trefl

trefl (język polski)

trefle (1.1)

wymowa:

IPA: [trɛfl̥], AS: [trefl̦], zjawiska fonetyczne: wygł. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) karc. kolor w kartach oznaczony czarną koniczynką; karta tego koloru

w użyciu przymiotnikowym

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	trefl	trefle
dopełniacz	trefla	trefli[1]
celownik	treflowi	treflom
biernik	trefla	trefle
narzędnik	treflem	treflami
miejscownik	treflu	treflach
wołacz	treflu	trefle

(2.1) należący do trefli (1.1)

odmiana:

(1.1)

 

(2.1) lp trefl m, trefl ż, trefl n; lm trefl mos, trefl nmos; nie stopniuje się

przykłady:

(1.1) Miałem w ręku pięć trefli.

(2.1) Dołożyłem dwójkę trefl.

składnia:

kolokacje:

(1.1) grać / wistować / wyjść w trefle • mały trefl

(2.1) as / dwójka / trójka / walet / dama / król trefl

synonimy:

(1.1) żołądź, reg. śl. krojc

(2.1) treflowy, żołędny

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. treflik mrz, trefelek

przym. treflowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. trèfle → koniczyna^[2]

uwagi:

(2.1) zawsze po rzeczowniku/liczebniku

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) club; (2.1) of clubs
• baskijski: (1.1) hirusta; (2.1) hirusta
• czeski: (1.1) kříže m, žaludy m
• esperanto: (1.1) trefo
• francuski: (1.1) trèfle
• hiszpański: (1.1) trébol m
• japoński: (1.1) クラブ (kurabu)
• jidysz: (1.1) צלם m (cejlem)
• kataloński: (1.1) trèvol m
• niemiecki: (1.1) Kreuz n, Treff n, Eichel lm
• nowogrecki: (1.1) σπαθί
• rosyjski: (1.1) трефы lm; (2.1) трефовый
• słowacki: (1.1) tref m, kríž m; (2.1) trefový
• węgierski: (1.1) treff, makk
• włoski: (1.1) fiori m lm

źródła:

1.  Hasło „trefl” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2.  Hasło „trefl” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.