Mieszko

Mieszko (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈmʲjɛʃkɔ], AS: [mʹi ̯eško], zjawiska fonetyczne: zmięk.• i → j  ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy, nazwa własna

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	Mieszko	Mieszkowie
dopełniacz	Mieszka	Mieszków
celownik	Mieszkowi	Mieszkom
biernik	Mieszka	Mieszków
narzędnik	Mieszkiem	Mieszkami
miejscownik	Mieszku	Mieszkach
wołacz	Mieszku	Mieszkowie
depr. M. i W. lm: (te) Mieszki[1]

(1.1) imię męskie; zob. też Mieszko w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Spotkanie to podniosło Mieszka na duchu, pośpieszył do obozu, zebrał drużynę, siedli na koń i ruszyli^[2].

składnia:

kolokacje:

(1.1) pan Mieszko • brat / kuzyn / wujek / dziadek Mieszko • mężczyzna imieniem (o imieniu) Mieszko • mieć na imię / nosić imię / używać imienia Mieszko • dać na imię / nadać imię / ochrzcić imieniem Mieszko • otrzymać / dostać / przybrać imię Mieszko • dzień imienin / imieniny Mieszka

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Imiona

tłumaczenia:

• białoruski: (1.1) Мешка m (Meška)
• bułgarski: (1.1) Мешко m
• chorwacki: (1.1) Mješko m
• czeski: (1.1) Měšek m
• kaszubski: (1.1) Mieszkò m
• litewski: (1.1) Mieško m
• łaciński: (1.1) Mesco m, Miseco m, Misko m, Mysko m, Myeslaus m
• rosyjski: (1.1) Мешко m
• słowacki: (1.1) Mešek m, Mieško m
• ukraiński: (1.1) Мешко m

źródła:

1.  Hasło „Mieszko” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
2. Klechdy domowe, autor nieznany, 1960 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.