starczość

starczość (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	starczość	starczości
dopełniacz	starczości	starczości
celownik	starczości	starczościom
biernik	starczość	starczości
narzędnik	starczością	starczościami
miejscownik	starczości	starczościach
wołacz	starczości	starczości

(1.1) cecha tego, co starcze; cecha tych, którzy są starczy

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

składnia:

(1.1) starczość + D.

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. starzec m, staroć ż/mrz

przym. starczy

przysł. starczo

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. starczy + -ość

uwagi:

Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego^[1]. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego^[2], Uniwersalny słownik języka polskiego^[3]) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej.

tłumaczenia:

źródła:

1.  Hasło „starczość” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
2.  Hasło „starczość” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
3.  Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.