Wacław Sitkowski

Wacław Stanisław Sitkowski (ur. 12 lutego 1924 w Warszawie, zm. 1 kwietnia 2010 tamże^[1]) – polski lekarz, kardiochirurg, profesor nauk medycznych, powstaniec warszawski. Jeden z pionierów polskiej kardiochirurgii, nauczyciel polskich kardiochirurgów, w tym Zbigniewa Religi^[1][2].

Wacław Sitkowski

Data i miejsce urodzenia	12 lutego 1924 Warszawa
Data i miejsce śmierci	1 kwietnia 2010 Warszawa
Miejsce spoczynku	cmentarz Powązkowski w Warszawie
Zawód, zajęcie	kardiochirurg
Tytuł naukowy	profesor nauk medycznych
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Odznaczenia

Grób Wacława Sitkowskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Syn Wacława i Jadwigi^[3]. Absolwent I Państwowego Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie; maturę zdał w 1942 w ramach tajnych kompletów^[4]. Następnie w 1942 w ramach tajnego nauczania podjął studia w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego prowadzonej przez Jana Zaorskiego. Jednocześnie od 1940 do 1944 był laborantem rentgenowskim w Szpitalu Kolejowym w Warszawie^[2]. Jako żołnierz Armii Krajowej brał udział w powstaniu warszawskim (pseud. Wacek, Junior). 28 września 1944 awansowany do stopnia podporucznika rezerwy. Po upadku powstania więziony w Stalagu IV B^[1].

Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do studiowania medycyny, kształcił się w Leuven^[1], po powrocie do Polski w 1947 uzyskał dyplom na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego^[5]. W tym samym roku podjął pracę w Klinice Chirurgicznej Instytutu Gruźlicy kierowanej przez Leona Manteuffla-Szoege, pozostawał z nią związany do 1969, dochodząc do stanowiska kierownika oddziału. W międzyczasie przez kilka lat zatrudniony również w Oddziale Chirurgicznym Instytutu Onkologii pod kierunkiem Tadeusza Koszarowskiego. W czasie kilkuletniej służby wojskowej przez rok kierował oddziałem zabiegowym Sanatorium Wojskowego w Otwocku^[1][2].

Wacław Sitkowski doktoryzował się w 1952 na Akademii Medycznej w Warszawie na podstawie pracy Leczenie operacyjne ślinianek. Habilitował się w 1964 w oparciu o rozprawę zatytułowaną Leczenie operacyjne zwężenia lewego ujścia tętniczego^[2]. Tytuł profesora nauk medycznych otrzymał w 1979^[5].

W latach 1958–1959 stał na czele oddziału torakochirurgicznego w Otwocku^[1][2], zaczął wówczas przeprowadzać tam operacje resekcji płuc. W Dziekanowie Leśnym wprowadził badania bronchoskopowe, a w Sanatorium Gruźlicy Kostno-Stawowej metody leczenia gruźlicy kręgosłupa^[2]. W 1961 z ramienia Światowej Organizacji Zdrowia wyjechał na rok do Konga^[1]. Od 1964 jako konsultant kardiochirurgii współpracował z Akademią Medyczną w Krakowie, gdzie wprowadzał różne metody leczenia chirurgicznego chorób serca. Kardiochirurgią zajął się szczególnie po objęciu w 1969 stanowiska ordynatora oddziału chirurgii stołecznego Szpitala Wolskiego^[2], który pod jego kierownictwem stał się wiodącym ośrodkiem kardiochirurgicznym^[1]. W 1980 został kierownikiem II Kliniki Kardiochirurgii Instytutu Kardiologii, którym był do czasu przejścia na emeryturę w 1994^[2].

Wacław Sitkowski zaliczany jest do pionierów kardiochirurgii polskiej. Brał udział w pierwszej w Polsce operacji na otwartym sercu. Uczestniczył we wprowadzaniu do praktyki klinicznej i rozpowszechniania w polskich ośrodkach krążenia pozaustrojowego. Był autorem pionierskich operacji w tym wszczepienia zastawki aorty, przeprowadził pierwszy opublikowany przypadek zeszycia ubytku międzykomorowego spowodowanego przez zawał^[2]. W 1967 operował poetkę Halinę Poświatowską – podjął się wszczepienia sztucznej zastawki mitralnej, ale pacjentka zmarła w wyniku powikłań pooperacyjnych^[6].

Zmarł 1 kwietnia 2010. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 191–2–26/27)^[7].

W filmie Bogowie z 2014 w postać Wacława Sitkowskiego wcielił się Jan Englert^[8].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2004)^[9]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1976)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1989)
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1983)^[1]
• Odznaka honorowa „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1955)^[10]
• Odznaka „Za zasługi dla województwa krośnieńskiego” (1985)^[11]