szynka

szynka (język polski)

szynka (1.1)

szynka (1.2)

wymowa:

IPA: [ˈʃɨ̃nka], AS: [šỹnka], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk- 

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szynka	szynki
dopełniacz	szynki	szynek
celownik	szynce	szynkom
biernik	szynkę	szynki
narzędnik	szynką	szynkami
miejscownik	szynce	szynkach
wołacz	szynko	szynki

(1.1) spoż. tylna część półtuszy wieprzowej będąca surowcem do produkcji wędlin; zob. też szynka w Wikipedii

(1.2) kulin. spoż. wędlina z szynki (1.1) lub z analogicznej części innego zwierzęcia

(1.3) zdrobn. od szyna

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

(1.1) przednia szynka

(1.2) szynka gotowana / parzona / pieczona / wędzona szynka • szynka parmeńska / praska / serrano / szwarcwaldzka

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

(1.1-2)

rzecz.

zdrobn. szyneczka ż

przym. szynkowy

(1.3)

rzecz. szyna ż

przym. szynowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1-2) niem. Schinken^[1]

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ham
• białoruski: (1.1) шынка ż; (1.2) шынка ż
• bułgarski: (1.1) шунка ż
• czeski: (1.1) šunka ż; (1.2) šunka ż
• esperanto: (1.1) ŝinko; (1.2) ŝinko
• francuski: (1.1) jambon m; (1.2) jambon m
• górnołużycki: (1.1) šunka ż; (1.2) šunka ż
• hawajski: (1.1) hame
• hiszpański: (1.1) jamón m; (1.2) jamón m
• islandzki: (1.1) skinka ż; (1.2) skinka ż
• kataloński: (1.2) pernil m
• maltański: (1.1) perżuta ż
• niemiecki: (1.1) Schinken m; (1.2) Schinken m
• norweski (bokmål): (1.1) skinke m; (1.2) skinke m
• portugalski: (1.1) presunto m; (1.2) presunto m
• rosyjski: (1.1) ветчина ż, окорок m
• słowacki: (1.1) šunka ż; (1.2) šunka ż
• ukraiński: (1.1) шинка ż
• wilamowski: (1.1): šyŋki m, śynki m
• włoski: (1.1) prosciutto m; (1.2) prosciutto m

źródła:

1.  Hasło „szynka” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.