Pycha – pojęcie i postawa człowieka, charakteryzująca się nadmierną wiarą we własną wartość i możliwości, a także wyniosłością.
Biada temu, kto pychą swoją wszystko mierzy.
Człowiek, który nie odpoczywa, biegnie od sprawy do sprawy, od roboty do roboty, coraz słabiej widzi sens tego co robi, coraz trudniej znaleźć mu też w tym radość. W ucieczce od odpoczywania, w pracoholiźmie jest też jakiś rodzaj pychy.
Demony to anioły, które się zeświniły z pychy.
Autor: Piotr Pawlukiewicz
Źródło: jedna z audycji z cyklu Katechizm poręczny , Radio eM, 2 sierpnia 2009
Dobrze zrozumiana nauka chroni człowieka przed pychą, gdyż ukazuje mu jego granice.
Dzięki szatańskiej pysze jednych nie słucham, drugich nie słyszę.
Gdzie wielka rządzi pycha albo wielkie pieniądze, tam łatwo powstaje urojenie, że uważa się swoją zachciankę za mądrość.
Jeden z ostatnich piekielnych kręgów jest kręgiem pychy nie do zniesienia.
Najzuchwalej pyszni się człowiek własnym szczęściem.
Popatrzcie na pawia, jaki jest piękny z przodu. Ale jeśli zrobicie parę kroków i popatrzycie z tyłu, dostrzegacie rzeczywistość.
Pycha jest dobra, ale gdy podbudowuje ją ignorancja, staje się wręcz doskonała.
Pycha rozsadza człowieka bardziej niż pożywienie.
Pycha – to karłów zbuntowanych siła.
Trzeba wiele pokory, aby wyzbyć się pychy.