kawał

kawał (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkavaw], AS: [kavau̯] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kawał	kawały
dopełniacz	kawała[1]	kawałów
celownik	kawałowi	kawałom
biernik	kawał	kawały
narzędnik	kawałem	kawałami
miejscownik	kawale	kawałach
wołacz	kawale	kawały

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kawał	kawały
dopełniacz	kawału[1]	kawałów
celownik	kawałowi	kawałom
biernik	kawał	kawały
narzędnik	kawałem	kawałami
miejscownik	kawale	kawałach
wołacz	kawale	kawały

(1.1) zgrub. od kawałek

(1.2) pot. dowcip, śmieszna historyjka

(1.3) psikus

odmiana:

(1.1)

 

(1.2)

 

przykłady:

(1.1) Ukroił sobie kawał chleba do zupy.

(1.2) Powiedział bardzo śmieszny kawał.

składnia:

kolokacje:

(1.2) opowiadać / opowiedzieć / powiedzieć kawał

(1.3) zrobić / wyciąć / wywinąć komuś kawał

synonimy:

(1.2) wic, dowcip, żart, anegdota

(1.3) psikus

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kawałek m, kawalarstwo n, kawalarz m

zdrobn. kawałeczek

czas. kawałkować ndk.

związki frazeologiczne:

kawał z brodą • lepszy pewny kawał chleba niż niepewna sztuka ciasta

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: kawałek

• angielski: (1.2) joke; (1.3) prank
• duński: (1.2) vittighed w
• esperanto: (1.2) ŝerco
• francuski: (1.1) pièce ż, (gros) morceau m; (1.2) blague ż
• hiszpański: (1.1) pedazo m, cacho m; (1.2) chiste m, broma ż
• jidysz: (1.3) zrobić brzydki kawał אָפּטאָן אויף טערקיש (opton ojf terkisz)
• niemiecki: (1.2) pot. Jux m
• nowogrecki: (1.1) (μεγάλο) κομμάτι n, μέρος n; (1.2) ανέκδοτο n, πλάκα ż, αστείο n
• rosyjski: (1.2) анекдот m
• szwedzki: (1.2) rolighet w
• włoski: (1.1) pezzo m, spezzone m; (1.2) barzelletta ż

źródła:

1.  Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.