wiór

Podobna pisownia: wiör

wiór (język polski)

wióry (1.1)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	wiór	wióry
dopełniacz	wióra[1]	wiórów
celownik	wiórowi	wiórom
biernik	wiór	wióry
narzędnik	wiórem	wiórami
miejscownik	wiórze	wiórach
wołacz	wiórze	wióry

(1.1) techn. spiralne pasemko powstałe jako odpad przy obróbce wiórowej; zob. też wiór w Wikipedii

(1.2) archeol. odłupek kamienny, którego długość przekracza dwukrotnie szerokość; zob. też wiór w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Po heblowaniu desek, musieliśmy uprzątnąć wióry z ziemi.

(1.2) Wióry były wytwarzane w paleolicie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) strużka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. wiórkarka ż, wiórołup m, wiórowanie n, wiórnik m

zdrobn. wiórek m

czas. wiórować ndk.

przym. wiórowy

związki frazeologiczne:

aż wióry lecą • gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą • iść w wióry • suchy jak wiór • wyschnąć na wiór • zeschnąć na wiór

etymologia:

prasł. *iverъ od pierwiastka praindoeur. *u̯er- → rozbić, rozerwać z wyjątkowym przedrostkiem praindoeur. *i- (*jь-)^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) swarf
• włoski: (1.1) truciolo m

źródła:

1.  Hasło „wiór” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
2.  Hasło „wiór” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.