Włodzimierz Berutowicz

Włodzimierz Berutowicz vel Józef Garyga (ur. 3 października 1914 w Przedmościu, zm. 11 grudnia 2004 w Warszawie) – polski prawnik i polityk socjalistyczny. Pierwszy prezes Sądu Najwyższego w latach 1976–1987, od 1971 do 1976 minister sprawiedliwości, poseł na Sejm PRL VIII kadencji.

Włodzimierz Berutowicz

Data i miejsce urodzenia	3 października 1914 Przedmość
Data i miejsce śmierci	11 grudnia 2004 Warszawa
Pierwszy prezes Sądu Najwyższego
Okres	od 1 kwietnia 1976 do 14 maja 1987
Poprzednik	Jerzy Bafia
Następca	Adam Łopatka
Minister sprawiedliwości
Okres	od 26 października 1971 do 27 marca 1976
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Stanisław Walczak
Następca	Jerzy Bafia
Odznaczenia

Grób Włodzimierza Berutowicza na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie

Życiorys

Syn Józefa i Katarzyny. Od 1934 do 1935 pracował jako nauczyciel. Następnie przystąpił do służby wojskowej – do 1938 w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie, a następnie jako podporucznik dowodził plutonem w 61 Pułku Piechoty w Bydgoszczy^[1].

Podczas II wojny światowej od 1940 do 1944 był sprzedawcą w warszawskim sklepie z farbami, a w latach 1944–1945 przebywał na robotach przymusowych we Wrocławiu. Po wojnie krótko służył w Milicji Obywatelskiej^[2] (od 1945 do 1947 kierował komisariatem Komendy Miejskiej we Wrocławiu). Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego (1950).

Od 1948 pracował w prokuraturze, a następnie w sądownictwie. W latach 1959–1960 prezes Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu, w latach 1960–1967 prezes Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu. Jednocześnie od 1950 był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Wrocławskiego (tam w 1955 obronił pracę doktorską Zasada dyspozycyjności w postępowaniu cywilnym Polski Ludowej napisaną pod kierunkiem Kamila Stefki^[3]). Od 1968 profesor nadzwyczajny, w 1975 mianowany przez Radę Państwa profesorem zwyczajnym nauk prawnych. W latach 1968–1971 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego.

Od października 1971 do marca 1976 minister sprawiedliwości w rządach Piotra Jaroszewicza. Od 1976 do 1987 pierwszy prezes Sądu Najwyższego. Równocześnie od lipca 1982 do maja 1987 był z urzędu przewodniczącym Trybunału Stanu. W okresie 1980–1985 poseł na Sejm PRL VIII kadencji. W latach 1975–1980 prof. Akademii Spraw Wewnętrznych. W latach 1980–1985 profesor Instytutu Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk. Członek Komitetu Redakcyjnego „Zeszytów Naukowych Akademii Spraw Wewnętrznych”.

Od lutego 1947 był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej, z którą w grudniu 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Na VI (1971), VII (1975) oraz VIII (1980) Zjeździe PZPR wybierany w skład Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej.

Był m.in. autorem podręczników:

• Zasada dyspozycyjności w postępowaniu cywilnym (1957)^[4]
• Postępowanie cywilne w zarysie (1973)
• Przewodnik do nauki o postępowaniu cywilnym (1973)
• Przewodnik do nauki ustrojów organów ochrony prawnej (współautor Józef Mokry, 1975)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Złoty Krzyż Zasługi (1955)^[5]
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[6]
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)^[7]
• Medal pamiątkowy XXX-lecia Międzynarodowego Zrzeszenia Prawników Demokratów (1977)^[8]