Władysław Kociatkiewicz

Władysław Kociatkiewicz^[a] (ur. 1 sierpnia 1904 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan artylerii rezerwy Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.

Władysław Kociatkiewicz

kapitan artylerii
Data i miejsce urodzenia	1 sierpnia 1904 Warszawa
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przebieg służby
Lata służby	1919–1926
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	1 pułk artylerii najcięższej
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

1 sierpnia 1904 w Warszawie, w rodzinie Władysława i Marii z Jaworskich^[2][3]. Absolwent Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie^[3].

Od 1919 służył w Wojsku Polskim^[3]. Walczył na wojnie z bolszewikami^[3]. W 1922 był w 17 pułku artylerii polowej w Gnieźnie^[3]. Później ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Toruniu^[4]. 24 września 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 47. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu^[5][6]. Następnie pełnił służbę w 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie i 30 pułku artylerii polowej we Włodawie. 21 grudnia 1925 prezydent RP nadał mu stopień porucznika z dniem 1 lipca 1925 w korpusie oficerów artylerii i 46. lokatą^[7][8][9]. W 1926 został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 1 pan^[3].

Po zakończeniu służby pracował jako buchalter^[2]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Ordynackiej 11^[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i nadal posiadał przydział do 1 pan^[10]. Na kapitana rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[9].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku^[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[3], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1830^[3].

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. 2007-11-09: Pierwszy dzień uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”^[15][16][17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[18][2][19]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[3][20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[3]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[3]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Uwagi

1. W latach 20. XX wieku w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Władysław I Kociatkiewicz”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko^[1].

Przypisy

1. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1679.
2. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-08].
3. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 232.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 102 z 1 października 1924, s. 561.
5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 102 z 1 października 1924, s. 561–562.
6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 716, 760.
7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 136 z 23 grudnia 1925, s. 737.
8. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 140.
9. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 606.
10. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 654.
11. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
12. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 40 [dostęp 2024-10-24] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
13. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
14. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
15. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
16. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
17. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
18. M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
19. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-08].
20. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-08].

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.