Władysław Abramowicz

Władysław Abramowicz ps. Litwin, Rybak, Scyzoryk (ur. 20 marca 1902 w Wierciszewie k. Wizny, zm. 11 sierpnia 1973 w Inowrocławiu) – oficer Armii Krajowej, dowódca 2 Rejonu Obwodu Śródmieście, uczestnik powstania warszawskiego.

Władysław Abramowicz

Litwin, Rybak, Scyzoryk

Władysław Abramowicz w mundurze rotmistrza.
major kawalerii
Data i miejsce urodzenia	20 marca 1902 Wierciszewo
Data i miejsce śmierci	11 sierpnia 1973 Inowrocław
Przebieg służby
Lata służby	1924–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Armia Krajowa
Jednostki	23 Pułk Ułanów Grodzieńskich 10 Pułk Ułanów Litewskich Obwód Śródmieście AK
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Sztab II rejonu Obwodu Śródmieście przed pierwszym szturmem na "małą PASTĘ". Rtm. Władysław Abramowicz "Litwin", z rękami na mapie

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej Aleksandra i Aleksandry. W 1923 ukończył gimnazjum w Łomży. W 1924 ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie, a następnie w 1926 Oficerską Szkołę Kawalerii w Grudziądzu. 27 lipca 1926 prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1926 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 23 pułku ułanów^[1][2]. 15 sierpnia 1928 prezydent RP nadał mu stopień porucznika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1928 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[3]. W 1934 został przeniesiony do 10 pułku ułanów w Białymstoku^[4]. Na rotmistrz awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 73. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[5][6]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w macierzystym pułku na stanowisku dowódcy 1. szwadronu^[7].

We wrześniu 1939 dowódca 1 szwadronu 10 pułku ułanów, m.in. uczestnik wypadu do Prus Wschodnich do miejscowości Bialla, Brokiem, bitwy pod Kockiem w październiku 1939. 9 września ciężko ranny, wnioskowany wówczas do otrzymania Virtuti Militari

W okresie okupacji członek Armii Krajowej. Od 1942, oraz w trakcie powstania warszawskiego dowódca 2 Rejonu Obwodu Śródmieście, od 8 sierpnia zastępca dowódcy „Podobwodu Śródmieście Południowe”, zaś od 27 sierpnia zastępca dowódcy Odcinka Wschodniego w tym podobwodzie. Zastrzelił Wandę Kronenberg, kiedy okazało się, że jest konfidentką Gestapo^[8]. Mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 17 września 1944. Po upadku powstania jeniec Stalagu X-B Sandbostel. Po wojnie mieszkał w Sopocie.

Pochowany na cmentarzu parafialnym w Wiźnie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 2 października 1944
• Krzyż Walecznych – 18 września 1944