Ulica Połczyńska w Warszawie

Ulica Połczyńska – ulica w dzielnicach Wola i Bemowo w Warszawie

Ulica Połczyńska w Warszawie

Ulrychów, Odolany, Jelonki Południowe, Chrzanów
Ulica Połczyńska na wysokości ul. Sochaczewskiej
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Miejscowość	Warszawa
Długość	3500 m
Przebieg
0 m ul. Studzienna wjazd do CH Fort Wola droga dojazdowa do CH Fort Wola linia kolejowa 509 Parking P+R "Połczyńska" ul. Powstańców Śląskich, ul. Dźwigowa ul. Rotundy, ul. Tkaczy ul. Lustrzana ul. Drzeworytników, ul. Nowej Huty ul. Szeligowska ul. Lazurowa, al. 4 Czerwca 1989 r. ul. Dostawcza ul. Sochaczewska droga wewnętrzna ul. Podgrodzie ul. K. Gierdziejewskiego
Położenie na mapie Warszawy Ulica Połczyńska w Warszawie
Położenie na mapie Polski Ulica Połczyńska w Warszawie
Położenie na mapie województwa mazowieckiego Ulica Połczyńska w Warszawie
52°13′00,9″N 20°54′01,8″E

Ulica przebiega przez Chrzanów i Jelonki Południowe na Bemowie. Zaczyna się przy skrzyżowaniu z ulicą Studzienną jako przedłużenie ulicy Wolskiej, przecina ulicę Powstańców Śląskich i przechodzi w ulicę Poznańską w gminie Ożarów Mazowiecki.

Historia

Ulica to dawna droga prowadząca z Warszawy przez Wolę na zachód, w kierunku Błonia^[1]. Jako jedna z ważniejszych róg była również głównym kierunkiem przemarszów wojsk w czasie kolejnych wojen, stąd miała znaczenie także militarne, co doceniono w XIX wieku, budując tu fort pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa – tzw. Fort Wola oraz fort pierścienia zewnętrznego tzw. fort Chrzanów na przedpolu twierdzy.

W 1657 traktem tym nacierały w kierunku Warszawy wojska szwedzkie w czasie potopu szwedzkiego niszcząc m.in. zabudowę wsi Chrzanów, Odolany i Wielka Wola. Kolejne zniszczenia zabudowę ulicy dotknęły w czasie insurekcji kościuszkowskiej, w czasie powstania listopadowego, a później w czasie obrony Warszawy w 1939 i w czasie powstania warszawskiego i rzezi Woli w 1944.

Zabudowa w sąsiedztwie ulicy związana była od zawsze z obsługą traktu – znajdowały się tu liczne karczmy, sklepy, kuźnie i inne. Jeszcze w II poł. XIX wieku na odcinku pomiędzy Młynarską a Szosą Bemowską (dziś Powstańców Śląskich) znajdowało się 27 lokali z wyszynkiem, zapewne nie tylko nastawionymi na konsumpcję.

W obszarze Chrzanowa i Jelonek Południowych w XIX wieku powstało wiele cegielni – największa z nich to fabryka dachówek Bogumiła Schneidera, której śladem są dziś Glinianki Schneidra. W okresie późniejszym wybrukowana kocimi łbami, prawdopodobnie częściowo granitową kostką na styku z Wolską. W związku z fatalnym stanem nawierzchni ulica ta słynna była w okresie powojennym z dużej ilości warsztatów samochodowych.

Została włączona do Warszawy w 15 maja 1951^[2] pod stosowaną wtedy tradycyjną nazwą Szosa Poznańska. Obecną nazwę nadano ulicy uchwałą z dnia 12 kwietnia 1954^[3].

Od lat 60. do reformy sieci drogowej w lutym 1986 roku^[4] ulica stanowiła część drogi państwowej nr 17^[5] oraz do połowy lat 80.^{[uwaga 1]} dróg międzynarodowych E8 i E12^[7][8], następnie do końca 2013 roku^[9] stanowiła fragment miejskiego odcinka drogi krajowej nr 2 i trasy europejskiej E30^[10]. Obecnie posiada kategorię drogi powiatowej^[11].

1 sierpnia 1992 oddano do użytku przedłużenie linii tramwajowej od pętli przy cmentarzu Wolskim do skrzyżowania z ulicą Powstańców Śląskich^[12]. W trakcie budowy zniszczono ślady starej zabudowy ulicy pozostawiając jedynie stare kapliczki.

Zabudowa wzdłuż ulicy ma związek nadal z jej funkcją jako jednej z głównych arterii wylotowych z miasta. Znajdują się przy niej m.in. warsztaty, salony i komisy samochodowe, stacje paliw i hotele.

Ważniejsze obiekty

• Centrum handlowe Fort Wola
• Ciepłownia Wola
• Stacja metra Karolin

Uwagi

1. Umowę regulującą system tras europejskich sfinalizowano 15 listopada 1975 roku, przyjęto ex officio 15 marca 1983^[6].

Przypisy

1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 299. ISBN 978-83-62189-08-3.
2. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 maja 1951 r. w sprawie zmiany granic miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. z 1951 r. nr 27, poz. 199).
3. Uchwała nr 9 Rady Narodowej m.st. Warszawy z 12 kwietnia 1954 r. w sprawie zmiany nazw ulic m.st. Warszawy. „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”. nr 5, poz. 11, s. 17-24, 1954-04-30.
4. Uchwała nr 192 Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 1985 r. w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg krajowych (M.P. z 1986 r. nr 3, poz. 16).
5. Hegi Gyula, Domokos György: EUROPE L'EUROPE EUROPA ЕВРОПА Road atlas Atlas Routier Autoatlas АТЛАС автомобильных дорог. Budapeszt: Cartographia Budapest, 1981. ISBN 963-350-412-0. Brak numerów stron w książce
6. Organizacja Narodów Zjednoczonych: European Agreement on main international traffic arteries (AGR) (with annexes and list of roads). Concluded at Geneva on 15 November 1975 / Accord européen sur les grandes routes de trafic international (AGR) [avec annexes et listes de routes]. Concluà Genève le 15 novembre 1975. treaties.un.org. [dostęp 2021-04-09]. (ang.).
7. Plan Warszawy, wyd. 1, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1963. Brak numerów stron w książce
8. Plan Warszawy, wyd. 5, Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1973. Brak numerów stron w książce
9. Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 27 września 2013 r. w sprawie pozbawienia dróg kategorii dróg krajowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1153)
10. Warszawa: atlas aglomeracji 1:20 000. Wyd. pierwsze. Warszawa: Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, 1996. ISBN 83-7000-086-X. Brak numerów stron w książce
11. Zarząd Dróg Miejskich w Warszawie: Ulice. [dostęp 2020-04-24]. (pol.).
12. Linia tramwajowa zwykła 10. Trasbus.com – Historia warszawskiej komunikacji miejskiej. [dostęp 2023-12-14]. (pol.).

Bibliografia

• Jerzy Kasprzycki, Marian Stępień, Pożegnania warszawskie, Napoleonie, gdzie Ciebie nie było, Arkady, Warszawa 1971