UMC-10

UMC-10 (Uniwersalna Maszyna Cyfrowa) – polski komputer tranzystorowy opracowany i wykonany w 3? egzemplarzach na Politechnice Warszawskiej (prototyp uruchomiony w 1964 r.). Wersja tranzystorowa komputera UMC-1.

Komputer przyjmuje wszystkie programy UMC-1 napisane w językach W-18 czy W-20^[1].

W Katedrze Budowy Maszyn Matematycznych Poli­techniki Warszawskiej powstał kompilator języka ALGOL-60 nazwany UMC-ALGOL^[2].

Dane[1]

• rodzina: UMC
• typ: mikroprogramowany, bezzłączowy komputer szeregowy II generacji, zbudowany na krajowych germanowych tranzystorach stopowych
• organizacja:
  • arytmetyka binarna o podstawie −2
  • słowo maszynowe
    • liczby: długości 36 bitów
    • rozkazy: długości 34 bitów podzielone na:
      • część operacyjna: 22 bity
      • adres: 12 bitów
  • programowy zmienny przecinek realizowany przez bibliotekę (brak rozkazów zmiennoprzecinkowych realizowanych sprzętowo)
• prędkość: zegar 200 kHz
• pamięć operacyjna:
  • ferrytowa o cyklu 10 µs
  • 4096 słów 36-bitowych
• bębnowa pamięć masowa o pojemności 16 384 słów 36-bitowych

Urządzenia we-wy

• monitor – dalekopis
• czytnik taśmy pięciokanałowej o szybkości 1000 zn./s
• perforator taśmy pięciokanałowej o szybkości 150 zn./s

Egzemplarze

• 1964 pierwszy laboratoryjny egzemplarz
• 1965 drugi egzemplarz, wystawiony na wystawie "INFORGA-65" w Moskwie^[3][1]