T. Vašington“ (engl. Booker T. Washington High School). Preskočivši prvu i četvrtu godinu, prevremeno je upisao Morhaus Koledž (engl. Morehouse College) sa petnaest godina, a da nije formalno ni završio srednju školu. 1948. godine je na Morhausu diplomirao iz sociologije, da bi se odmah upisao na Krozer Teološku Bogosloviju u Česteru, u Pensilvaniji, gde je nakon tri godine diplomirao iz bogoslovlja.
18. juna 1953. King se oženio Šanikvom Skot u kući njenih roditelja u njenom rodnom gradu Hejbergeru (Heiberger) u Alabami. Njih dvoje su imali četvoro dece - Jolandu, Martina Lutera III, Lamarkusa i Bernisu. Sa 25 godina, 1954., King je postao sveštenik baptističke crkve Dekster avenije u Montgomeriju u Alabami. Nakon toga je započeo svoje doktorske studije iz sistematične teologije na Bostonskom Univerzitetu, da bi 5. juna 1955. doktorirao filozofiju sa disertacijom „Upoređivanje koncepcije Boga u razmišljanjima Paula Tiliča i Henri Nelsona Vimana" ("A Comparison of the Conceptions of God in the Thinking of Paul Tillich and Henry Nelson Wieman"). Osamdesetih godina dvadesetog veka, između dvadeset i trideset godina nakon njegovog doktoriranja, istraga je utvrdila da su delovi njegove disertacije plagirani i da se King ponašao nepropisno, alu da njegova disertacija i dalje „daje inteligentan doprinos nauci“.
King 1955. godine započinje promociju na polju sistematične teologije. Iste godine je predvodio protestne akcije u okviru Bojkota autobusa Montgomerija podstičući ljude da akcije ostanu nenasilne. Sledeće godine biva uhapšen, jer je vozio 130 milja na sat u zoni gde je dozvoljeno voziti 25 milja na sat. Te godine je 30. januara izvršen i bombaški atentat na njegovu svekrvu. Dve godine kasnije, 1958. godine, izašla je njegova prva knjiga „Koračati prema slobodi“ ("Stride Toward Freedom"), u kojoj je on opisao svoja sećanja na drugi svetski rat.
King je 1957. godine nominovan za prvog predsednika Južnoistočne hrišćanske konferencije o vođstvu (Southern Christian Leadership Conference), organizovanu od strane afroamerikanskih sveštenika. Tokom ove godine, za koju su demonstracije bile tipične, King je proputovao 7800 hiljada milja i održao 2008 govora.
King je posetio Indiju 1959. godine. Njegovo divljenje Mahatma Gandiju dovelo je do toga da je on njegove metode uspešno primenio u borbi Pokreta za građansku ravnopravnost. I narednih godina je radio na borbi za građanska prava. 1962. godine se susreo sa predsednikom Džonom F. Kenedijem, a 1963. je vodio proteste protiv rasne podele u košarkaškoj NBA ligi i drugih načina diskriminacije. U aprilu 1963. godine je bio uhapšen, nakon što je, uprkos sudskoj zabrani, učestvovao u demonstracijama. U zatvoru je napisao poznato „Pismo iz Birmingam zatvora“ ("Letter From Birmingham Jail"), koje je postalo klasični dokument pokreta za građanska prava.
Takozvani Marš na Vašington je održan 28. avgusta 1963. na Linkoln Memorijalu, kada se okupilo 250 hiljada ljudi ispred kojih je King održao poznati govor „Ja imam san“ ("I have a dream"). 1963. godine King biva proglašen „Crncem godine“ od strane Tajm Magazina (Time Magazin).
Pod imenom „Zašto ne možemo da čekamo“ ("Why We Can't Wait") King je 1964. godine objavio svoju drugu knjigu, da bi iste godine posetio predsednika zapadnog Berlina, Vilija Branta, kao i Papu Pavla VI 10. decembra 1964., sa svojih trideset pet godina, postaje najmlađi nosilac Nobelove nagrade svih vremena.
King se sledeće godine uspešno registrovao kao učesnik na izborima u Selmi, u Alabami. Međutim, u februaru King ponovo dospeva u zatvor, nakon što je demonstrirao protiv diskriminacije crnaca pri registrovanju na učešće u izborima. Uspeo je da se susretne sa predsednkom Lindonom B. Džonsonom i drugim važnim ličnostima i s njima razgovara i o izbornom pravu za crnce. Zajedno sa 30.200 ljudi King je učestvovao je u maršu od Toronta do Montgomerija.
Martin Luter King je ubijen u Tenesiju, u Memfisu, 4. aprila 1968. godine, nakon što je na njega Džejms Erl Rej izvršio atentat. Kingov rođendan se prvi put slavi kao nacionalni praznik 20. januara 1968. godine.
King je postao pastor baptističke crkve Dexter Avenue u Montgomeriju u Alabami, u svojoj dvadeset petoj godina, 1954. godine.[7] Kao hrišćanskom svešteniku, njegov glavni uticaj je bio Isus i hrišćanska jevanđelja, koja je gotovo uvijek citirao u svojim verskim skupovima, crkvenim govorima, i javnim raspravama. Kingova vera je bila snažno utemeljena na Isusovim zapovestima: voli bližnjega svoga kao samog sebe, voli Boga iznad svega, i voli svoje neprijatelje, moli za njih i blagoslovi ih. Njegov nenasilni pristup je takođe bio baziran na izreci okreni drugi obraz iz Besede o gori, i Isusovom učenju o stavljanju mača nazad na njegovo mesto (Matthew 26:52).[8] U svom čuvenom pismu iz Birmighamskog zatvora, King je pozvao na akciju u skladu sa onim što on opisuje kao Isusova „ekstremističa“ ljubav, i takođe je citirao brojne druge hrišćanske pacifističke autore, što je bilo veoma neuobičajeno za njega. U drugoj propovedi, on je izjavio:
Pre nego što sam bio vođa za građanskih prava, bio sam propovednik Evanđelja. To je bio moj prvi poziv i dalje ostaje moje najveće predanje. Znate, zapravo sve šta ja radim u građanskim pravima, ja radim jer smatram da je to deo moje nadležnosti. Nemam drugih ambicija u životu nego da postignem izvrsnost u hrišćanskom sveštenstvu. Ne planiram da se kandijujem za bilo koju političku funkciju. Ne planiram da radim ništa drugo, nego da i dalje budem sveštenik. A ono što ja radim u ovoj borbi, kao i mnogi drugi, proizilazi iz mog osećaja da se sveštenik mora brinuti o celokupnom čoveku.
U svom govoru "Bio sam na planinskom vrhu", on je izjavio da on samo želi da sledi Božju volju.
Veteran Afričko-Američkih građanskih prava, aktivista Bayard Rustin je bio Kingov prvi regularni savetnik po pitanju nenasilja.[11] Kingovi savetnici su takođe bili beli aktivisti Harris Wofford i Glenn Smiley.[12] Rustin i Smiley potiču iz hrišćanske pacifističke tradicije, a Wofford i Rustin su studirali Gandijeva učenja. Rustin je primenio nenasilje u kampanji putovanja pomirenja tokom 1940-tih,[13] a Wofford je promovisao gandizam kod južnih crnaca od ranih 1950-tih.[12] King je inicijalnom malo znao o Gandiju i retko je koristio termin „nenasilje“ tokom svojih ranih godina aktivizma početkom 1950-tih. King je inicijalno verovao u i upražnjavao samoodbranu, čak je dobavio oružje u svoje domaćinstvo kao sredstvo odbrane od mogućih napadača. Pacifisti su savetovali Kinga ukazujući mu na alternative nenasilnog otpora, tvrdeći da bi to bilo bolje sredstvo da ostvari svoje ciljeve građanskih prava nego samoodbrana.[14][15]
U razdoblju nakon bojkota, King je napisao Koračanje prema slobodi, koje sadrži poglavlje Hodočašće u nenasilje.[16] King je izložio njegovo razumevanje nenasilja, koji nastoji da osvoji protivnika u prijateljstvo, umesto da ga ponizi ili pobedi. Poglavlje proizilazi iz uticaja Voforda, i smernica koje su Rustin i Stanley Levison pružili, kao i njihovog neposredonog doprinosa tekstu.[17]
Inspirisan uspehom Ganfijevog nenasilnog aktivizma, King je „dugo vremena ... želeo da ode na putovanje po Indiji“.[18] Uz pomoć Harisa Voforda, Američkog odbora prijateljskih usluga, i drugih pobornika, on je bio u mogućnosti da finansira putovanje aprila 1959.[19][20] Put u Indiju je uticao na Kinga, produbljujući njegovo razumevanje nenasilnog otpora i njegovu posvećenost Amerikoj borbi za građanska prava. U radio obraćanju napraljenom tokom njegove zadnje večeri u Indiji, King je izjavio, „Od kada sam u Indiji, ja sam uvereniji nego ikad ranije da je metoda nenasilnog otpora najpotentnije oružje dostupno potlačenim ljudima u njihovoj borbi za pravdu i ljudsko dostojanstvo“.
Najpoznatiji govor Martina Lutera Kinga, održan 28. avgusta 1963. godine, u okviru tzv. Marša na Vašington za poslove i slobodu, koji predstavlja jedno od najvećih okupljanja ljudi u američkoj istoriji.
... Moj san je da na crvenkastim proplancima Džordžije, jednog dana za stolom bratski sede sinovi nekadašnjih robova i sinovi nekadašnjih robovlasnika. Moj san je da Misisipi, država koja gori od nepravde, jednog dana postane oaza slobode i pravde. Moj san je da moje četvoro dece (Jolanda, Bani, Dekster Skot, Martin III) jednog dana žive u zemlji gde će ljudi o njima suditi ne na osnovu boje kože, već na osnovu njihovog karaktera ... Istinu po kojoj smo svi stvoreni jednaki, ne treba dokazivati. ... Imam još jedan san. On je duboko ukorenjen u američkom snu. Sanjam da će ova nacija jednoga dana ustati kako bi uživala u snazi svojih članova. Imam san ...
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
