Stanisław Solecki (podpułkownik)

Stanisław Solecki^{[uwaga 1]} (ur. 6 maja 1896^[2] we Lwowie, zm. 27 września 1956 we Wrocławiu) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej, podpułkownik Wojska Polskiego i Armii Krajowej. Uczestnik I wojny światowej, II powstania śląskiego, wojny polsko–bolszewickiej i II wojny światowej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Solecki

„Żbik”

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	6 maja 1896 Lwów
Data i miejsce śmierci	27 września 1956 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1914–1945
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	146 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II powstanie śląskie wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się we Lwowie 6 maja 1896 w rodzinie Antoniego i Marii z. d. Borowska^[3]. W gimnazjum wstąpił do Legionów Polskich, był żołnierzem w I Brygadzie Legionów Polskich, następnie w II Brygadzie Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym z racji pochodzenia wcielony w lipcu 1917 do armii austriackiej.

Od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim, w szeregach 5 pułku piechoty. W czasie od października 1919 do września 1920 oddelegowany na Górny Śląsk, gdzie brał udział w II powstaniu śląskim. Następnie od września 1920 w Dowództwie 6 Armii walczył na froncie wojny polsko-bolszewickiej. We wrześniu 1920 pełnił służbę w dywizjonie karabinów maszynowych jazdy^[4]. Wziął udział w walkach 5 pułku ułanów i został później umieszczony wśród kawalerów Orderu Virtuti Militari tego oddziału^[5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1239. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. W 1923 pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie pozostając oficerem nadetatowym 49 pułku piechoty^[7]. W następnym roku wrócił do macierzystego 49 pp w Kołomyi^[1]. W 1928 w DOK VIII w Toruniu^[8]. We wrześniu 1933 został przeniesiony z 51 pułku piechoty w Brzeżanach do DOK V w Krakowie^[9]. W marcu 1939 pełnił służbę w 74 pułku piechoty w Lublińcu na stanowisku dowódcy I batalionu^[10].

W kampanii wrześniowej 1939 walczył, jako dowódca III batalionu 146 pułku piechoty^[11]. Podczas okupacji niemieckiej należał do Związku Walki Zbrojnej, a następnie Armii Krajowej aż do momentu jej rozwiązania w styczniu 1945. Został aresztowany przez UB w kwietniu 1949, a następnie skazany na karę 15 lat więzienia. Przebywał w nim sześć lat. W 1955 został z niego zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Zmarł w 1956 we Wrocławiu, pochowany na Cmentarzu Osobowickim^[12].

Grób ppłka Stanisława Soleckiego na Cmentarzu Osobowickim

Stanisław Solecki był żonaty z Wandą Rybicką, z którą miał dwoje dzieci^[3].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1043^[3][4]
• Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)^[13][14]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[15][16]
• Złoty Krzyż Zasługi (28 maja 1938)^[17][18]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[19][15][3]

Uwagi

1. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław I Solecki”, w celu odróżnienia od dwóch innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko^[1].

Przypisy

1. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 242, 359.
2. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 22, tu 9 stycznia 1897.
3. Polak (red.) 1991 ↓, s. 139.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 6 grudnia 1921 roku, s. 1606.
5. Nowiński 1929 ↓, s. 44.
6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 58.
7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 81, 263, 415.
8. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 191.
9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 195.
10. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 636.
11. Jarno 2001 ↓, s. 345.
12. Stanisław Solecki - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-10-07].strona główna serwisu
13. M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 331.
15. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
16. Polak (red.) 1991 ↓, s. 139, tu trzykrotnie.
17. M.P. z 1938 r. nr 121, poz. 200 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 24 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
19. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Nowiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku ułanów zasławskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 56153530983848702837
• PLWABN: 9810663986005606