sedno

sedno (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈsɛdnɔ], AS: [sedno]

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sedno	sedna
dopełniacz	sedna	sedn
celownik	sednu	sednom
biernik	sedno	sedna
narzędnik	sednem	sednami
miejscownik	sednie	sednach
wołacz	sedno	sedna

(1.1) książk. istota czegoś

(1.2) otarcie na skórze konia od siodła

odmiana:

(1.1) blm^[1],

 

przykłady:

(1.1) Swoim pytaniem dziennikarz trafił w sedno sprawy.

składnia:

kolokacje:

(1.1) sedno sprawy • trafić w (samo) sedno

synonimy:

(1.1) istota

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

prasł. *sadьno → rana z obtarcia, odparzenia skóry u konia pod siodłem^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) gist, crux, essence
• arabski: (1.1) جوهر m
• francuski: (1.1) tréfonds m, essence ż
• hiszpański: (1.1) quid m, esencia ż, meollo m
• islandzki: (1.1) kjarni m
• jidysz: (1.1) עיקר m (iker), (trafiać w sedno) טרעפֿן אין פּינטל (trefn in pintl)
• niderlandzki: (1.1) kern m
• niemiecki: (1.1) Kern m, Wesen n
• nowogrecki: (1.1) ουσία ż, ταμπακιέρα ż
• rosyjski: (1.1) суть ż, существо n, соль ż
• szwedzki: (1.1) kärna, pudelns kärna, kvintessens, essens, kontenta
• ukraiński: (1.1) суть ż
• włoski: (1.1) fulcro m, nocciolo m, sodo m, succo m

źródła:

1.  Hasło „sedno” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2.  Hasło „sedno” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.