polonistyka

polonistyka (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɔlɔ̃ˈɲistɨka], AS: [polõńistyka], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. na 3 syl.• akc. pob.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	polonistyka	polonistyki
dopełniacz	polonistyki	polonistyk
celownik	polonistyce	polonistykom
biernik	polonistykę	polonistyki
narzędnik	polonistyką	polonistykami
miejscownik	polonistyce	polonistykach
wołacz	polonistyko	polonistyki

(1.1) nauk. dyscyplina humanistyczna zajmująca się literaturą polską i językiem polskim

(1.2) pot. eduk. studia obejmujące polonistykę (1.1) na wyższej uczelni

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Polonistyka zajmuje się m.in. gramatyką historyczną języka polskiego.

(1.2) Nauczycielka namawiała mnie, abym poszła na polonistykę.

składnia:

kolokacje:

(1.2) być na polonistyce • studiować polonistykę • dostać się na polonistykę

synonimy:

(1.1-2) filologia polska

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) slawistyka

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. repolonizacja ż, Polonia ż, polonizm mrz, polonista m, polonistka ż, polonizacja ż, polonizator m, polonizowanie n, polonica nmos

czas. polonizować ndk.

przym. polonistyczny, polonizacyjny, polonijny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: anglistyka • arabistyka • białorutenistyka • hebraistyka • hellenistyka • germanistyka • hispanistyka • iberystyka • indologia • italianistyka • japonistyka • koreanistyka • orientalistyka • rusycystyka • romanistyka • sinologia • skandynawistyka • slawistyka

tłumaczenia:

• niemiecki: (1.1) Polonistik ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1)
• rosyjski: (1.1) полонистика ż; (1.2) полонистика ż
• ukraiński: (1.1) полоністика ż; (1.2) полоністика ż

źródła: