From Wikipedia, the free encyclopedia
Jemen je zemlja na čijem su tlu nastale jedne od najstarijih civilizacija na Bliskom istoku.[1] Njegova relativna plodna zemlja i dovoljna količina kiša, omogućila je da se tu održi stabilna populacija. Sve je to prepoznao i drevni grčki geograf Ptolomej koji je za Jemen rekao da je Eudaimon Arabia (latinski Arabia Felix = Sretna Arabija).
Između 12. st. i 6. st. pne. u Jemenu su dominirala šest tadašnjih kraljevstva; Minejsko, Kataban, Ausansko, Hadramautsko, Sabejsko i Himjarsko koja su čas ratovala jedna protiv drugih, ili sklapala savezništva, a sve zbog kontrole nad karavanskim Putem tamjana i dominacije u lukrativnoj trgovini mirodijama.[2] Jemen je 630 god. među prvima prihvatio islam i postao dio muslimanskog univerzuma.
Jemenske pustinje Rub' al Khali i Sajhad bile su nukleus nomadskih plemena Semita koja su migrirala na sjever i naselila Akkad, iz kojeg su kasnije prodrli do Mezopotamije [3] i na kraju osvojili Sumer 2300. pne., i asimilirali sirijske Amorite.
Prema nekim hipotezama, Arapi Južne Arabije ujedinili su se oko 3. milenija pne. pod vodstvom jemenskog semitskog plemena Katani.[4] Katani su bili dominantni u Jemenu od 2300. pne. do 800. pne., no o tom razdoblju malo je znano, jer je južnoarabijske Semite razdvajala ogromna pustinja Rub' al Khali od mezopotamskih Semita (Sumerani), a oni u tom vremenu nisu imali nikakvog pisma na kojem bi zapisali svoju historiju. Ipak je poznato da su se plovili i trgovali uz obale Crvenog mora, što ih je dovelo do kontakta s Feničanima od kojih su preuzeli njihovo pismo i prilagodili ga sebi oko 800. pne. i počeli pisati svoju historiju.
Semitska Tihama kultura trajala je od 1500.-1200. pne., taj kulturni krug nastao u jemenskoj Tihami proširio se na sjevernu Etiopiju i Eritreju (posebno po Tigraju, središnjoj Eritreji, i obalnom području Adulis), nakon tog jemenski Semiti počeli su naseljavati i Etiopsku visoravan. Njiihove kolonije će do punog izražaja doći od 8. vijeka pne., kad su se iz njih možda razvila kraljevstva Damot i Aksum[5]
Za vrijeme dominacije Sabejaca od 8. st. pne. do 275. ne. zbio se procvat poljoprivrede i trgovine, tako da je njihovo kraljevstvo bilo sinonim za bogatstvo i blagostanje. Saba se prostirala po današnjem Asiru (regija u jugozapadnom Jemenu), njihova prijestolnica Marib, bila je blizu današnjeg glavnog grada Jemena Sane.[6] Po legendi, Šem kao najstariji sin Noe osnovao je grad Marib.
Tokom 8. i 7. st. pne. došlo je do bliskog kontakta između Kraljevstva Damot na tlu današnje Eritreje i sjeverne Etiopije i Kraljevstva Saba. To kraljevstvo bilo je autohtono, no neki pronađeni natpisi sa kraljevog dvora pisani na proto-etiosemitskom, i brojni Sabejski imigranti po Damotu koji se navode u tim natpisima, jasno govore o velikom uticaju Sabe na Damot.[7][8]
Bogatsvo Kraljevstva Saba počivalo je na robovlasničkoj poljoprivredi, koja se odlični razvila (za to vrijeme) zbog naprednog sistema navodnjavanja, koji se sastojao od velikih akomulacionih jezera po planinskim vadijima i tunela koji su vodili iz njih do polja. Najimpresivnija brana iz tog razdoblja je poznata Brana Marib izgrađena oko 700. pne., koja je služila za navodnjavanje oko 25.000 hektara (100 km2) [9] preko jednog milenija dok se nije urušila 570, nakon nekoliko vijekova nebrige.
Sabejsko kraljevstvo, egzistiralo je gotovo punih 14 vjekova, ono se spominje i u Starom zavjetu.
Prvi poznati natpis o Hadramautskog Kraljevstvu je iz 8. vijeka pne. to je u stvari sabejski zapis u kojem se navodi da je vladar Hadramauta Jadail, saveznik sabejskog vladara Karabil Vatara. Kad je Minejsko kraljevstvo preotelo kontrolu nad karavanskim putevima u 4. vijeku pne. Sabi, Hadramaut je postao njihov konfederalni saveznik, vođen tgovačkim interesima.
Nakon tog se Hadramaut potpuno oasamostalio, ali je od tada bio stalna meta napada moćnog susjednog Kraljevstva Himjar od kraja 1. vijeka pne., kojima se uspješno othrvao. Hadramaut je zenit imao sredinom 2. st. kad je uspio sebi pripojiti susjedno istočno Kraljevstvo Kataban. Ali i tad je Hadramaut bio u neprekidnim ratovima sa susjednim kraljevstvima Himjar i Saba. Sabejski kralj Šajrum Avtar je čak uspio zauzeti hadramautsku prijestolnicu i kraljev dvor u Šabvi 225 godine.
U to vrijeme pojavljuje se i novi subjekt u borbi za kontrolu Jemena Kraljevstvo Aksum iz Etiopije sa kojim se Hadramaut morao boriti kao saveznik Sabe.
Kraljevstvo Hadramaut uspjelo se održati sve do 3. vijeka, na kraju ga je zauzeo himjarski kralj Šamar Juhariš, koji je tako uspio ujediniti cijeli jug Jemena.[10]
Malo Kraljevstvo Ausan s prijestolnicom u Hagar Jahiru postalo je značajno u 7. vijeku pne. kada je uspjelo steći kontrolu nad obalom centralnog Jemena i ugroziti Sabu. Sabejski mukarib Karib il Vatar I, poduzeo je veliku ofenzivu na Ausan oko 685. pne. razorio prijestolnicu i zauzeo ga.
Kraljevstvo Kataban egzistiralo je od 4. vijek pne. do 2. vijek ne. bilo je jedno od antičkih jemenskih kraljevstva nastalih u dolini Vadi Beihan. Poput ostalih hadramautskih kraljevina i njihov prosperitet počivao je na kontroli karavanskog Put tamjana i naplate taksi za prolaz. Njihova prijestolnica Timna bila je važna međustanica na karavanskom putu kroz Hadramaut za Sabu i Minej. Vrhovno božanstvo Katabanaca bio je Amm (Ujak), a oni su sami sebe nazivali djecom Amma.
Prva prijestolnica Minejskog kraljevstva bio je Jathil (današnji Barakiš[11]), a kasnije Karna (današnja Sada u Muhafazi Al Džauf. Minejski zenit bio je tokom 3. st. pne. kad su Minejci uspjeli zadobiti kontrolu na velikim dijelom karavanskog Puta tamjana, proširivši svoju vlast i na saudijske gradove u Nadžranu, Asiru i Hidžazu. Kraljevstvo Minej propalo je početkom 3. vijeka ne. kad su njihovi gradovi podpali pod Kataban.
Himjar, najmlađe jemensko drevno kraljevstvo, prvo je uspjelo ovladati cijelim Jemenom i steći kontrolu nad Crvenim morem i obalama Adenskog zaljeva. Oni su iz svoje prijestolnice Zafar, kretali na uspješne ofanzive i postupno proširili svoju vlast na istok do Perzijskog zaljeva i na sjever do Velike arapske pustinje.
Na početku 3. vijeka ne., jemenska kraljevstva bila su u stalnim međusobnim ratovima, tad se aksumski kralj Gadarat počeo se miješati u Jemenske prilike. Prvo je sklopio savez sa Sabom, himjarski tekstovi govore da su tad i Hadramaut i Kataban bili u savezu protiv Himjara. Tako da je Aksum lako zauzeo Tihamu i himjarsku prijestolnicu Zafar u prvom kvartalu 3. vijeka.
Međutim taj savez nije dugo trajao, sabejski kralj Šajrum Avtar neočekivano je raskinuo savezništvo sa Hadramautom i napao ga zauzevši njihovu prijestolnicu Šabvu u 225. Himjar je zatim u savezu sa Sabom napao na aksumski teritorij i preoteo svoju prijestolnicu Zafar i potisnuo Aksum na uski obalni pojas Tihamu.[12][13]
Iz svoje prijestolnice Zafar (danas malo selo u Muhafazi Ibb) oni su malo pomalo zauzeli Sabejsko kraljevstvo i postali gospodari Jemena. Himjarski kralj Jusuf Asar Jatar (Du Nuvas) prihvatio je judaizam početkom 6. vijeka ne. i počeo sa progonom kršćana.
To je ogorčilo aksumskog kralja Kaleba, koji je uz pomoć bizantskog cara Justina I. napao i okupirao Himjarsko Kraljevstvo. Oko pedeset godina kasnije, nasljednik himjarskih kraljeva; Sajfu ibn Di Jazan zatražio je pomoć perzijskog kralja Hozroja I. da protjera Aksum iz Jemena.
Nakon okupacije Himjara i ubistva njihova kralja Du Nuvasa, aksumski kralj Kaleb, postavio je Himjarca Sumjafu Ašvu kao svog potkralja. On je vladao do 525, tad ga je svrgnuo aksumski general (ili vojnik i bivši rob [14]) Abraha uz pomoć etiopskih nezadovoljnih vojnika. Prema kasnijim arapskim tekstovima, Kaleb je poslao vojsku od 3.000 ljudi da svrgne Abrahu, ali mu misija nije uspjela jer su vojnici ubili komandante i prebjegli Abrahi.
Za vrijeme svoje vladavine, Abraha je organizirao radove na popravku Branu Marib 543, i primio perzijske i bizantske poslanike. Vladao je do 547, kad ga je naslijedio njegov sin Aksum ("Jaksum" po arapskom izvorima), kojeg je svrgnuo njegov brat Masruk posljednji aksumski vladar u Jemenu kojeg je po legendi ubio sasanidski general Vahriz 570.[15] To je bio kraj aksumske vladavine u Jemenu.
Kasnije arapski izvori navode da je Abraha izgradio veliku crkvu al-Kulajs u Sani, kako bi zaustavio hodočašća u Kabu, kao i to da je umro 570. nakon neuspjelog napada na Meku.[14]
Sasanidski kralj Hozroje I. poslao je svoje trupe pod komandom Vahriza, da pomognu himjarskom kralju Sajfu ibn Di Jazanu izbaciti etiopske aksumite iz Jemena. Nakon protjerivanja aksumita Jemen i cijela Južna Arabija ušle su u sferu sasanidskog uticaja, kao njihovi vazali. Sasanidi su poslali još jednu armiju u Jemen, tako da je 597 / 8 Južna Arabija postala pokrajina Sasanidskog Carstvo pod upravom perzijskog satrapa Badhana. Nakon što su Sasanidi ubili posljednjeg himjarskog kralja Di Jazana, Jemen je podijeljen na određeni broj autonomnih kraljevstva.
Ovakav razvoj događaja bio je rezultat ekspanzivne politike koju je vodio sasanidski kralj Hozroje II Parviz (590-628), čiji je cilj bio osigurati svoje carstvo u pograničnom području kao što je Jemen, i ne dozvoliti Bizantu da se tu uklini. Nakon smrti Hozroja II. 628, sasanidski satrap Južne Arabije Badhan prešao je na islam a sa njim i cijeli Jemen.
Islam se proširio po Jemenu već oko 630, još za života osnivača islama, proroka Muhameda, u vrijeme dok je Jemenom vladao perzijski satrap Badhan. Nakon toga Jemen je postao dio prvog arapsko -islamskog kalifata, dio islamskog univerzuma.
U planinama bivšeg Sjevernog Jemena vremenom se oformio jedan oblik teokratske vlasti kojem su na čelu bili lokalni imami, najčešće iz muslimanske sekte Zejdita. Taj oblik vladavine zadržao se do 20. vijeka. Jahja al-Hadi al-ila Hak I, imam iz Sade (vladao od 893. do 911.), uspio je osnovati vlastitu zejditsku dinastiju koja se održala sve do druge polovice 20. vijeka.
Ipak je srednjovjekovna historija Jemena zamršena kronika borbi za vlast među lokalnim imamima. Egipatski Fatimidi pomogli su šijitskim Ismailijama da održe dominaciju nad Jemenom u 11. vijeku. Ajubidski sultan Saladin ovladao je Jemenom 1173.
Nakon tog Jemenom vlada dinastija Rasulida iz svoje prijestolnice Zabid od približno 1230 do 15. vijeka. Od 1516. Jemenom vladaju egipatski Mamluci, ali već sljedeće godine, osmanska vojska preuzela je vlast u Jemenu. Najveći otpor njihovoj vlasti dolazio je od zejditskog imama Al-Mansur al-Kasima iz Sane, tako da su Osmanlije izgubile kontrolu nad unutrašnjosti Jemena oko 1630. Od tada pa sve do 19. vijeka, zadržali su kontrolu samo u pojedinim lukama u Tihami, dok su u jemenskom gorju uglavnom vladali zejditski imami.
Zejditski Imamat urušio se početkom u 19. vijeka sam od sebe zbog unutrašnjih podjela i borbi. Tad se vratilo Otomansko carstvo i ponovno zauzelo luke uz Crveno more 1830-ih, na kraju su zauzeli i Sanu. Ovaj put osmanska vojska bila je znatno bolje naoružana nakon Krimskog rata u kojem su dobili veliku pomoć od Velike Britanije.
Britanski interes za područje koje će kasnije postati Južni Jemen, počeo je rasti početkom 19. vijeka , oni su kupili od sultana Lahidža luku Aden, u koju su se 1832., iskrcali Kraljevski marinci, da spriječe piratske napade na brodove, ali i da osiguraju sigurnu međustanicu za opskrbu svojih brodova na putu za Indiju. Grad Aden postao je 1839 protektorat, a Britanija je ugovorima o zaštiti sa lokalnim jemenskim plemenskim vođama počela širiti zonu svog uticaja i posredne vlasti na čitav prostor Južnog Jemena.[16]
Značaj luke Aden narastao je nakon otvaranja Sueskog kanala 1869. i povećanog prometa brodova na putu iz Crvenog mora do Indije, luka Aden postala je važna stanica za utovar uglja i ostalog brodskog provijanta.
Osmansko carstvo i Velika Britanija konačno su uspostavili granicu između Sjevernog i Južnog Jemena ugovorom iz 1904. Ali unutrašne granice između brojnih sultanata, šeikata i nezavisnih gradova nikada nisu jasno utvrđene a jemenska plemena se na njih ionako nisu obazirala. Situacija da Jemenom vladaju dva udaljena carstva išla je na ruku zejditskim imamima koji su dobili podršku naroda za borbu protiv zajedničkih neprijatelja, tako da se 1905. razmahala gerilska borba a izbila je i popuna u Gornjem Jemenu među zejditskim plemenima.
Od prvog ugovora o zaštiti sklopljenog s hadramskim Sultanatom Mahra Kišn i Sokotra 1886 godine, Britanija je polako radila na formaliziranju svojih ugovora o zaštiti, ukupno je zakjučila 30 ugovora, od kojih je zadnji potpisan 1954 godine.
Tako je stvoren Protektorat Aden prostor podijeljen na brojne sultanate, emirate i šeikate, koji je kasnije administrativne podijeljen na Istočni i Zapadni Adenski protektorat.
Osmanski suverenitet nad Sjevernim Jemenom bio je ograničen na veće gradove u Tihami i Sanu dok je vlast u Gornjem Jemenu ostala praktički u rukama zejditskih imama. Zadnji turski vojnici povukli su se 1918, u tom trenutku je najmoćniji zejditski imam Jahja Muhamed proširio svoju vlast nad cijelim Sjevernim Jemenom i osnovao svoje teokratsko Mutaveklijsko kraljevstvo Jemen.
Situacija u Južnom Jemenu, bila je potpuno drukčija. Luka Aden, bila je formalno u sastavu britanske kolonije Britanske Indije sve do 1937, kad je grad službeno postao Britanska krunska kolonija Aden. Brojni sultanati u zaleđu Adena i u Hadramautu formalno su postali nezavisne feudalne države, ali su preko ugovora o zaštiti bili pod britanskom vlašću. To je nakraju i formalizirano osnivanjem Protektorata Aden iz kojeg je kasnije nastao Južni Jemen. Privredni razvoj Južnog Jemena, uvelike je ovisio o luci Aden, koja je procvjetala nakon otkrića nafte na Arapskom poluotoku 1930-ih, ali je ostatak Adenskog protektorata je ostao potpuno nerazvijen.
Sjeverni Jemen postao je član Arapske lige 1945 a Ujedinjenih naroda u 1947.
Imam Jahja je umro je za vrijeme neuspjelog pokušaja državnog udara 1948, a naslijedio ga je sin Ahmed bin Jahja. Njegova vladavina bila je obilježena rastućim represijom, obnovom neprijateljstava sa Ujedinjenim kraljevstvom, zbog njihove prisutnosti na jugu, i rastućim pritiskom mladih arapskih nacionalista na njega. Oni su bili oduševljeni pristaše mladog egipatskog predsjednika Gamala Abdela Nasera i htjeli da i Jemen slijedi te ciljeve.
Ohrabreni nastupom egipatskog predsjednika Nasera protiv britanske kolonijalne vladavine na Bliskom istoku, i u Jemenu su narasle snage koje su ultimativno zahtjevale da Velika Britanija napusti Južni Jemen. Naser je uspio stvoriti Ujedinjenu Arapsku Republiku, u koju je ušlo i Mutaveklijsko kraljevstvo Jemen 1958, pored Sirije i Egipta. Na ovaj egipatski potez, Britanija je odgovorila pretvaranjem Protektorata Aden u Federaciju Arapskih Emirata Juga u koju je 11. februara 1959. ušlo prvih šest članica. Do [[4. aprila [[1962 toj federaciji pridružilo se još devet članica, tad se pretvorila u [[Južnoarapska Federacija|Južnoarapsku Federaciju, kojoj se pridružila Kolonija Aden 13. januara 1963. Istočni sultanati iz Hadramauta odbili su se priključiti toj federaciji i osnovali svoj Južnoarapski Protektorat koji je bio nastavak starijeg i puno konzervativnija tvorevina.
Ubrzo nakon preuzimanja vlasti 1962, Ahmadovog sina Muhameda al-Badra svrgnuli su s vlasti mladi oficiri školovani u Egiptu, oduševljeni naseristi. Oni su preuzeli kontrolu nad Sanom i osnovali Arapsku Republiku Jemen. Egipat koji je stajao iza te republike, poslao je svoje vojnike, kao pomoć u borbi protiv snaga lojalnih kralju Badru kojeg su podržavali Saudijska Arabija i Jordan i posredno Velika Britanija. Od tad je Sjeverni Jemen bio u građanskom ratu sve do 1967, kad su se egipatski vojnici povukli.
Građanski rat iz Sjevernog Jemena se 1963 preselio preko granice u Južni Jemen, kad je osnovan Nacionalni oslobodilački front (engleski: National Liberation Front; NLF). Neprijateljstva su otpočela napadom NLF-a na britanskog Visokog komesara 10. decembra 1963, u kojem je ubijena jedna osoba, i ranjeno pedeset drugih.
Nakon tog napada proglašeno je izvanredno stanje, koje praktički nije ukinuto do 1967. godine. U januaru 1964, britanska vojska prebacila je težište svoje borbe u Planine Radfan, pogranično područje prema Sjevernom Jemenu, nastojeći presjeći veze gerilaca sa egipatskim snagama u Sjevernom Jemenu. Do oktobra mjeseca uspjeli su u svojoj namjeri, ali je tad Nacionalni oslobodilački front prebacio svoju aktivnost na bombaške napade na vojnike i policajce izvan dužnosti, po Jemenskim gradovima.
Nova britanska vlada laburista Harolda Wilsona najavila je 1964, kompletnu predaju vlasti Federaciji Južne Arabije 1968, ali uz uvjet da britanski vojnici ostanu u Adenu. Borbe su se intezivirirale 1964, kad je bilo oko 280 gerilskih napada, da bi 1965. njihov broj narastao na 500, stanje se još više zakompliciralo kad je osnovana uz pomoć sjevernjačkih socijalista Fronta za oslobođenje okupiranog Južnog Jemena (engleski: Front for the Liberation of Occupied South Yemen -FLOSY) koji nije napadao samo britanske snage već i suparnički prosovjetski NLF.
U januaru 1967, izbili su masovni neredi u gradu Adenu, iza kojih su stajali aktivisti NLF-a i FLOSY-a koji su se unatoč naporima britanske vojske produžili do sredine februara. U tom razdoblju bilo je mnogo napada na britanske trupe i avion Aden Airlinesa Douglas DC-3, koji je srušen u zraku sa svim putnicima. U isto vrijeme, izbijale su i borbe između FLOSY-a i NLF-a sa velikim brojem žrtava.
Zatvaranje Sueskog kanala 1967 bio je dodatni razlog Britancima da se definitivno odreknu Kolonije Aden.
Veliki incident zbio se 20. juna 1967, kad je došlo do masovne pobune u vojsci Federacije Južne Arabije koja se proširila i na policiju. Red su uspostavile britanske jedinice.
Učestali gerilski napadi posebno oni NLF primorali su britansku vladu da povuče svoje vojnike prije planiranog roka, tako da su Kraljevski marinci kao posljednji napustili Aden u novembru 1967, ranije nego što je predviđao plan Harolda Wilsona i bez Sporazuma o prijelaznoj vlasti. Odmah po njihovu odlasku vlast je preuzela Narodno oslobodilačka fronta (NLF) i proglasila Demokratsku Narodnu Republiku Jemen 30. novembra 1967. godine. Već u junu 1969. radikalno (marksističko) krilo NLF uspjelo je uz pomoć vojske preuzeti vlast u Južnom Jemenu.
S druge strane završen je građanski rat u Sjevernom Jemenu 1968. Nakon povlačanja egipatskih vojnika 1967, rojalističke snage pomagane od Saudijske Arabije u završnim operacijama su opkolile Sanu. Opkoljeni republikanci, predali su se nakon višemjesečne opsade, nakon tog je Saudijska Arabija priznala Arapsku Republiku Jemen.
Narodno oslobodilačka fronta je 1. decembra 1970, promjenila ime zemlje u Narodna demokratska republika Jemen (NDRJ), i po uzoru na ostale socijalističke zemlje, stalo provoditi reforme. Jedna od prvih bila je da su sve dotadašnje političke partije ujedinjene u Jemenskom socijalističkom partijom (JSP), koja je postala jedina legalna partija.
NDRJ je uspostavio bliske odnose sa tadašnjim socijalističkim zemljama, posebno sa SSSRom, Narodnom republikom Kinom, Kubom, Istočnom Njemačkom i Palestinskom oslobodilačkom organizacijom. SSSR je osobito radio na jačanju jemenske vojske, zauzvrat je Južni Jemen ustupio svoje luke sovjetskoj mornarici.
Za razliku od ostalih podjeljenih zemalja iz doba hladnog rata Istočna Njemačka - Zapadna Njemačka, Sjeverna Koreja - Južna Koreja, dvije jemenske države ostale su u relativno dobrim odnosima tako da su 1972. objavile da će se ujediniti. Odnosi su se pogoršali 1979, i samo je intervencija Arapske lige spriječila izbijanje rata između dvije zemlje, Liga je uspjela organizirati sastanak dviju jemenskih vlada u Kuvajtu na kojem su nesuglasice izglađene u martu 1979.
Vlada Demokratske Narodne Republike Jemen željela je postati dominantna snaga u Jemenu nakon ujedinjenja, zbog toga je pojačala pomoć lijevo orjentiranim snagama u Sjevernom Jemenu.
Abdul Fatah Ismail, predsjednik Demokratske Narodne Republike Jemen, bio je prisiljen dati ostavku i otišao u egzil 1980. Njegov nasljednik Ali Nasir Muhamed, bio je daleko pomirljiviji sa prozapadnim susjedima; Sjevernim Jemenom i Omanom i činilo se da zemlja plovi u mirnije vode. Nevolje su otpočele su 13. januara 1986 kad se vratio u zemlju Abdul Fatah Ismail, njegove pristaše otpočele su oružanu borbu, želivši ga tako vratiti na vlast. Borbe između pobunjenika i vladinih snaga trajale više od mjesec dana, rezultat je bio hiljade poginulih, vojni puč kojim je svrgnut Ali Nasir i ubistvo Abdula Fataha Ismaila. Oko 60.000 ljudi, uključujući i svrgnutog predsjednika Ali Nasira, pobjeglo je u Sjeverni Jemen. Novi generalni sekretar Jemenske socijalističke partije i predsjednik Jemena postao je Ali Salim al-Beidh, jedini član politbiroa koji je bio naklonjen Ali Nasiru.
Nakon tog su obje vlade 1972 ponovno Potvrdile deklaraciju o ujedinjenju, ali je malo tog napravljeno i odnosi između dvije zemlje ostali su zategnuti.
U maju 1988, došlo je do znatnog smanjenja tenzija između vlada Sjevera i Juga, obnovljeni su pregovori o ujedinjenju, osnovana je demilitarizirana zona duž granice, dozvoljen je prelazak granice bez pasoša i provedene druge mjere koje su dovele do znatno povoljnije klime. Sve je to dovelo do potpisivanja Ugovora o ujedinjenju u novembru 1989., kojeg su potisali presjednik Ali Abdulah Saleh u ime Sjevernog i Ali Salim al-Baidh u ime Južnog Jemena, usvojen je i nacrt budućeg ustava zajedničke države, čija je izrada započela još 1981. godine.
Ujedinjena Republika Jemen, proglašena je 22. maja 1990. sjevernjački predsjednik Saleh postao je predsjednik a južnjački al-Baidh potpredsjednik. Tako je po prvi put nakon puno vjekova, Jemen bio politički ujedinjen. Ostavljeno je 30 mjesečno prijelazno razdoblje, za proces ujedinjenja dva politička i privredna sistema. Izabrano je Predsjedničko vijeće, kojeg su izabrali 26 članova Savjetničkog vijeća sa Sjevera i 17 člana Prezidija sa Juga. Predsjedničko vijeće imenovalo je premijera, koji je formirao svoju vladu. Istovremeno je oformljen privremeni zajednički parlament sa 301 mjesta, u koji je ušlo 159 poslanika sa sjevera, i 111 poslanika s juga te 31 nezavisnih poslanika koje je imenovalo Predsjedničko vijeće.
Ustav zajedničke države usaglašen je u maju 1990, a birači su ga odobrili u maju 1991. Ustav je garantirao slobodne izbore, višepartijski politički sistem, pravo privatnog vlasništva, jednakost pred zakonom, i poštivanje temeljnih ljudskih prava. Parlamentarni izbori održani su 27. aprila 1993.
Skupina međunarodnih promatrača pomogla je u organizaciji i monitoringu izbora. Na tim izborima je Svejemenski narodni kongres (partija sjevernjačkog predsjednika Saleha) osvojio 143 mjesta, 69 mjesta dobila je Jemenska socijalistička partija (dotad vladajuća partija u Južnom Jemenu), 63 Partija Islaah (partija sastavljena od raznih jemenskih plemenskih i vjerskih skupina okupljenih oko programa reforma društva), 11 mjesta osvojili su pripadnici 3 manje partije (Baath, Naseristi, Al Hak), a 15 mjesta nezavisni kandidati.
Partija Islaah je ušla u vladajuću koaliciju, koja se ubrzo raspala kad je lider Islaaha, potpredsjednik vlade Ali Salim Al-Bidh otišao u Aden početkom augusta 1993, zbog sukoba u vladi. Nakon toga se pogoršala sigurnosna situacija u zemlji, i ponovno je zavladao plemenski mentalitet kod rješavanja konfliktnih situacija.
Hajdar Abu Bakr Al-Atas, bivši premijer Demokratska Narodna Republika Jemen nastavio je vršiti dužnost premijera zajedničke države, ali je njegova vlada je bila neefikasna zbog velikog političkog otpora u zemlji, naročito na sjeveru. S druge strane, nastavljeni su pregovori između sjevernih i južnih političara, na kraju je to rezultiralo potpisivanjem dokumenta o Suradnji u Ammanu, Jordan je [[20. februara 1994. Unatoč tome, tenzije su rasle da bi sepočetkom maja 1994. pretvorile u građanski rat.
Većina okršaja za vrijeme građanskog rata 1994. odvijala se po Južnom Jemenu, osim par avionskih raketnih napada na gradove Sjevernog Jemena. Južni Jemen je tražio pomoć od susjednih država i uspio dobiti pomoć u vrijednosti više milijarda dolara u opremi i novcu uglavnom iz Saudijske Arabije, koja se osjećala ugroženom od mogućeg ujedinjenog Jemena. U međuvremenu su Sjedinjene Države snažno podržavale jemensko jedinstvo i vladu iz Sane, i višektratno pozivale na prekid vatre i povratak za pregovarački stol. Sve mirovne inicijative, uključujući i onu posebnog izaslanika UN, nisu uspjele dovesti do prekida borbi.
Lideri Južnog Jemena proglasili su odcjepljenje i osnivanje Demokratske Republike Jemen 21. maja 1994., no njih nitko iz međunarodne zajednice nije priznao. Slijedbenici bivšeg predsjednika Ali Nasira Muhameda uvelike su pomagali vladinim snagama iz Sane, tako da su secesionističke snage iz Adena pobjeđene 7. jula 1994. Manje točke otpora ubrzo su nakon toga ugušene, a hiljade južnjačkih lidera i vojnih rukovodioca pobjeglo je izvan granica u egzil. Već na početku borbi predsjednik Ali Abdalah Salih najavio je opću amnestiju za sve, osim za listu 16 najviših rukovodioca Južnog Jemena, nakon tog veći dio azilanata vratio se u Jemen. Zvučno najavljene ustaničke skupine iz Saudijske Arabije, nisu uspjele napraviti ništa značajnije po Jemenu. U međuvremenu je vlada iz Sane, pripremila optužnice protiv četiri bivša lidera Južnog Jemena; Ali Salima al-Baidha, Hajdara Abu Bakr Al-Atasa, Abda Al-Rahmana Al-Alija Džifrija i Saliha Munasara Al-Sijalija zbog pronevjere državnog novca. Ostalima na popisu od njih 16 neformalno je dato do znanja da se mogu vratiti iskoristiti amnestiju, ali većina je ostala u egzilu. Iako su mnogi sljedbenici bivšeg predsjednika Ali Muhameda Nasira imenovani na visoke državne dužnosti (uključujući potpredsjednika, načelnika Glavnog štaba i guvernera Adena), sam Nasir Muhamed Ali ostao je u izbjeglištvu u Siriji. Nakon građanskog rata, vođe Jemenske socijalističke partije koji su ostali u Jemenu reorganizirali su partiju i izabrali novi Politbiro u julu 1994, no to im nije pomoglo da vrate stari uticaj.
Izmjenama i dopunama Ustava iz 1994 ukinuto je Predsjedničko vijeće. Predsjednik Ali Abdalah Salih izabran je od strane parlamenta 1. oktobra 1994 na mandat od 5 godina. Jemenski ustav propisao je da se predsjednik mora birati na općim izborima s najmanje dva protukandidata. Jemen je svoje prve predsjedničke izbore na kojem su birači izravno birali predsjednika održao u septembru 1999. Izabran je Ali Abdalah Salih na mandat od 5 godina. Drugi parlamentarni izbori održani su u aprilu 1997.
Ustavnim amandmanima usvojenim u ljeto 2000 produžen je mandat predsjedniku za 2 godine (od 4 na 6), tako da su slijedeći izbori pomaknuti u 2006. Istevremeno je produžen i mandat deputatima parlamenta na 6 godina. Novim amandmanom na ustav od 20. februara 2001 formiran je dvodomni parlament, od neke vrsti senata Vijeće Šura od 111 članova koje imenuje predsjednik i Poslaničkog doma sa 301 zastupnika izabranih na općim izborima.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
