Wojciech Eljasz-Radzikowski

Wojciech Eljasz-Radzikowski (ur. 1814 w Cerekwicy k. Bochni zm. 19 listopada 1904 w Zakrzówku) – polski malarz.

Grób rodziny Radzikowskich.

Życiorys

W latach 1838–1843 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod kierunkiem profesora rysunku Jana Nepomucena Bizańskiego^[1], w latach 1842–1843 pracował jako nauczyciel rysunku. Pracował przy restauracji ołtarza Wita Stwosza w kościele Mariackim.

Malował prawie wyłącznie obrazy o tematyce religijnej, zamówienia otrzymywał głównie z krakowskich kościołów. Wykonał m.in.:

• Stygmaty św. Franciszka, Wizja św. Antoniego (1842) do kościoła św. Kazimierza Królewicza.
• Zdjęcie z Krzyża (1850) w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych w Lewiczynie k. Grójca.
• Św Andrzej Bobola (1857) w kościele św. Piotra i Pawła.
• Jedenastu Błogosławionych Męczenników Zakonu Augustianów (1869) w kościele św. Katarzyny.
• Śmierć św. Benedykta (1875) w ołtarzu głównym w kościele św. Benedykta Opata w Imbramowicach^[2].
• Serce Jezusa (1879) w Kościele św. Marcina w Biskupicach^[3] .
• Chrystus z kielichem (1886) w klasztorze Misjonarzy.
• Świętego Izydora w kościele św. Mikołaja w Wysocicach^[4]
• Chrystus w Grobie w kościele św. Marcina i św. Małgorzaty w Porębie Żegoty^[4].

Wnuk konfederata barskiego, Stanisława Wojciecha^[1], który w obawie przed aresztowaniem rodowe nazwisko Radzikowski zmienił na Eljasz. Wojciech Eljasz-Radzikowski był ojcem malarza Walerego Eljasza-Radzikowskiego, rzeźbiarza Władysława Eljasza-Radzikowskiego i malarki Marii Eljasz.

Pochowany został na starym cmentarzu Podgórskim.