puchacz

puchacz (język polski)

puchacz (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈpuxaʧ̑], AS: [puχač]

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) ornit. największa występująca w Polsce sowa; zob. też puchacz w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	puchacz	puchacze
dopełniacz	puchacza	puchaczy / puchaczów
celownik	puchaczowi	puchaczom
biernik	puchacza	puchacze
narzędnik	puchaczem	puchaczami
miejscownik	puchaczu	puchaczach
wołacz	puchaczu	puchacze

(2.1) środ. oszust karciany grający nocą^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Wrona gdzieniegdzie kracze i puchają puchacze^[2].

składnia:

kolokacje:

(1.1) puchacz huka / pohukuje

synonimy:

(1.1) sowa

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. puchać

związki frazeologiczne:

etymologia:

st.pol. puhacz < st.pol. pohukanie^[3]

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ptaki

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) eagle owl
• baskijski: (1.1) hontz handi
• bułgarski: (1.1) бухал m
• chorwacki: (1.1) ćuk m
• duński: (1.1) stor hornugle
• esperanto: (1.1) gufo
• estoński: (1.1) kassikakk
• fiński: (1.1) huuhkaja
• francuski: (1.1) hibou m
• hiszpański: (1.1) búho m
• jakucki: (1.1) модьугу
• kazachski: (1.1) үкі
• niderlandzki: (1.1) oehoe
• niemiecki: (1.1) Uhu m
• nowogrecki: (1.1) κουκουβάγια ż
• rosyjski: (1.1) филин m
• słowacki: (1.1) výr
• szwedzki: (1.1) berguv
• ukraiński: (1.1) пугач m
• włoski: (1.1) gufo reale m

źródła:

1. Hasło „puchacz” w: Gry i zabawy środowisk dewiacyjnych w: Anna Piotrowicz, Słownictwo i frazeologia życia towarzyskiego w polskiej leksykografii XX wieku, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2004, ISBN 83-232-1378-X, s. 102.
2. Adam Mickiewicz: Lilie.
3. Maciej Malinowski, Jak ogurek stał się… ogórkiem!, „Obcy język polski”