orzecznik

orzecznik (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈʒɛʧ̑ʲɲik], AS: [ožečʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) adm. med. lekarz, który orzeka o stanie zdrowia

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	orzecznik	orzecznicy
dopełniacz	orzecznika	orzeczników
celownik	orzecznikowi	orzecznikom
biernik	orzecznika	orzeczników
narzędnik	orzecznikiem	orzecznikami
miejscownik	orzeczniku	orzecznikach
wołacz	orzeczniku	orzecznicy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	orzecznik	orzeczniki
dopełniacz	orzecznika	orzeczników
celownik	orzecznikowi	orzecznikom
biernik	orzecznik	orzeczniki
narzędnik	orzecznikiem	orzecznikami
miejscownik	orzeczniku	orzecznikach
wołacz	orzeczniku	orzeczniki

(2.1) jęz. nieczasownikowa część orzeczenia imiennego; zob. też orzecznik w Wikipedii

odmiana:

(1)

 

(2)

 

przykłady:

(1.1) Kiedy jesteś na zwolnieniu lekarskim, musisz liczyć się z możliwością wezwania do orzecznika ZUS.

składnia:

kolokacje:

(1.1) orzecznik lekarski ZUS • lekarz orzecznik • wezwanie do orzecznika

(2.1) orzecznik przymiotnikowy / orzecznik przymiotny • orzecznik rzeczownikowy / orzecznik rzeczowny

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. orzeczenie n

forma żeńska orzeczniczka ż

przym. orzecznikowy

czas. orzekać ndk., orzec dk.

przysł. orzecznikowo

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• hiszpański: (2.1) atributo m (parte de una oración atributiva)
• niemiecki: (2.1) Prädikativ n
• nowogrecki: (2.1) κατηγορούμενο n

źródła: