Loading AI tools
polski prawnik Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Szurlej (ur. 21 listopada 1878 w Lutczy, zm. 10 sierpnia 1965 w Londynie) – polski doktor nauk prawnych, adwokat, publicysta, pułkownik audytor Wojska Polskiego.
 | |
 pułkownik audytor | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
Szef Sądownictwa Wojskowego |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Stanisław Szurlej urodził się 21 listopada 1878 roku w Lutczy, powiecie strzyżowskim. Był absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1902 doktor nauk prawnych, od 1909 adwokat. W 1910 otworzył we Lwowie kancelarię adwokacką przy ulicy Akademickiej 2. Później prowadził kancelarię przy Alejach Ujazdowskich 18 w Warszawie.
Po zakończeniu wojny z bolszewikami zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii. W 1924 był oficerem rezerwy 1 pułku artylerii najcięższej w Warszawie. W 1929 został przeniesiony do pospolitego ruszenia, z zachowaniem przydziału do 1 pan[1]. Dziesięć lat później zajmował 11. lokatę na liście starszeństwa oficerów pospolitego ruszenia artylerii, pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa-Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I, jako oficer „przewidziany do użycia w czasie wojny”.
Był członkiem Stronnictwa Narodowego. Działał w środowisku kombatanckim, był prezesem Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej[2]. W 1937 został uhonorowany Złotym Wawrzynem Polskiej Akademii Literatury. W okresie międzywojennym zdobył sławę i przydomek „złotousty” w wielu głośnych procesach, między innymi jako obrońca generała brygady Michała Żymierskiego w 1927 i Wincentego Witosa w procesie brzeskim oraz jako pełnomocnik rodziny zamordowanego w sprawie zabójstwa Tadeusza Hołówki. Był także obrońcą kapitana Marian Jureckiego oskarżonego o zabójstwo szwagra, porucznika Aleksandra Głogowskiego oraz obrońcą porucznika Leona Pruszanowskiego oskarżonego o zabójstwo porucznika rezerwy obserwatora Zdzisława Bilażewskiego.
6 listopada 1939 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Władysław Sikorski mianował go szefem Sądownictwa Wojskowego i Naczelnym Prokuratorem Wojskowym. 20 czerwca 1940 roku został awansowany na pułkownika w korpusie oficerów audytorów. 28 czerwca 1944 roku został przeniesiony w stan spoczynku[3]. Od 1940 roku był prezesem Stowarzyszenia Prawników Polskich w Zjednoczonym Królestwie.
Po wojnie, w Londynie, został współzałożycielem Instytutu im. generała Władysława Sikorskiego. Od 1964 roku był jego honorowym członkiem. Z małżeństwa z Jadwigą z Ciepielowskich, zawartego w 1908 roku, miał córkę Stefanię, zamężną Kossowską – pisarkę i dziennikarkę oraz syna Stanisława – prawnika.
Zmarł 10 sierpnia 1965 roku w Londynie. Pochowany na cmentarzu Highgate Cemetery w Londynie.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
