Loading AI tools
królowa Hanoweru oraz Wielkiej Brytanii i Irlandii Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zofia Charlotta Mecklenburg-Strelitz (Sophie Charlotte; ur. 19 maja 1744 w Mirow, zm. 17 listopada 1818 w pałacu Kew) – niemiecka księżniczka Meklemburgii-Strelitz, królowa Wielkiej Brytanii w latach 1761–1818 oraz królowa Hanoweru w latach 1814–1818 jako żona Jerzego III.
 | |
.svg) | |
 | |
| Królowa Wielkiej Brytanii i Irlandii | |
| Okres |
od 8 września 1761 |
|---|---|
| Jako żona | |
| Koronacja | |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Królowa Hanoweru | |
| Okres | |
| Jako żona | |
| Poprzedniczka | |
| Następczyni | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Karol Ludwik Fryderyk |
| Matka |
Elżbieta z Saksonii-Hildburghausen |
| Mąż | |
| Dzieci |
Jerzy IV |
Urodziła się 19 maja 1744 w Mirow jako najmłodsze dziecko Karola Ludwika Fryderyka, księcia Meklemburgii-Strelitz (1708–1752), oraz jego żony, Elżbiety z Saksonii-Hildburghausen (1713–1761). Księstwo Meklemburgii-Strelitz, z którego pochodziła, było wówczas niewielkim księstwem, które wchodziło w skład Świętego Cesarstwa Rzymskiego[1].
Zyskała podstawową wiedzę z botaniki, nauk przyrodniczych i języków. Uczono ją zarządzania domem[2]. Obowiązki książęce zaczęła pełnić w 1752, gdy jej brat Adolf Fryderyk objął tron książęcy[1].
Zaskoczeniem dla Charlotty była propozycja małżeństwa od brytyjskiego króla, Jerzego III[3]. Wybrano ją m.in. ze względu na przekonanie, że pochodząca z niewielkiego księstwa siedemnastolatka nie będzie się zajmować pałacowymi intrygami i interesować polityką. W lipcu 1761 ogłoszono zaręczyny. Do Meklemburgii-Strelitz przyjechała angielska delegacja na czele z hrabią Simonem Harcourtem, który podpisał z księciem Adolfem Fryderykiem IV kontrakt ślubny. Dwa dni później, 17 sierpnia 1761, Charlotta wraz z bratem i angielską eskortą wyruszyła do Wielkiej Brytanii[1].
W dniu przybycia do Londynu, 8 września 1761, poślubiła Jerzego III[1]. Uroczystość odbyła się w kaplicy królewskiej w Pałacu św. Jakuba. Ceremonii przewodniczył arcybiskup Canterbury, Thomas Secker, a jedną z druhen była Sarah Lennox, była sympatia pana młodego. Uroczystość odbyła się w całości po angielsku, a jedynymi słowami, jakie wypowiedziała Charlotta były: „Ich will” („Będę”). Koronacja Jerzego i Charlotty na króla i królową Wielkiej Brytanii i Irlandii odbyła się dwa tygodnie później, 22 września 1761[4].
Przez pewien czas panowało napięcie między nową królową a matką króla. Pomimo braku sympatii teściowej i tego, że król był przed ślubem związany z wieloma kobietami[2], małżeństwo było szczęśliwe[5]. Jerzy III i Zofia mieli 15 dzieci, w tym dwóch przyszłych królów Wielkiej Brytanii[1].
Pałac św. Jakuba, gdzie odbył się ślub, funkcjonował jako oficjalna rezydencja pary królewskiej. Krótko po ślubie król nabył pobliską posiadłość, Buckingham. Około 1762 para królewska przeniosła się do tej rezydencji. Pierwotnie miało to być prywatne miejsce odosobnienie. Charlotta upodobała sobie rezydencję i spędzała tam tak dużo czasu, że posiadłość stała się znana jako „Dom Królowej” (ang. Queen’s House). Wszystkie dzieci Charlotty (oprócz najstarszego syna) urodziły się w Buckingham, chociaż pałac św. Jakuba pozostał oficjalną i ceremonialną rezydencją królewską[1][6][7]. Para królewska spędzała też czas w domku myśliwskim w Windsorze, który urządziła Charlotta[1][8].
Królowa Charlotta była żywo zainteresowana sztuką, wspierała Johanna Christiana Bacha, który był jej nauczycielem muzyki. Swój utwór poświęcił jej Wolfgang Amadeus Mozart. Ceniła twórczość Georga Friedricha Händla[1]. Królowa zakładała domy i szpitale dla przyszłych matek oraz sierocińce[5][9]. Charlotta była także amatorką botaniczką. W królewskich ogrodach gromadziła rzadkie gatunki roślin[1]. Dużą wagę przywiązywała do edukacji – szczególnie swoich córek[5][10]. Szybko nauczyła się języka angielskiego[1].
Przypisuje się jej sprowadzenie do Wielkiej Brytanii bożonarodzeniowego drzewka. Ustawiła je w grudniu 1800 w myśliwskim pałacyku w Windsorze[1].
Królowa utrzymywała serdeczne stosunki z Marią Antoniną, królową Francji. Obie kochały muzykę i sztukę. Gdy we Francji wybuchła rewolucja, Charlotta szykowała dla Marii Antoniny i jej rodziny apartamenty. Kobiety nigdy się nie spotkały. Charlotta mocno przeżyła śmierć korespondencyjnej przyjaciółki[5].
Królowa starała się wpływać na politykę prowadzoną przez Jerzego III, ale czyniła to dyskretnie. Interesowała się sprawami niemieckimi, np. wojną o sukcesję bawarską w latach 1778–1779[11].
Związek z Jerzym III był obarczony chorobą króla, porfirią, choć błędnie uważano, że oszalał[12]. Po wystąpieniu u króla objawów choroby trafił pod opiekę żony, która jednak nie mogła go często odwiedzać ze względu na jego gwałtowne zachowanie. Pomimo tego królowa wspierała męża w chorobie. Choć to ich syn Jerzy miał pełnię władzy (był uznanym przez parlament regentem), Charlotta była prawną opiekunką Jerzego III od 1811 aż do swojej śmierci. Choroba męża doprowadziła królową do depresji[1].
Zmarła 17 listopada 1818 w Kew i została pochowana w kaplicy św. Jerzego na zamku w Windsorze[13].
8 września 1761 roku wyszła za mąż za króla Wielkiej Brytanii Jerzego III. Miała z nim piętnaścioro dzieci[potrzebny przypis]:
Produkcje Netflixa, seriale Bridgertonowie i Królowa Charlotta: Opowieść ze świata Bridgertonów do kreacji postaci królowej używają hipotezy o pochodzeniu królowej. W 1940 jamajsko-amerykański pisarz J.A. Rogers w książce Sex and Race zwrócił uwagę, że portret królowej namalowany w 1761 przez Allana Ramsaya ukazuje szerokie nozdrza i wydatne wargi władczyni. Z tego wysnuł tezę, że wśród przodków i przodkiń Charlotty mogły być osoby o afrykańskich korzeniach[25]. Tezę miała popierać opinia Horace’a Walpole’a, który, opisując królową, zwrócił uwagę, że ma nozdrza rozszerzające się zbyt szeroko; usta mające tę samą wadę[5]. Współcześni mieli opisywać Charlottę jako królową o twarzy mulatki, zwracając uwagę na jej brązową skórę[26]. Tezę o Charlottcie jako pierwszej czarnej królowej Wielkiej Brytanii spopularyzował historyk Mario de Valdes y Cocom. Według niego Niemka Zofia Charlotta pochodziła z czarnej gałęzi portugalskiej rodziny królewskiej[27]. Przodkinią Charlotty miała być Margarita de Castro e Souza, portugalska szlachcianka z XV wieku, potomkini króla Portugalii Afonsa III (XIII wiek) i jednej z jego kochanek – Madragany[5], Maurki[28] lub Mozarabki[29]. Nie ma na to żadnych dowodów. Teza nie zyskała poparcia historyków[25][27].
| Pradziadkowie |
Adolf Fryderyk I |
Krystian Wilhelm I Schwarzburg-Sondershausen |
Ernest (książę Saksonii-Hildburghausen) |
Jerzy Ludwik Erbach-Erbach | ||||
| Dziadkowie |
Adolf Fryderyk II (1658–1708) |
Ernest Fryderyk I (1681–1724) | ||||||
| Rodzice |
Karol Ludwik Fryderyk z Meklemburgii-Strelitz (1708–1752) | |||||||
|
Charlotta z Meklemburgii-Strelitz (1744–1818), królowa Wielkiej Brytanii | ||||||||
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
