staroć
Z Wikisłownika, wolnego słownika
staroć (język polski)
rzeczownik, rodzaj żeński lub męskorzeczowy
| przypadek | liczba pojedyncza | liczba mnoga |
|---|---|---|
| mianownik | staroć | starocie |
| dopełniacz | staroci / starocia | staroci |
| celownik | staroci / starociowi | starociom |
| biernik | staroć | starocie |
| narzędnik | starocią / starociem | starociami |
| miejscownik | staroci / starociu | starociach |
| wołacz | staroci / starociu | starocie |
- (1.1) stara rzecz, dla niektórych jednak wartościowa
- (1.2) przen. utwór sprzed lat
- odmiana:
- (1.1-2)
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- synonimy:
- (1.1) grat, rupieć
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. starość ż, starczość ż, starzec m, staruszek m, staruszka ż, starzenie n, postarzenie n, postarzanie n, stary mos, starzyzna ż
- czas. starzeć ndk., postarzać ndk., postarzyć dk.
- przym. stary, stareńki
- przysł. staro
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.