From Wikipedia, the free encyclopedia
Jugosloveni koji su se borili kao dobrovoljci u Španskom građanskom ratu na strani Republike nazvani su „španski borci“ ili „jugoslovenski španci“.
Beogradsko Udruženje španskih boraca raspolaže podacima da je u Internacionalnim brigadama i drugim jedinicama Španske republikanske armije bilo 1775 dobrovoljaca iz Jugoslavije, od kojih je u Španiji poginulo njih 595 a kasnije, u Narodnooslobodilačkoj borbi 116.[1] Među španskim dobrovoljcima je bilo veterana radničkog pokreta, vodećih revolucionara i članova najužeg rukovodstva KPJ (pet članova CK, sedam članova iz aparata Kominterne i troje bivših poslanika), kao Blagoje Parović, Vladimir Ćopić, Roman Filipčev, Božidar Maslarić, Marko Orešković, Karlo Mrazović, Dragotin Gustinčič, Veljko Kovačević, Julio Varesko i drugi.[2]
Na nacionalnu pripadnost nije se obraćala veća pažnja, ali postojeći podaci govore o najvećem broju ljudi iz današnje Hrvatske (48 odsto, najviše etničkih Srba), zatim Slovenije (23%), Srbije (18%), Crne gore (3,2%) i Makedonije (1,5%).[1] Na spiskovima boraca se nalaze i nemačka i jevrejska imena.[3] Jednako nepotpuni podaci kažu da su po političkoj pripadnosti bili komunisti (561), socijaldemokrate (10 odsto), članovi Hrvatske seljačke stranke (8 odsto), anarhisti (4 odsto) a van stranaka gotovo trećina ukupnog broja (457).[1]
Ratovali su u Karobanji, kod Brunete, Saragose, u Aragonu, Teruelu, Marbelji, San Mateu, na barikadama Madrida i mnogim drugim bojištima. Bilo je 545 poginulih od 1664 dobrovoljaca, što znači, da je bio gubitak među Jugoslovenima 32%.[4]
Borba u Španiji vodila se u vreme Staljinovih „čistki“ koje su zahvatile i vrh KPJ.[4] U vreme velike staljinističke čistke u KPJ, neki jugoslovenski komunisti, dobrovoljci u internacionalnim brigadama, su optuženi za "trockizam".[5] Nakon Španjolskog građanskog rata, na Istoku, u Sovjetskom Savezu, mnogi španski borci su streljani u čistkama; na Zapadu, sumnjiče ih za komunističku subverziju.[6]
U drugom svetskom ratu, španski borci su bili na najistaknutijim vojnim položajima u NOVJ. Posebno Koča Popović i Peko Dapčević, komandanti elitne Prve i Druge proleterske divizije.[6] 1945. godine su sva četvorica komandanata armija nove Jugoslovenske armije bili španski borci.[1] 60 španskih boraca je proglašeno narodnim herojima Jugoslavije.[1]
„Borba herojskog španskog naroda nije samo borba koja će imati za rezultat pobjedu ili poraz demokratije samo u Španiji, nego je to početak oružanog sukoba fašizma i demokratije čitavog sveta.“[4]
– Proglas CK KPJ, 23. oktobra 1936.
KPJ bila je glavni i moglo bi se kazati jedini organizator u Kraljevini Jugoslaviji u pružanju pomoći republikanskoj Španiji u borbi protiv pobunjenika i fašizma.[4] Antifašistički dobrovoljci su u Španiju odlazili isključivo ilegalno u čemu su neretko bili osujećivani. Jugoslovenska vlada je po svaku cenu nastojala da onemogući odlazak njenih državljana u rat u Španiju. Pored velikih uspeha KPJ u organiziranju pomoći i odlaska dobrovoljaca, bilo je i neuspešnih akcija.
Prilikom jedne takve akcije, u najvećoj tajnosti iznajmljen je u Marselju brod „Korzika“ za prevoz dobrovoljaca.[7] Veljače 1937. godine sa Korzike su brodom "La Corse" krenuli Adolf Muk i Anton Franović da pokupe dobrovoljce iz Jugoslavije. Za ovaj plan znao je samo Politbiro KPJ.[8] Međutim, beogradska policija je sve doznala. Jedan od članova CK Živojin Pavlović, upozoren od prijatelja iz Beograda, izneo je saznanja na sednici, ali ga je jedan od članova optužio da je „paničar“ i da bez obzira na sve to treba produžiti ovu akciju ("To nije bio ni Gorkić, ni Muk, već jedan od onih koji danas optužuje Gorkića kao jedinog krivca").[8] Akciju su, pored, Muka i Franovića, vodili Milan Gorkić i Braina Rudin-Fos.[9] Lađa je ipak krenula.
1. marta 1937. godine dalmatinski dobrovoljci je trebalo da isplove brodom iz okolice Splita. Isplovljavanje je prvo odloženo zbog lošeg vremena, a potom su otkriveni od žandara i pohapšeni.[7] Prema policijskom izveštaju, 8. travnja je na Braču uhićeno 145 španskih dobrovoljaca.[7] Nakon što su dobrovoljci zatvoreni u Splitu, ljudi su im na razne načine slali hranu, a žene su demonstrirale ispred carinarnice.[7] Svi su nakon nekoliko nedelja pušteni na slobodu.[7]
Pošto se 2. ožujka u splitskoj luci u dogovoreno vreme niko nije pojavio, brod je produžio da pokupi dobrovoljce u Crnoj Gori, gde je bio provaljen.[7] Lađa je trebalo da uzme u Kotoru 400 dobrovoljaca i da ih preveze u Barcelonu.
Ova se afera završila hapšenjem člana Politbiroa Adolfa Muka i stotine dobrovoljaca. Kominternu je propala akcija koštala preko 500000 francuskih franaka.[8] U vezi sa ovim traženo je od Pavlovića pismeno izjašnjenje da je upozorio Generalnog sekretara Milana Gorkića, ali on je odbio da svali svu krivicu na njega.[8]
Prvo borbeno krštenje interbrigadisti su proživjeli u studenome 1936. godine, u obrani Madrida. U sastavu XI. brigade, koja je bila upućena na ovu frontu, bila je mađarsko-jugoslavenska četa.[10]
|
Nakon hapšenja Generalnog sekretara Milana Gorkića u Moskvi jula 1937. godine, među jugoslovenskim dobrovoljcima kipela je oštra frakcijska borba između pristalica uhapšenog generalnog sekretara i njegovih protivnika.[11] Ulje na vatru dolila je specijalna komisija koja je došla iz Moskve na čelu sa Rodoljubom Čolakovićem, koja je počela čistku jugoslovenske partije od "gorkićevaca".[11]
Sredinom 1937. ili 1938. godine, u jeku španskog građanskog rata i Staljinove Velike čistke u KPJ, održana je konferencija KPJ u Barceloni. Na skupu su se jugoslovenski komunisti, dobrovoljci u Španiji, navodno suprotstavili Brozovom preuzimanju Partije.[5] Oni su izglasali podršku crnogorskom revolucionaru Petku Miletiću, glavnom Titovom rivalu, koji se u to vreme nalazio na robiji.[12] Učesnici konferenciju su optuženi za "trockizam".[5]
Vladimir Ćopić i Blagoje Parović su bili dve najistaknutije figure među jugoslovenskim interbrigadistima u Španiji.[13] Blagoje Parović, član Politbiroa CK KPJ i politički komesar 13. internacionalne brigade, poginuo je 1937. pod nerazjašnjenim okolnostima u Španiji. Nakon toga, 1939. je u Moskvi streljan Vladimir Ćopić, član Politbiroa CK KPJ, potpukovnik Španske republikanske armije i komandant Petnaeste internacionalne brigade.
Zajedno sa vojnom pomoći Španiji, Staljin je slao kadrove tajne policije NKVD, preko kojih je uspostavljao kontrolu nad Internacionalnim brigadama.[14] Infiltracija doušnika je bila efektivna od samog formiranja brigade, u cilju otkrivanja neposlušnih elemenata.[15] Prisustvo NKVD-a značilo je prenošenje Staljinove čistke iz SSSR-a u Španiju. Sovjetski agenti su aktivno delovali u Barseloni 1937. godine.[16] Posebno mračnu ulogu su imali likvidatori, zaduženi za uklanjanje političkih protivnika.[17] Prema pisanju Lazara Udovičkog, poručnik Sovjetske armije Nikolaj Pastuhov mu je u Španiji predložio da likvidiraju čehoslovačkog interbrigadistu Karela Fukana, proglašenog trockistom, sledećim rečima: "Ajde da mu namestimo da pogine!? Sa neprijatejem treba neprijateljski!", što je Udovički odbio.[18]
Generalno se smatra da Josip Broz Tito nije bio u Španiji, ali neki navode da jeste. Fred Copeman, komandant Britanskog bataljona, u knjizi sećanja piše da je Tito, pod lažnim imenom Šapajev, u Španiji bio jedan od zapovednika balkanskog bataljona Dimitrov.[19]
Novinar Pero Simić, poznat po teorijama zavere o Titu, smatra da je on u Španiji rukovodio NKVD-om.[20][21] Tito je navodno išao na "inspekcijska putovanja" u Španiju i bio „šef štaba za likvidacije", koji su još činili talijanski komunist Vittorio Vidali i Jugosloveni Ivan Krajačić, Ivan Srebrenjak i Vlajko Begović.[22] Simić se poziva i na izvaju Titovog suradnika Lea Matesa Dedijeru iz 1983. godine, da je Tito „činio prljave usluge u Španiji", precizirajući "Tito je tamo čistio ljude."[22]
Krajem 1938. godine vlada španske republike je donela odluku o raspuštanju Internacionalnih brigada, nakon sporazuma da ni Nemačka ni Italija više neće slati svoje trupe.[7] Međutim, Nemačka je nastavila da šalje pomoć generalu Franku, i usledio je brz poraz Republike.[7]
Nakon raspuštanja Internacionalnih brigada, mnogi Jugosloveni su prešli u Francusku, gde su zatvoreni u logore, uglavnom u logor Girs. U francuskim logorima su bili zatočeni od kraja 1938. do nemačkog napada na Francusku maja 1940. godine. Jugoslovenske vlade su uporno odbijale izdavati dozvole za povratak španskih dobrovoljaca.[4]
„Po pitanju povratka ovih naših dobrovoljaca, koji su u većini komunisti, od strane Ministarstva unutrašnjih poslova rešeno je, da svaki mora u našem poslanstvu u Parizu pismeno da izjavi, da se kaje što je otišao u dobrovoljce i da se odriče svake komunističke akcije po povratku u zemlju.“[4]
– Stav Generalštaba jugoslovenske vojske, 20. XI. 1939.
Kad je Francuska 22. juna 1940. kapitulirala, postojala je velika opasnost da bivše španske borce nacističke snage pobiju ili odvede u logore u Nemačku. Komiteti KPJ u logorima odmah donose odluku o brzom organiziranju punktova za prebacivanje interniraca za Jugoslaviju. Neki su uspeli preko Nemačke da pobegnu u Jugoslaviju, a neki su zatvoreni u logore.[7]
Od 250 jugoslovenskih dobrovoljaca koji su uspeli da se ilegalno prebace iz Francuske u Jugoslaviju, 130 ih je poginulo u bitkama tokom narodnooslobodilačkog rata (1941–1945).[4] Tokom završnih operacija za oslobođenje zemlje, sve četiri armije JA predvodili su španski borci (Koča Popović, Peko Dapčević, Kosta Nađ, Petar Drapšin). Kod naroda i boraca su „Španci“ predstavljali uzvišeni pojam lične hrabrosti i odanosti borbi protiv fašizma.[4]
Partizani se skoro dve godine nalaze u neprestanoj borbi. U njihovim redovima se bore iskusni borci provereni u španskom ratu i, na žalost, veoma inteligentni.[23]
– ZABELEŠKA GUVERNATORATA CRNE GORE IZ PRVE POLOVINE 1943. O ORGANIZACIJI I NAČINU VOĐENJA BORBE JEDINICA NOV I POJ
|
Spisak učesnika Španskog građanskog rata poginulih tokom Narodnooslobodilačkog rata 1941-1945. godine:
Kao španski borci optuženi za "trockizam" u partizanima i likvidirani po Titovom naređenju navode se Žikica Jovanović-Španac, Ivan Antonov-Srebrenjak, Ratko Pavlović-Ćićko, Marko Orešković…[5]
Udruženje španskih boraca i prijatelja (šp. Asociación de brigadistas yugoslavos y amigos) iz Beograda je organizacija koja okuplja potomke i poštovaoce učesnika Španskog građanskog rata, od 1936. do 1939. godine.
Godine 1986. Hor Radio Televizije Beograd izdao je dvostruki album Španija Moje Mladosti - Pesme Internacionalnih Brigada 1936-1939, koji sadrži 26 pjesama nastalih u Španjolskoj, mahom kao preradbe već poznatih pučkih napjeva iz Španjolske iIi revolucionarnih pjesama drugih zemalja.[24]
Vlada Španije je na šezdesetogodišnjicu građanskog rata dodelila državljanstvo svim živim borcima internacionalnih brigada.[25]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
