Loading AI tools
kierunek socjologii i filozofii społecznej rozpoczęty w XX wieku Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szkoła frankfurcka (niem. Frankfurter Schule) – potoczna nazwa w literaturze przedmiotu filozofii i socjologii grupy pracowników Instytutu Badań Społecznych, istniejącego w latach 1923–1933 na Uniwersytecie we Frankfurcie, a od 1933 roku kolejno: przy paryskiej École normale supérieure i nowojorskim Uniwersytecie Columbia, a od 1949 ponownie we Frankfurcie nad Menem. Szkoła frankfurcka zasłynęła ze sformułowania teorii krytycznej oraz badania podstaw marksizmu. Badacze poświęcający się tym zagadnieniom skupiali się na problematyce relacji „podmiot-przedmiot” poznania i działania, a także podkreślali konieczność widzenia społeczeństwa w roli podmiotu własnych działań. Koncepcje grupy były rozwijane na łamach wydawanego w Instytucie pisma „Zeitschrift für Sozialforschung”[1].
Za najważniejszych przedstawicieli szkoły uważa się takich badaczy jak Max Horkheimer, Theodor Adorno, Herbert Marcuse, Walter Benjamin, Friedrich Pollock, Leo Löwenthal, Erich Fromm[2]. Faktycznie szkoła frankfurcka przestała istnieć po śmierci Theodora Adorna (zm. 1969) i Maksa Horkheimera (zm. 1973), czasami jednak w odniesieniu do Jürgena Habermasa i innych myślicieli rozwijających teorię krytyczną mówi się o kolejnych jej pokoleniach[3].
Historię szkoły frankfurckiej można podzielić na trzy okresy[4]:
Za początek szkoły frankfurckiej uważa się założenie Instytutu Badań Społecznych w 1923 roku we Frankfurcie nad Menem. Instytut został sfinansowany z darowizny Felixa Weila, biznesmena zainteresowanego marksizmem[5].
Zadaniem instytutu było podjęcie krytycznych badań interdyscyplinarnych nad historią i teorią ruchu robotniczego, a także nad źródłami antysemityzmu[6]. Pierwszym dyrektorem Instytutu był Carl Grünberg, profesor prawa i nauk o polityce na Uniwersytecie Wiedeńskim, zadeklarowany marksista[7], który wprowadził marksizm jako obowiązującą metodologię szkoły frankfurckiej. W jego rozumieniu marksizm nie był nauką dogmatyczną, nie postulował istnienia prawd wiecznych, uznawał, że wyniki badań naukowych są historycznie uwarunkowane[8]. Grünberg był także zwolennikiem metody indukcyjnej[9].
Pod jego kierownictwem Instytut skupił się na empirycznych badaniach nad historią ruchu robotniczego i socjalizmu[7]. Za znaczący wkład naukowy Grünberga uważa się utworzenie archiwum dokumentów związanych z historią ruchu robotniczego[2]. W czasopiśmie wydawanym przez instytut dominowały artykuły historyczne, jedynie czasami ukazywały się artykuły teoretyczne np. tekst „Marksizm i Filozofia” Karla Korscha czy artykuły Georga Lukacsa[10], Friedricha Pollocka i Maxa Horkheimera[9]. W tym okresie niektórzy członkowie należeli do Komunistycznej Partii Niemiec czy ruchu socjaldemokratycznego, większość badaczy nie była jednak związana z żadną partią[1].
W 1930 roku stanowisko dyrektora Instytutu objął Max Horkheimer, który zasadniczo zmienił kierunek jego badań. Badania w instytucie pod jego rządami w mniejszym stopniu koncentrowały się na historii ruchu robotniczego, a w większym stopniu na integracji wysiłków badawczych różnych nauk społecznych[2]. Horkheimer przyjął za główną ideę programu współpracę nauk szczegółowych, zwłaszcza socjologii, ekonomii politycznej, historii i psychologii, pod przewodnictwem refleksji filozoficznej. Problemy i pytania badawcze miały być formułowane przez filozofię społeczną, rozumianą jako teoria społeczeństwa[11]. Od 1931 roku Instytut wydawał pismo „Zeitschrift für Sozialforschung”, w latach 1939–1941 dostępne również w Stanach Zjednoczonych w angielskim tłumaczeniu[12].
W 1933 roku, po tym jak władze w Niemczech zdobyli naziści, instytut został zlikwidowany jako „instytucja wrogo nastawiona do państwa”, a jego pracownicy zwolnieni[13]. Władze hitlerowskie były wrogo nastawione do marksizmu a większość uczonych związanych z instytutem było pochodzenia żydowskiego[13]. Pracownicy instytutu udali się na emigrację, wyjątkiem był Karl August Wittfogel, który pozostał w Niemczech, został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym (później wyjechał do USA)[13]. Horkheimer jeszcze w 1931 roku zdecydował o otwarciu filii instytutu w Genewie w Szwajcarii, a fundusz finansujący instytut został umieszczony w banku w Holandii, dzięki temu instytut kontynuował działalność naukową w Genewie[14].
W 1934 roku Horkheimer nawiązał kontakt z Uniwersytetem Columbia w Nowym Jorku, co zaowocowało otwarciem nowej ekspozytury szkoły przy tym uniwersytecie, pod nazwą International Institute for Social Research[15]. W 1934 roku do USA przenieśli się Horkheimer, Marcuse, Lowenthal, Pollock i Wittfogel[15]. W 1938 roku pełnoprawnym członkiem instytutu w USA został Adorno[16].
W latach 30. i 40. najważniejszą kwestią, jaka zaprzątała badaczy w instytucie był problem rozwoju nazizmu i faszyzmu w Europie[17]. Badania nad tą kwestią rozpoczęto jeszcze przed dojściem Hitlera do władzy - przeprowadzono badania ankietowe niemieckich robotników, których celem było ustalenie jakie jest wśród nich poparcie dla autorytaryzmu[18]. Kolejna publikacja instytutu na ten temat to „Studia nad autorytetem i rodziną” (niem. Studien über Autorität und Familie, 1936)[19].
Celem szkoły było rozwinięcie krytycznej teorii dotyczącej społecznych sprzeczności nowoczesnego kapitalizmu.
Początkowo szkoła zajęła się krytyką oświecenia: oświeceniowe obietnice – wiara w rozwój naukowy i racjonalność, rozwinięcie idei ludzkiej wolności – przemieniły się w koszmar, w zastosowanie nauki i racjonalności do tłumienia wolności. Według Adorna „Oświecenie hamuje rozwój autonomicznych, niezależnych jednostek; prowadzi do tamowania emancypacji, dla której ludzkie istoty są o tyle dojrzałe, o ile pozwalają im na to siły produkcyjne epoki”[20].
Ich poglądy, choć zróżnicowane, wywodziły się z marksizmu i neoheglizmu i kształtowały się pod wpływem psychoanalizy i psychologii społecznej.
Wprowadzili i rozpowszechnili termin „przemysł kulturalny” na określenie kultury masowej, podkreślając jej postępujące zestandaryzowanie, uprzemysłowienie i uśrednienie. Podleganie kultury prawom rynkowym i jej komercjalizacja doprowadziła do obniżenia gustu, wymagań i poziomu odbiorców. Zjawisko reprodukcji technicznej upowszechniło film i fotografię, lecz zarazem doprowadziło do zaniku „aury” dzieł sztuki, czym zubożyło ich percepcję.
Krytyczne i bardzo surowe oceny przedstawicieli szkoły frankfurckiej wynikały z perspektywy jaką obrali – kultury wysokiej. Teoria krytyczna szkoły frankfurckiej stała się źródłem inspiracji dla wielu wpływowych ruchów intelektualnych i społecznych końca XX wieku. Oprócz tego w ogromnym stopniu przyczyniła się do rozwoju interdyscyplinarnych badań nad kulturą masową. Wydaje się, że jej znaczący wpływ na myśl współczesną wynika z ciągłej aktualności zjawisk, które uczynili przedmiotem swojej analizy: kultury masowej i hegemonii kapitalizmu (w szerokim rozumieniu, obejmującym nie tylko ekonomię, ale i kulturę, politykę oraz sferę stosunków społecznych)[21]. Ponadto teoretycy szkoły frankfurckiej są uznawani za „duchowych założycieli” Republiki Federalnej Niemiec ze względu na rolę, jaką po powrocie do Niemiec odegrał Horkheimer, będący organizatorem nauki, nauczycielem akademickim i rektorem frankfurckiego uniwersytetu[12].
Wśród dokonań wyjściowych szkoły wymienić można „program badań społecznych”, zwany inaczej programem „interdyscyplinarnego materializmu” bądź też „materialistyczną teorią społeczeństwa”. Program ów sformułowany został w początkach istnienia Instytutu Badań Społecznych przez Maxa Horkheimera[22].
Instytut Badań Społecznych skupiał swe zainteresowania na ruchu robotniczym i dziejach socjalizmu. Ważnym przedmiotem analizy było wyjaśnienie, dlaczego nie doszło do rewolucji w tej grupie społecznej. Historycznie rzecz biorąc, szkoła frankfurcka została skonfrontowana z sytuacją, w której erozji rewolucyjnej siły klasy robotniczej towarzyszyły narodziny faszyzmu. Historyczny i polityczny kontekst prac szkoły prowadził zatem do zainteresowań upadkiem socjalizmu i radykalizmu klasy robotniczej, którego rodzajem stała się możliwość scentralizowanej kontroli ze strony rozrastającej się „totalitarnej” władzy nowoczesnego państwa kapitalistycznego[23].
„Program badań społecznych” został zastąpiony w drugiej połowie lat 30. wyrastającą z niego „krytyczną teorią społeczeństwa”, która w założeniu miała „przezwyciężać podział na teorię i praktykę, na refleksję filozoficzną i badania społeczne”[24].
Dokonania instytucjonalne spełniły istotną rolę w procesie kształtowania się szkoły frankfurckiej. Do najważniejszych z nich należało utworzenie Instytutu Badań Społecznych i czasopisma „Zeitschrift für Sozialforschung”. Powojenna restytucja Instytutu umożliwiła zaś szkole frankfurckiej stanie się „formacją intelektualnie ugruntowującą RFN”. Zdaniem Horkheimera, istotnym postulatem było połączenie „tradycji niemieckiej socjologii zorientowanej bardziej teoretycznie” z nowoczesnymi metodami prowadzenia badań empirycznych, rozwijanymi w Stanach Zjednoczonych[24].
Instytucjonalną pozycję szkoły ugruntowało utworzenie w ramach IBS serii wydawniczej „Frankfurter Studien zur Soziologie”, jej szeroka obecność na płaszczyźnie akademickiej i naukowej, a także pewne programy, wśród których można wyróżnić program wysyłania politologów oraz pedagogów na staże do Stanów Zjednoczonych. Szczególnie ważna okazała się stała współpraca z wydawnictwem Suhrkamp, nastawionym na publikowanie prac filozoficzno-socjologicznych w formie kieszonkowej, dzięki czemu trafiały do dużego grona odbiorców[25][4].
Instytut głównie skupiał się na badaniach empirycznych. Pierwszym zrealizowanym projektem było badanie świadomości politycznej społeczeństwa zachodnioniemieckiego. Stosując psychoanalityczną metodę dyskusji okazało się, że Niemcy są nacjonalistami i mają skłonności faszystowskie. Wynik badań był szokiem, gdyż zostały one wykonane w latach 1950–1956, czyli po zakończeniu II wojny światowej. Kolejne badania dotyczyły czynników mających wpływ na atmosferę w miejscu pracy. Ważnym przedmiotem badań była świadomość polityczna studentów.[potrzebny przypis] Program ten nazywał się „Student und Politik” i starano się dotrzeć do głębokiego podłoża psychologicznych postaw politycznych[4].
Zdaniem Horkheimera, integralną częścią postawy socjologa powinna być umiejętność zachowania krytycznego dystansu do rzeczywistości – zarówno wobec rzeczywistości społecznej, jak i innych badaczy, teoretyków oraz orientacji teoretycznych. Dążąc do zmiany panujących pojęć filozofii i socjologii, przedstawiciele szkoły frankfurckiej zainicjowali szereg sporów, w których brali również udział: dotyczyły one metodologii badań społecznych czy pozytywizmu w socjologii niemieckiej, ale też szkolnictwa, modelu edukacji czy kształtu uniwersytetu. Największe znaczenie dla kształtowania świadomości społecznej miał tzw. Historikerstreik, gdzie Habermas sprzeciwił się próbom relatywizacji Holokaustu i umniejszania „niemieckiej winy”[26].
Wśród najistotniejszych artykułów przedstawicieli szkoły frankfurckiej można wyszczególnić następujące pozycje[4]:
M. Horkheimer
F. Pollock
T. W. Adorno
H. Marcuse
E. Fromm
L. Löwenthal
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
