Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teofil Jagodziński (ur. 26 listopada 1833 w Warszawie, zm. 22 marca 1907 w Warszawie[1]) – polski duchowny katolicki, kanonik warszawski, prefekt i wicedyrektor Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych.
 Teofil Jagodziński | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce pochówku | |
| Wicedyrektor Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych | |
| Okres sprawowania |
1863-1887 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1858 |
Był synem Stanisława (urzędnika rządu gubernialnego) i Wiktorii z Bagniewskich. Kształcił się początkowo w domu rodzinnym, następnie w szkole prywatnej Józefa Świderskiego w Warszawie i gimnazjum filologicznym; w 1852 rozpoczął naukę w seminarium duchownym księży misjonarzy przy kościele Św. Krzyża w Warszawie, dwa lata później przeniósł się do Akademii Duchownej Warszawskiej, którą ukończył w 1858 jako kandydat teologii. Rok przed jej ukończeniem w 1857 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa Piotra Pawła Beniamina Szymańskiego[2].
We wrześniu tegoż roku został mianowany nauczycielem religii i kapelanem Warszawskiego Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych. Od 1863 przez 22 lata pełnił funkcję wicedyrektora Instytutu, by w 1885 przejąć czasowo obowiązki dyrektora; ustąpił z kierownictwa wraz z początkiem roku szkolnego 1887/1888, kiedy władze powierzyły dyrekcję Rosjaninowi Michaiłowi Zieniecowi. Ks. Jagodziński pozostał prefektem w Instytucie, troszcząc się o jego los do końca życia, m.in. na miesiąc przed śmiercią w styczniu 1907 wystosował memoriał do petersburskiego ministerstwa oświaty w sprawie nowej ustawy o Instytucie. Pismo to wydrukował "Przegląd Katolicki", którego Jagodziński był wieloletnim redaktorem odpowiedzialnym (od 1878) i publicystą.
W okresie poprzedzającym wybuch powstania styczniowego wspierał ruch narodowościowy składkami. Wiosną i latem 1865 pełnił czasowo obowiązki proboszcza kościoła Św. Aleksandra, w związku z aresztowaniem i internowaniem ks. Juliana Zdzitowieckiego. Od 1880 otrzymał szereg godności kościelnych; był kanonikiem honorowym kaliskim, kanonikiem gremialnym warszawskim, wreszcie z nominacji Leona XIII papieskim prałatem domowym (1900).
Poza pracą duszpasterską, pedagogiczną i redaktorską w "Przeglądzie Katolickim" ks. Jagodziński współpracował z Encyklopedią Kościelną Nowodworskiego oraz ogłaszał prace z piśmiennictwa specjalnego, m.in. Książka do nabożeństwa dla głuchoniemych (1876) i Słownik mimiczny dla głuchoniemych i osób z nimi styczność mających (1879, z Józefem Hollakiem).
Zmarł 22 marca 1907 w Warszawie, na krótko przed jubileuszem 50-lecia święceń kapłańskich[3]. Pochowany został w podziemiach kościoła Św. Karola Boromeusza przy cmentarzu Powązkowskim.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
