mantyka

mantyka (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) książk. zob. wróżbiarstwo^[1]

(1.2) daw. uczn. stud. matematyka^[2]

(1.3) przest. torba żebracza

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mantyka	mantyki
dopełniacz	mantyki	mantyk
celownik	mantyce	mantykom
biernik	mantykę	mantyki
narzędnik	mantyką	mantykami
miejscownik	mantyce	mantykach
wołacz	mantyko	mantyki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	mantyka	mantycy
dopełniacz	mantyki	mantyków
celownik	mantyce	mantykom
biernik	mantykę	mantyków
narzędnik	mantyką	mantykami
miejscownik	mantyce	mantykach
wołacz	mantyko	mantycy
depr. M. i W. lm: (te) mantyki[3]

(2.1) przest. mężczyzna nudny, marudny, zrzędliwy

odmiana:

(1.1-2)

 

(2.1)

 

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) przepowiadanie, wróżbiarstwo

(2.1) zrzęda, ciemięga, maruda

antonimy:

hiperonimy:

(1.3) torba

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

(2.1)

rzecz. mantyk mos

czas. mantyczyć ndk., mantykować ndk.

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) gr. μαντικός (mantikos) → wróżbiarski

(1.2) (1.3) łac. mantica → torba

uwagi:

(1.1) zwykle w lp

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: wróżbiarstwo

(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: matematyka

(2.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: zrzęda

źródła:

1.  Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. Jan Bystroń, Języki drugorzędne, „Poradnik Językowy” nr 7/1911, s. 103.
3.  Hasło „mantyka” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.