ostrze

ostrze (język polski)

ostrze noża (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈɔsṭʃɛ], AS: [osṭše], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• udziąs. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	ostrze	ostrza
dopełniacz	ostrza	ostrzy
celownik	ostrzu	ostrzom
biernik	ostrze	ostrza
narzędnik	ostrzem	ostrzami
miejscownik	ostrzu	ostrzach
wołacz	ostrze	ostrza

(1.1) część robocza narzędzia do krajania, ostre zakończenie lub krawędź przedmiotu

(1.2) przen. krytyczna i uszczypliwa część wypowiedzi

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Ostrze tej siekiery już się stępiło.

składnia:

(1.1) ostrze + D.

kolokacje:

synonimy:

(1.1) brzeszczot, klinga, głownia

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ostrzałka ż, ostrzenie n, ostrość ż, ostrzyciel m, ostrzytko n

czas. ostrzyć ndk., naostrzyć dk.

przym. ostry, ostrzowy

związki frazeologiczne:

ostrze podejrzeń • ostrze satyry • ostrze urazy • stawiać sprawę na ostrzu noża

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) edge, blade
• arabski: (1.1) شفرة ż, نصل m
• baskijski: (1.1) aho, sorbatz
• czeski: (1.1) ostří n, čepel ż
• duński: (1.1) æg w
• esperanto: (1.1) klingo
• fiński: (1.1) terä
• hiszpański: (1.1) filo m, hoja ż, cuchilla ż, punta ż
• islandzki: (1.1) egg ż
• kataloński: (1.1) fulla ż
• łaciński: (1.1) lamina ż
• łotewski: (1.1) asmens m
• niemiecki: (1.1) Schneide ż, Klinge ż
• nowogrecki: (1.1) κόχη ż, λάμα ż, λεπίδα ż
• perski: (1.1) تیغ, لبه
• rosyjski: (1.1) лезвие n, остриё n
• szwedzki: (1.1) egg w, skär n, blad n
• ukraiński: (1.1) ле́зо n, ві́стря n; (1.2) ві́стря n
• węgierski: (1.1) penge
• wilamowski: (1.1) šnȧjd ż, śnaeid ż

źródła: