Wacław Cypryszewski
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Łukasz Cypryszewski (ur. 18 października 1892 w Hrubieszowie, zm. 25 grudnia 1980 w Londynie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.
.jpg) mjr Wacław Cypryszewski (przed 1939) | |
 podpułkownik artylerii | |
| Data i miejsce urodzenia |
18 października 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 grudnia 1980 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1916–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska |
dowódca baterii, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
           | |
.png){kind=small}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 18 października 1892 w Hrubieszowie[1][2]. Był synem Karola, właściciela księgarni, i Heleny z Ambroziewiczów[1][2]. Został absolwentem Gimnazjum Filologicznego w Riazaniu oraz Warszawskiego Konserwatorium Muzycznego[1][2].
Po wybuchu I wojny światowej 1914 został żołnierzem Legionów Polskich od grudnia 1916[2]. Służył w szeregach 3 pułku piechoty w składzie II Brygady[1][2][3]. W 1917 odbył kurs oficerski przy ww. pułku[1][2]. Na początku 1918 odbył misję wywiadowczą w szeregach wojsk bolszewickich[2]. 1 marca 1918 mianowany chorążym[2]. Brał udział w bitwie pod Kaniowem po której został wzięty przez Niemców do niewoli i zbiegł z niej 25 maja 1918[1][2]. Następnie był żołnierzem polskich wojsk na obszarze rosyjskim[1][2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości powrócił do ojczyzny w sierpniu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. Był żołnierzem 2 pułku artylerii polowej[1][2]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5][2]. W latach 20. był oficerem 3 dywizjonu artylerii konnej w Wilnie, pełniąc stanowisko dowódcy baterii[6][7][1][2]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[8][9]. Od lutego 1928 służył w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych na stanowisku adiutanta gen. dyw. Juliusza Rómmla (oficer ordynansowy)[1][2]. W latach 30. był oficerem 6 dywizjonu artylerii konnej w Stanisławowie, sprawując w jednostce stanowiska zastępcy dowódcy od 1937 do sierpnia 1939 oraz także p.o. dowódcy od listopada 1938 do 26 sierpnia 1939[10][1][2]. Został awansowany na stopień majora artylerii w marcu 1936[1][2].
Po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej 1939 objął dowództwo nad sformowanym z nadwyżek 2 pułku artylerii lekkiej Legionów II dywizjonem (armat) 55 pułku artylerii lekkiej w ramach taktycznej Grupy „Sandomierz” w składzie Armii „Karpaty”[2]. Został wzięty przez Niemców do niewoli 20 września 1939 i był osadzony w Oflagu VII A Murnau[1][2]. Po oswobodzeniu był oficerem 2 Korpusu Polskiego w ramach Polskich Sił Zbrojnych[1][2]. Służbę zakończył w stopniu podpułkownika artylerii konnej[3]
Po demobilizacji z 1947 pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii zamieszkując w Londynie[2]. Zmarł 25 grudnia 1980 w Londynie[2][3]. Został pochowany na cmentarzu South Ealing w Londynie[1][2].
Od 1934 był mężem Antoniny z Chodzyńskich (zm. 1940), z którą miał córki – Marię i Helenę. Po wojnie, w Londynie zawarł po raz drugi związek małżeński[11].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 13716 (za kampanię wrześniową)[1][2][3]
- Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)[12][9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (28 kwietnia 1978)[13]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie[3]: dwukrotnie przed 1923[6][14][9][2])
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami[2]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15][9]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (15 lipca 1936)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)[7]
- Medal Zwycięstwa (Medaille Interallie de la Victoire)[2]
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.