broń palna

broń palna (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈbrɔ̃ɲ ˈpalna], AS: [brõń palna], zjawiska fonetyczne: nazal.

​^?/i

znaczenia:

fraza rzeczownikowa, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	broń palna
dopełniacz	broni palnej
celownik	broni palnej
biernik	broń palną
narzędnik	bronią palną
miejscownik	broni palnej
wołacz	broni palna

(1.1) wojsk. broń miotająca pociski energią gazów powstałych ze spalania ładunku miotającego; zob. też broń palna w Wikipedii

odmiana:

(1.1) związek zgody;

 

przykłady:

(1.1) Polska husaria używała zarówno broni białej (kopia, szabla i koncerz), jak i broni palnej – w postaci pistoletów.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

(1.1) broń biała

hiperonimy:

(1.1) broń miotająca

hiponimy:

(1.1) broń lufowa, broń rakietowa

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) firearm, fire-arm
• baskijski: (1.1) su-arma, suzko arma
• białoruski: (1.1) агнястрэльная зброя ż
• duński: (1.1) skydevåben n
• esperanto: (1.1) pafilo, pulvopafilo
• estoński: (1.1) tulirelv
• francuski: (1.1) arme à feu ż
• galicyjski: (1.1) arma de fogo ż
• hiszpański: (1.1) arma de fuego ż
• kataloński: (1.1) arma de foc ż
• łotewski: (1.1) šaujamierocis m
• niderlandzki: (1.1) vuurwapen n
• niemiecki: (1.1) Feuerwaffe ż, Schusswaffe ż
• nowogrecki: (1.1) πυροβόλο όπλο n
• portugalski: (1.1) arma de fogo ż
• rosyjski: (1.1) огнестрельное оружие n
• ukraiński: (1.1) вогнепальна зброя ż
• węgierski: (1.1) tűzfegyver, lőfegyver
• włoski: (1.1) arma da fuoco ż

źródła: