Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Uniwersytety w Polsce
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Remove ads
Uniwersytety w Polsce – wykaz polskich uniwersytetów, działających w oparciu o ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (z 20 lipca 2018). Stosuje się ją do publicznych i niepublicznych szkół wyższych oraz Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Nie stosuje się jej do innych szkół wyższych i wyższych seminariów duchownych prowadzonych przez kościoły i związki wyznaniowe[1].
Podział na uniwersytety, uniwersytety techniczne i uniwersytety przymiotnikowe wprowadzono ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym (z 27 lipca 2005). Część uczelni technicznych spełnia ustawowe wymogi przewidziane dla uniwersytetu technicznego (co zaznacza w swoich statutach[a]), lecz nie stosuje tej nazwy. Podobnie rzecz się ma z niektórymi innymi uczelniami (na przykład SGGW).

Publiczne uniwersytety klasyczne w Polsce
Remove ads
Rys historyczny
Podsumowanie
Perspektywa

Choć początki kształcenia uniwersyteckiego w Polsce przypadają na XIV w., to od XIII w. coraz liczniejsi Polacy podejmowali studia zagraniczne. Do tego grona należeli: Witelon (mistrz uniwersytetów w Paryżu i Padwie, autor traktatu pt. Optyka z ok. 1270), oraz grupa znanych w Europie trzynastowiecznych kanonistów (przede wszystkim: Stefan Polak, Wawrzyniec Polak i Jakub ze Skaryszewa). Studia medyczne w Montpellier odbył nadworny lekarz Leszka Czarnego, Mikołaj z Polski[2]. W okresie rządów Władysława I Łokietka w służbie państwowej pozostawało 41 osób z wyższym wykształceniem. Kazimierz III Wielki wykorzystywał wykształcenie 56 osób (część z czasów panowania swojego ojca), a Ludwik Węgierski – 12 osób. Łącznie w XIV w. polskiej władzy państwowej służyły 84 znane z imienia osoby, legitymujące się wyższym wykształceniem[3].
Starania o utworzenie w Polsce uniwersytetu podjął król Kazimierz III Wielki, który zwrócił się w tym celu do papieża Urbana V z supliką. W kwietniu 1363 papież pozytywnie odpowiedział na królewską prośbę. 12 maja 1364 kancelaria królewska wystawiła dokument fundacyjny dla uniwersytetu. W tym samym dniu odpowiedni dokument wydały również władze miejskie Krakowa. 1 września 1364 Urban V erygował krakowski uniwersytet i nadał mu takie same przywileje i uprawnienia, jakie posiadały inne europejskie społeczności uniwersyteckie. Choć nie wiadomo dokładnie, kiedy uczelnia zaczęła funkcjonować, to przypuszcza się, że nastąpiło to jeszcze za życia fundatora, tj. do 1370 roku. Pierwsze zajęcia odbywały się zapewne w domach profesorów, mieszkających na wzgórzu wawelskim[3]. Po śmierci Kazimierza III Wielkiego uczelnia przestała działać. Funkcjonowanie wznowiła, jak wynika z mów Bartłomieja z Jasła, w 1390, dzięki staraniom króla Władysława II Jagiełły. Ze względu na rolę, jaką król Władysław i jego żona Jadwiga odegrali w odnowieniu uniwersytetu, w XIX wieku uczelni nadano nazwę Uniwersytet Jagielloński[4].
W 1579 roku król Stefan Batory przekształcił istniejące od 1570 Kolegium Jezuitów w Wilnie w Akademię i Uniwersytet Wileński Towarzystwa Jezusowego, co zostało potwierdzone przez papieża Grzegorza XIII. Uczelnia ta w drugiej połowie XVIII w. została poddana reformie, przyjmując nazwę Szkoła Główna Litewska. W 1803 została przekształcona w Cesarski Uniwersytet Wileński[5]. W 1817 studenci i absolwenci uczelni powołali do życia samokształceniowe i patriotyczne Towarzystwo Filomatyczne, które przyjęło później spiskowy i antyzaborczy charakter. Stowarzyszenie zostało rozbite w 1823 roku[6]. Cesarski Uniwersytet Wileński został natomiast zamknięty przez cara Mikołaja I Romanowa po stłumieniu powstania listopadowego w latach 30. XIX w.[5]
W 1661 roku król Jan II Kazimierz Waza założył we Lwowie Akademię Jezuicką, opartą na istniejącym w tym mieście od 1608 kolegium jezuickim. W 1758 król August III Sas przekształcił uczelnię w Akademię Lwowską, przemianowaną po I rozbiorze Polski w szkołę średnią. W 1784 cesarz Józef II Habsburg ufundował we Lwowie świecki uniwersytet (Uniwersytet Józefiński), który na początku XIX w. został przekształcony w liceum. W 1817 Franciszek I ponownie ufundował uniwersytet (Uniwersytet Franciszkański), w którym językiem wykładowym był niemiecki. Po 1871, kiedy cesarz Franciszek Józef I zniósł ograniczenia językowe, coraz więcej wykładów było prowadzonych w języku polskim[7]. W XIX w. w zaborze rosyjskim istniał Królewski Uniwersytet Warszawski (od 1816 do upadku powstania listopadowego). W latach 1870–1915 funkcjonował natomiast Cesarski Uniwersytet Warszawski z wykładowym językiem rosyjskim. Polacy stanowili od 60% do 70% jego studentów. Po zorganizowanym w 1905 bojkocie rosyjskiej uczelni, większość z nich wyjechała do innych uniwersytetów[8].
W II Rzeczypospolitej funkcjonowało pięć uniwersytetów publicznych: Uniwersytet Jagielloński, Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie (wznowił działalność i otrzymał imię swojego założyciela w 1919[5]), Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie (dawny Uniwersytet Franciszkański), Uniwersytet Warszawski (utworzony w 1915, od lat 30. nosił nazwę Uniwersytet Józefa Piłsudskiego w Warszawie[9]) oraz Uniwersytet Poznański (założony w 1919). Od 1918 działała również niepubliczna uczelnia katolicka – Uniwersytet Lubelski – w której nazwie w 1928 pojawił się człon „Katolicki”[10]. Działalność szkół wyższych regulowała Ustawa z dnia 13 lipca 1920 r. o szkołach akademickich, gwarantująca im dużą autonomię[11]. W okresie międzywojennym najpopularniejszym kierunkami studiów były filozofia oraz prawo i nauki polityczne[12]. Podczas II wojny światowej działalność polskich uczelni została zawieszona. W Warszawie w 1940 utworzono tajny Uniwersytet Ziem Zachodnich, którego kadrę stanowili uczeni zamkniętego Uniwersytetu Poznańskiego. Od jesieni 1943 UZZ posiadał filie w Częstochowie i Kielcach[13]. Po zakończeniu wojny, w roku akademickim 1945/1946 największym polskim uniwersytetem pod względem liczby studentów był Uniwersytet Jagielloński, kształcący 8288 osób. Najmniejszym uniwersytetem pod tym względem był Katolicki Uniwersytet Lubelski, na którym naukę pobierało 1159 studentów[14]. W latach 1944–1989 utworzono w Polsce 7 nowych uniwersytetów.
Po zmianach ustrojowych w 1989 uchwalono ustawę z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym[15], a następnie ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 2017 r. poz. 2183, z późn. zm.) i ustawę z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce[1].
Remove ads
Współczesne regulacje prawne
Art. 16. 3. Wyraz „uniwersytet” jest zastrzeżony dla nazwy uczelni akademickiej posiadającej kategorię naukową A+, A albo B+ w co najmniej 6 dyscyplinach naukowych lub artystycznych, zwanych dalej „dyscyplinami”, zawierających się w co najmniej 3 dziedzinach nauki lub sztuki, zwanych dalej „dziedzinami”[1].
Statystyka
Podsumowanie
Perspektywa
Klasyfikacja
W Polsce działa 46 uniwersytetów publicznych:
- 25 uniwersytetów nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego[22]
- 2 uniwersytety klasyfikowane jako uczelnie artystyczne[23], nadzorowane przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
- 4 uniwersytety klasyfikowane jako uczelnie ekonomiczne, nadzorowane przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego[22]
- 9 uniwersytetów medycznych klasyfikowanych jako uczelnie medyczne[23], nadzorowane przez ministra właściwego do spraw zdrowia
- 4 uniwersytety klasyfikowane jako uczelnie rolnicze, nadzorowane przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego[22]
- 2 uniwersytety klasyfikowane jako uczelnie techniczne, nadzorowane przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego[22].
Istnieje ponadto 10 uniwersytetów niepublicznych.
Ośrodki uniwersyteckie
Uniwersytety zlokalizowane są w 23 miastach:

Ośrodki uniwersyteckie w Polsce
W powyższej statystyce nie uwzględniono miast, w których znajdują się filie bądź wydziały zamiejscowe uniwersytetów.
Publiczne uniwersytety klasyczne
Podsumowanie
Perspektywa
Opracowano na podstawie danych Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego[22]. Uszeregowano chronologicznie. Liczba studentów według stanu na rok 2019, na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego[24].
Remove ads
Publiczne uniwersytety przymiotnikowe
Podsumowanie
Perspektywa
Uczelnie artystyczne
Uszeregowano chronologicznie. Liczba studentów według stanu na rok 2019, na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego[24].
Uczelnie ekonomiczne
Uszeregowano chronologicznie. Liczba studentów według stanu na rok 2019, na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego[24].
Uczelnie medyczne
Uszeregowano chronologicznie. Opracowano na podstawie danych Ministerstwa Zdrowia[68] oraz poszczególnych uczelni. Liczba studentów według stanu rok 2019, w oparciu o dane Głównego Urzędu Statystycznego[24].
Uczelnie rolnicze
Uszeregowano chronologicznie. Liczba studentów według stanu na rok 2019, na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego[24].
Uczelnie techniczne
Uszeregowano chronologicznie. Liczba studentów według stanu na rok 2019, na podstawie danych Głównego Urzędu Statystycznego[24].
Remove ads
Uniwersytety niepubliczne
Podsumowanie
Perspektywa
Od 2009 istnieje uczelnia papieska, uniwersytet kościelny kanonicznie erygowany przez Stolicę Apostolską – Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie (w latach 1981–2009 Papieska Akademia Teologiczna). Jego status prawny i działalność określa konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską z 1993 oraz umowa zawarta 1 lipca 1999 między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Konferencją Episkopatu Polski.
Remove ads
Uwagi
- Uczelnie techniczne, których statuty zawierają informacje o byciu uniwersytetem technicznym lub spełnieniu wymagań przewidzianych dla uniwersytetu technicznego, to: Akademia Górniczo-Hutnicza, Politechnika Gdańska, Politechnika Poznańska, Politechnika Rzeszowska, Politechnika Śląska, Politechnika Warszawska, Politechnika Wrocławska.
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads