- wymowa:
- IPA: [ˈvdɔvʲjɛʦ̑], AS: [vdovʹi ̯ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j
- ?/i
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
Więcej informacji przypadek, liczba pojedyncza ...
Zamknij
- (1.1) mężczyzna, którego ostatnia żona nie żyje
- odmiana:
- (1.1)
- przykłady:
- (1.1) Wuj Leon jest wdowcem – jego żona umarła na raka.
- (1.1) Żona Jerzego umarła półtora roku temu, ale (on) nie był długo wdowcem: znowu się ożenił.
- składnia:
- (1.1) wdowiec po Ms.
- kolokacje:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) nieżonaty
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. wdowieństwo n
- forma żeńska wdowa ż, wdówka ż, wdowula ż
- czas. owdowieć
- przym. wdowi, wdowieński, wdowczy
- związki frazeologiczne:
- słomiany wdowiec
- etymologia:
- uwagi:
- Forma „wdowcy” może być używana wyłącznie w mianowniku i wołaczu liczby mnogiej, użycie jej w dopełniaczu lub bierniku jest błędem[2].
- tłumaczenia:
- źródła:
Hasło „wdowiec” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 855. Hasło „wdowiec” w: Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2004, ISBN 978-83-01-14198-1, s. 1285. Hasło „wdowiec” w: Daniela Podlawska, Magdalena Światek-Brzezińska, Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Szkolne PWN ParkEdukacja, Warszawa-Bielsko-Biała 2009, ISBN 978-83-7446-842-8, s. 491. Hasło „wdowiec” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.