Tullio Pane
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tullio Pane (ur. 15 stycznia 1926 w Neapolu, zm. 3 października 2001 w Civitavecchia[1]) – włoski piosenkarz. Zwycięzca Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej w 1954 roku oraz Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo w 1955 roku w parze z Claudiem Villą.
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
15 stycznia 1926 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 października 2001 |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1950–2001 |
| Wydawnictwo |
Cinevox, Presence Record, Cetra |
Tullio Pane w mlodosci uczęszczał do Conservatorio di San Pietro a Majella w rodzinnym mieście. W 1950 roku w nagrodę uzyskał stypendium w Teatro alla Scala w Mediolanie. Dostał do śpiewania niewielkie partie na tenor. W 1952 roku wygrał konkurs na nowe głosy, zorganizowany przez RAI, dostając się następnie do orkiestr radiowych i uczestnicząc w nagrywaniu pieśni neapolitańskich[2].
W połowie lat 50. poświęcił się muzyce popularnej[3]. W 1954 roku odniósł pierwszy sukces wygrywając, wspólnie z Ginem Latillą Festiwal Piosenki Neapolitańskiej[4].
W 1955 roku zadebiutował na Festiwalu Piosenki Włoskiej zdobywając 1. i 2. miejsce (oba razem z Claudiem Villą) z piosenkami: „Buongiorno tristezza” (Giuseppe Fiorelli-Mario Ruccione) i „Il torrente” (Liman-Carmi); trzecia jego piosenka „Non penserò che a te”, zaśpiewana w parze z Giannim Raverą nie zakwalifikowała się do finału[3]. W finale konkursu Tullio Pane zaśpiewał obie piosenki sam, ponieważ jego partner zachorował i nie mógł wystąpić, co zdarzyło się po raz pierwszy w jego dotychczasowej historii Festiwalu; wersję Claudia Villi odtworzono z płyty[1]. Pomimo odniesionego sukcesu, który ułatwił mu międzynarodową karierę, Tullio Pane już nigdy w San Remo nie wystąpił, poświęcając się działalności koncertowej. Wziął udział w pierwszej edycji konkursu Canzonissima śpiewając piosenkę „Signora Fortuna”[3].
W 1962 roku wygrał Festiwal w Zurychu z piosenką „Ammore avess’a”, napisaną przez Totò[2].
Wraz z pojawieniem się nowych stylów i rytmów jego popularność spadła, ale nadal odbywał tournée koncertowe po całym świecie, odwiedzając między innymi takie kraje jak: Francja, Hiszpania, Australia, Japonia i Stany Zjednoczone[2].
Od 1970 roku powrócił do pełnej aktywności operowej w śpiewając w głównych teatrach włoskich i zagranicznych, takich jak: La Scala w Mediolanie, Carnegie Hall w Nowym Jorku, Teatro di San Carlo w Neapolu, Teatro dell'Opera di Genova w Genui, Teatro dell'Opera di Roma w Rzymie[2].
Wystąpił między innymi:
W 1997 roku został zaproszony do programu telewizyjnego Ci vediamo in tv, prowadzonego przez Paolo Limitiego. Przypomniał w nim piosenkę „Il torrente”, podczas gdy Manuela Villa, córka Claudia Villi, przypomniała wykonywany przez ojca, zwycięski przebój Festiwalu w San Remo „Buongiorno tristezza”[9].
W 2001 roku wytwórnia Riverrecords z okazji 50 działalności artystycznej Tullia Pane wydała płytę zatytułowaną 70 mi dà tanto, zawierającą 26 utworów[10].
Tullio Pane zmarł w wyniku choroby w wieku 75 lat[1].
Do jego największych przebojów należą: „Suonno d'ammore” (1. miejsce na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej 1954), „Buongiorno tristezza” (1. miejsce na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo 1955), „Il torrente” (2. miejsce na tymże Festiwalu), „Tu sia musica” (3. miejsce na Festiwalu Piosenki Neapolitańskiej 1955) oraz pieśni neapolitańskie: „’O sole mio”, „Torna a Surriento”, „'O surdato 'nnammurato”, „Funiculì funiculà”, „Te voglio bene assaie”, „Marechiare”, „I' te vurria vasà” i inne[2].
Tullio Pane nagrał 3 albumy oraz 9 singli i EP-ek[11].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
