dziejopis

dziejopis (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. historiograf, historyk, kronikarz

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dziejopis	dziejopisowie
dopełniacz	dziejopisa[1]	dziejopisów
celownik	dziejopisowi	dziejopisom
biernik	dziejopisa	dziejopisów
narzędnik	dziejopisem	dziejopisami
miejscownik	dziejopisie	dziejopisach
wołacz	dziejopisie	dziejopisowie
depr. M. i W. lm: (te) dziejopisy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dziejopis	dziejopisy
dopełniacz	dziejopisu[1]	dziejopisów
celownik	dziejopisowi	dziejopisom
biernik	dziejopis	dziejopisy
narzędnik	dziejopisem	dziejopisami
miejscownik	dziejopisie	dziejopisach
wołacz	dziejopisie	dziejopisy

(2.1) daw. kronika

odmiana:

(1.1)

 

(2.1)

 

przykłady:

(1.1) […] relacje o szaleństwie Nabuchodonozora przekazał chrześcijański dziejopis Euzebiusz z Cezarei […]^[2].

(1.1) Nieznanego z imienia dziejopisa próbował rozszyfrować Marcin Kromer, wybitny historyk epoki renesansu […]^[3].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dziejopisarstwo n, dziejopisarz m

przym. dziejopisarski

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

1. Hasło „dziejopis” w: Wielki słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, t. I, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2018, ISBN 978–83–01–19910–4, s. 799.
2. Witold Tyloch, Dzieje ksiąg Starego Testamentu: szkice z krytyki biblijnej, 1981, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
3. (KAK), Słowo Polskie Gazeta Wrocławska, 2006-02-18, Narodowy Korpus Języka Polskiego.