Stroncjanit

Stroncjanit (strontianit) – minerał z gromady węglanów. Należy do grupy minerałów bardzo rzadkich. Nazwa pochodzi od miejscowości Strontian w Szkocji, gdzie minerał ten został odkryty.

Stroncjanit

Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy	Strontianit
Skład chemiczny	węglan strontu (SrCO3)
Twardość w skali Mohsa	3,5
Przełam	nierówny
Łupliwość	niewyraźna
Układ krystalograficzny	rombowy[1]
Gęstość	3,76 g/cm³
Właściwości optyczne
Barwa	bezbarwny, biały, żółtawy, zielonawy[1]
Rysa	biała
Połysk	szklisty, tłusty

Charakterystyka

Właściwości

Tworzy kryształy igiełkowe, słupkowe, tabliczkowe. Często wykazuje zbliźniaczenia. Spotykany jest w formie skupień zbitych, ziarnistych, pręcikowych. Tworzy roztwory stałe z aragonitem, cerusytem, witerytem. Jest kruchy, przezroczysty, w świetle ultrafioletowym wykazuje niebieską fluorescencję. Wzrost temperatury powoduje w nim termoluminescencję. Rozpuszcza się i burzy w kwasie solnym. Zawarty w minerale stront zabarwia płomień na karminowo.

Występowanie

Jest typowym minerałem strefy hydrotermalnej^[1], powstaje ze stopu resztkowego pozostałego po utworzeniu się granitów i pegmatytów. Współwystępuje z kalcytem, barytem, celestynem – bardzo często tworzy z nim pseudomorfozy oraz galenitem. Bywa znajdowany w złożach siarki.

Miejsca występowania:

• Na świecie: Austria, Wielka Brytania, Niemcy – Saksonia^[1], Północna Nadrenia, Meksyk, USA – Kalifornia.

• W Polsce: spotykany w złożach siarki rodzimej w okolicach Tarnobrzega i serpentynitach na Dolnym Śląsku.

Zastosowanie

• ważna ruda strontu,
• ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie,
• używany do produkcji ogni sztucznych (zabarwia płomień),
• używany przy produkcji cukru (do rafinacji),
• używany przy produkcji szkła optycznego.

Zobacz też

• witeryt