Teoria sprężystości

Teoria sprężystości, elastomechanika^[1] – dział mechaniki ośrodków ciągłych badający odkształcenia sprężyste ciał stałych^[2], powstałe pod wpływem działania sił zewnętrznych i innych czynników np. zmiany temperatury^[3].

Teoria sprężystości dzieli się na liniową teorię sprężystości i nieliniową teorię sprężystości.

Liniowa teoria sprężystości zakłada liniowe związki konstytutywne, czyli obowiązywanie prawa Hooke’a oraz liniowe związki geometryczne, które są odpowiednie do opisu deformacji ciała w zakresie małych przemieszczeń i małych odkształceń^[4][5].

Pionierem teorii sprężystości był inżynier kolejnictwa, budowniczy kolei Petersburg-Moskwa oraz konstruktor mostów, Feliks Jasiński – autor dzieła Badania nad sztywnością prętów ściskanych – opublikowanej w 1895 roku^[6].

Zobacz też

• Naprężenie
• Odkształcenie
• Prawo Hooke’a
• Sprężystość
• Plastyczność
• Porosprężystość
• Termosprężystość
• Lepkosprężystość
• Reologia

Przypisy

1. Adam Tadeusz Troskolański (red.), Mała encyklopedia techniki, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1960, por. elastomechanika, Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego, nfjp.pl [dostęp 2023-01-11].
2. sprężystości teoria, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-09-15].
3. „Encyklopedia fizyki” praca zbiorowa PWN 1973 t. 3 s. 426.
4. Nowacki W., Teoria sprężystości, PWN Warszawa 1970.
5. Timoshenko S., Goodier J.N., Teoria sprężystości, Arkady Warszawa 1962.
6. Alfred Liebfeld, Polacy na szlakach techniki, WKŁ, Warszawa 1966.