Westfal

Westfal (ang. Westphalian) – niestandardowe wydzielenie stratygraficzne (dawniej piętro) silezu. Nazwa pochodzi od krainy w Niemczech – Westfalii. Westfal dzieli się na: westfal A, westfal B, westfal C i westfal D.

• w sensie geochronologicznym – środkowy wiek silezu (karbonu późnego), trwający od około 315 do 306,5 ±1,0^{[potrzebny przypis]} mln lat. W podziale standardowym jest odpowiednikiem młodszego baszkiru i moskowu.

• w sensie chronostratygraficznym – środkowe piętro silezu, leżące powyżej namuru, a poniżej stefanu. Stratotyp dolnej granicy westfalu znajduje się w Langstett, hrabstwo Yorkshire (Anglia). Granicę wyznacza poziom morski z Gastrioceras subcrenatum.

okres / system			epoka / oddział		wiek / piętro	epoka / oddział regionalny (Europa zach.)	wiek / piętro regionalne (Europa zach.)[1][2]		wiek (mln lat)
perm			cisural		assel		autun		młodsze
karbon		pensylwan		późny pensylwan	gżel	silez			298,9 ±0,15–303,7 ±0,1
							stefan	C
					kasimow				303,7 ±0,1–307,0 ±0,1
								B
								A
				środkowy pensylwan	moskow				307,0 ±0,1–315,2 ±0,2
							westfal	D
								C
								B
				wczesny pensylwan	baszkir				315,2 ±0,2–323,2 ±0,4
								A
							namur	C
								B
		missisip		późny missisip	serpuchow			A	323,2 ±0,4–330,9 ±0,2
				środkowy missisip	wizen	dinant	wizen		330,9 ±0,2–346,7 ±0,4
				wczesny missisip	turnej		turnej		346,7 ±0,4–358,9 ±0,4
dewon			późny dewon		famen				starsze
Podział według ICS, wrzesień 2023

Kennel z westfalu, KWK Andaluzja

Westfal jest tradycyjną lokalną jednostką stratygraficzną karbonu produktywnego, stosowaną dla regionu europejskiego z zagłębiami węglowymi, niezalecaną obecnie przez ICS do stosowania^[1]. Osady westfalu tworzyły się zwykle w warunkach lądowych z niewielkimi ingresjami morskimi i zawierają liczne pokłady węgla kamiennego.

Zobacz też

• tabela stratygraficzna
• pensylwan
• Mazon Creek
• Joggins

Przypisy

1. SkompskiS. S. SkompskiS., Czy tabela stratygraficzna przestanie się zmieniać?, „Przegląd Geologiczny (2006-04)”, 54 (4), Państwowy Instytut Geologiczny - PIB, kwiecień 2006, s. 299, ISSN 0033-2151 [dostęp 2024-11-09] (pol.).
2. Stupnicka E., Stempień-Sałek M.: Geologia regionalna Polski. Wyd. 4, zmienione. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2016, s. 111, 341. (pol.).