Loading AI tools
polski malarz, współzałożyciel Towarzystwa Tatrzańskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Kanty Walery Eljasz-Radzikowski, używał imienia Walery (ur. 13 września 1840[1] w Krakowie, zm. 23 marca 1905 tamże) – polski malarz i fotograf, popularyzator Tatr i Zakopanego, współzałożyciel Towarzystwa Tatrzańskiego, autor przewodników tatrzańskich, członek korespondent Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1897 roku[2], członek Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krakowie w 1895 roku[3].
 Walery Eljasz Radzikowski | |
| Imię i nazwisko |
Jan Kanty Walery Eljasz-Radzikowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
| Epoka |
realizm |
| Ważne dzieła | |
| |
Był synem Wojciecha Eljasza (1814–1904), malarza, autora prac o tematyce religijnej i Tekli z Krzyżanowskich, starszym bratem Władysława Eljasza (rzeźbiarza) i Marii Eljaszówny (malarki i hafciarki). Syn Walerego (z małżeństwa z Natalią z Nyczów) Stanisław Eljasz-Radzikowski był lekarzem, malarzem, badaczem Tatr i Podhala. Rodzina używała zamiast nazwiska Radzikowski przydomku „Eljasz”, który przyjął pradziad Walerego oraz konfederat barski Wojciech Radzikowski, aby uniknąć prześladowań politycznych po upadku powstania[4]. Walery powrócił do nazwiska Radzikowski dopiero po dwóch pokoleniach, jednak używał go wraz z przydomkiem Eljasz, podobnie jak jego syn.
Walery Eljasz-Radzikowski posługiwał się herbem Ogończyk, pochodził jednak z rodziny mieszczańskiej, która do tego herbu nie miała prawa[5].
Nauki początkowe Walery Eljasz pobierał w Szkole Wydziałowej św. Barbary, a później w Gimnazjum św. Anny. W 1856 roku ukończył Wyższą Szkołę Realną działającą przy Instytucie Technicznym. W latach 1856–1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. Jego rysunki zostały wyróżnione na drugiej Wystawie Publicznej w roku 1856. W roku 1858 na Wystawie Szkoły Sztuk Pięknych rysunki artysty wyróżnił jako „najpierwsze” recenzent oraz profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – Jan Nepomucen Bizański. Naukę kontynuował w latach 1863–1865, w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych (w grudniu 1863 r. zgłosił się do Techn. Malklasse)[6], a po jej zakończeniu odbył podróż po Europie. W okresie powstania styczniowego pełnił w Monachium specjalną misję zleconą przez powstańczy Rząd Narodowy.
W 1865 r. powrócił do Krakowa. Oprócz twórczości artystycznej zajmował się nauczaniem rysunku w Gimnazjum św. Anny (1872-1891). Ponadto badał dzieje i tradycje Krakowa oraz historię ubiorów, publikując opracowania poświęcone tym tematom.
Jeszcze w trakcie studiów, w 1861 r., po raz pierwszy pojechał w Tatry. Odtąd wielokrotnie je odwiedzał, poświęcając im znaczną część swojej działalności artystycznej. Wydał również Ilustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic (1870), brał udział w wytyczaniu szlaków i organizowaniu przewodnictwa tatrzańskiego. Działał w Towarzystwie Tatrzańskim od początku istnienia tej organizacji (1873). W 1887 wytyczył szlak z Jaszczurówki, przez Waksmundzką Polanę, Wodogrzmoty Mickiewicza, do schroniska w Roztoce, który był pierwszą znakowaną ścieżką Tatr Polskich[7]. W 1876 r. w Zakopanem na Krupówkach wybudował dom, a w latach 1881–1882 kolejny, zwany „Eljaszówką” (ul. Stara Polana), przy którym dziesięć lat później wzniósł jeszcze jeden, zaprojektowany przez jego brata Stanisława (obecnie przy ul. Nowotarskiej, dom zw. później „Siemianówką”)[8].
Malował głównie obrazy o tematyce historycznej, krajobrazy Tatr, także widoki zabytków Krakowa, portrety, obrazy i malowidła ścienne o tematyce religijnej. W czasie studiów wraz z kolegami (m.in. z Aleksandrem Kotsisem) podejmował wycieczki plenerowe, podczas których malował szkice, pejzaże oraz krajobrazy. Tworzył nie tylko na płótnie, ale również na naturalnym podłożu, np. obraz Matki Boskiej Skalskiej na wapiennej ścianie w Dolinie Mnikowskiej. W trakcie wypraw w Tatry w rysunkach i obrazach utrwalał górskie widoki i zwyczaje górali.
W 1890 r. zaczął fotografować Tatry, lokalne budownictwo, tradycje mieszkańców i ich stroje. Służyły mu one jako pomoc do obrazów i rysunków, były także publikowane w czasopismach, albumach i w formie pocztówek. Nie był pionierem fotografii tatrzańskiej (pierwsze zdjęcia wykonywali pod koniec lat 50. XIX w. Walery Rzewuski i Melecjusz Dutkiewicz), ale przyczynił się do jej spopularyzowania[9].
W 1858 roku Radzikowski rozpoczął realizację projektu odtworzenia historii ubiorów w Polsce oraz krajach sąsiednich. Materiały zebrane przez niego w latach 1858–1904 pt. Ubiory w Polsce, materiały do dziejów ubiorów X–XVIII w. znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie[10]. Na ich podstawie opracowywał swoje rysunki, obrazy historyczne, a także książki dotyczące ubiorów oraz umundurowania wojsk polskich. Jego rysunki opublikowano w wielu książkach dotyczących historii oraz etnografii. W latach 1899–1905 wydrukowane zostały m.in. w serii Ubiory w Polsce i u sąsiadów czy Wojsko polskie Kościuszki. Był również badaczem historii sztuki, a zwłaszcza specjalistą w zakresie kostiumologii. W 1862 r. wydał w Krakowie książkę pod tytułem Ubiory ludu w dawnej Polsce.
26 września 1892 roku przebywał w Radziszowie, gdzie namalował akwarelę przedstawiającą izbę w chałupie chłopskiej[11].
Jego imieniem nazwano ulicę w północno-zachodniej części Krakowa[13]. Na elewacji kamienicy, w której mieszkał, przy ulicy Karmelickiej 23, znajduje się tablica pamiątkowa.
,_Rakowice_Cemetery,_26_Rakowicka_street,_Kraków,_Poland.jpg)
,_23_Karmelicka_street,_Kraków,_Poland.jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
