Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Erwin de Strohe[1] (ur. 14 października 1888, zm. ?) – major żandarmerii i piechoty Wojska Polskiego, polski kolaborant i Reichsdeutsch w czasie II wojny światowej.
![]() | |
Data urodzenia |
14 października 1888 |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
do 1929 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
zastępca dowódcy dywizjonu |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Wincenty Erwin de Strohe urodził się 14 października 1888 roku. W 1907 roku rozpoczął służbę w 32 pułku piechoty Obrony Krajowej w Nowym Sączu. Początkowo w tymczasowej randze podporucznika (niem. rang seinerzeit)[2]. W następnym roku został mianowany podporucznikiem (niem. Leutnant) ze starszeństwem z 1 listopada 1908 roku[3]. Na porucznika (niem. Oberleutnant) został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1912 roku. W 1913 roku pełnił służbę na stanowisku komendanta oddziału karabinów maszynowych II batalionu 32 pp OK[4]. W latach 1916–1918 pełnił służbę w 32 pułku strzelców dowodzonym przez pułkownika Karola Schuberta[5][6].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w Wojsku Polskim. Pełnił służbę w 8 dywizjonie żandarmerii w Toruniu[7]. Od 1923 roku na stanowisku zastępcy dowódcy dywizjonu[8][9]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[10]. W marcu 1925 roku w Toruniu urodziła mu się córka[11].
22 stycznia 1927 roku został przeniesiony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień Toruń na okres sześciu miesięcy[12]. 17 marca 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów żandarmerii z pozostawieniem na przeniesieniu służbowym w PKU Toruń[13]. 26 września 1927 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard na stanowisko kierownika I Referatu Administracji Rezerw[14]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii do korpusu oficerów piechoty w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 134,6 lokatą z jednoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty i pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku[15][16]. 14 lutego 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska służbowego i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII[17]. Z dniem 31 sierpnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[18].
W 1934 roku, jako major ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 75. lokatą w korpusie oficerów stanu spoczynku piechoty, pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Sącz. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[19]. Razem z żoną Heleną mieszkał w Nowym Sączu przy ulicy Naściszowskiej 36, w domu zaprojektowanym przez W. Wiktora w 1930 roku[20]. Był członkiem Stronnictwa Narodowego w Nowym Sączu. W Wielki Piątek 19 kwietnia 1935 roku funkcjonariusze Policji Państwowej przeprowadzili w jego mieszkaniu szczegółową rewizję, w poszukiwaniu nielegalnych ulotek antyżydowskich[21] . W 1936 roku posiadał samochód osobowy o numerze rejestracyjnym KR 96379, który podlegał świadczeniu na rzecz wojska w czasie pokoju[22] .
W czasie II wojny światowej przebywał na terytorium ówczesnego Generalnego Gubernatorstwa, otrzymał status Reichsdeutschera i wstąpił do Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa. Został komendantem Szkoły Policyjnej, która została utworzona 1 października 1941 roku w Nowym Sączu. Występował w stopniu majora Ordnungspolizei[23] . 9 kwietnia 1941 roku miał się bezpośrednio przyczynić do aresztowania pułkownika Wojciecha Piaseckiego[24].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.