szczeniak

szczeniak (język polski)

szczeniak (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈʃt͡ʃɛ̃ɲak], AS: [ščẽńak], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal. ^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) pot. zool. młody pies

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szczeniak	szczeniaki
dopełniacz	szczeniaka	szczeniaków
celownik	szczeniakowi	szczeniakom
biernik	szczeniaka	szczeniaki
narzędnik	szczeniakiem	szczeniakami
miejscownik	szczeniaku	szczeniakach
wołacz	szczeniaku	szczeniaki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	szczeniak	szczeniaki
dopełniacz	szczeniaka	szczeniaków
celownik	szczeniakowi	szczeniakom
biernik	szczeniaka	szczeniaków
narzędnik	szczeniakiem	szczeniakami
miejscownik	szczeniaku	szczeniakach
wołacz	szczeniaku	szczeniaki

(2.1) przen. żart. lub pogard. chłopiec postępujący niepoważnie, zachowujący się w sposób niedojrzały

odmiana:

(1.1)

 

(2.1)

 

przykłady:

(1.1) Nasz szczeniak już dorasta, więc trzeba kupić mu obrożę.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) szczenię, szczeniaczek

(2.1) smarkacz, gówniarz

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. szczenię n, szczeniackość ż, szczenienie n, oszczenienie n

zdrobn. szczeniątko n, szczeniaczek m

czas. szczenić się ndk., oszczenić się dk.

przym. szczenięcy, szczeniacki, szczenny

przysł. szczeniacko, szczenięco

związki frazeologiczne:

zachowywać się jak szczeniak

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: szczenię

• białoruski: (2.1) шчанё n, шчаня n
• duński: (2.1) hvalp w
• rosyjski: (2.1) щенок m
• szwedzki: (2.1) valp w

źródła: