Słupie (województwo lubelskie)

Słupie – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie janowskim, w gminie Modliborzyce^[4][6].

Integralne części wsi Słupie^[4][6]

SIMC	Nazwa	Rodzaj
0799807	Grabczycha	część wsi
0799813	Księże Słupie	część wsi

Słupie

wieś
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	janowski
Gmina	Modliborzyce
Liczba ludności (2021)	424[1][2]
Strefa numeracyjna	15
Kod pocztowy	23-310[3]
Tablice rejestracyjne	LJA
SIMC	0799799[4]
Położenie na mapie gminy Modliborzyce Słupie
Położenie na mapie Polski Słupie
Położenie na mapie województwa lubelskiego Słupie
Położenie na mapie powiatu janowskiego Słupie
50°45′17″N 22°18′33″E[5]

Krótki opis

Wieś szlachecka Słupia położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie urzędowskim województwa lubelskiego^[7]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie tarnobrzeskim. Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyła 424 mieszkańców^[8] i była siódmą co do wielkości miejscowością gminy Modliborzyce. Miejscowa ludność wyznania katolickiego przynależy do Parafii św. Stanisława w Modliborzycach^[9].

Historia

Niestety nie można dokładnie ustalić kiedy powstała miejscowość. Nazwa wsi należy utożsamiać z nazwą typu obronnego i oznacza najprawdopodobniej siedzibę załogi, która strzegła grodu kasztelańskiego (chodzi tu o Zawichost). Na takiej podstawie wnioskować można, że Słupie mogło już istnieć w XIII w. Pierwsza wzmianka o wsi jednak pochodzi już z 1412 r. Wtedy to Jan Dłuto nadał nowo erygowanemu kościołowi w Słupiu borek z barciami i 7 łanów ziemi, na części których pleban osadził z czasem chłopów. W XVI w. wieś dzierżyli Bystramowie. Natomiast pod koniec XVI w. Słupie zakupili Rzeczyccy, a od nich w I połowie XVII wieku Wiotescy. W 1631 r. Stanisław Wioteski podjął udaną lokację na gruntach Słupi miasteczka Modliborzyce, dokąd, po zbudowaniu tam w 1664 r. kościoła, przeniesiono parafię. W I połowie XVIII w. dziedzicami rozległych dóbr modliborskich, w tym Słupia, zostali Nahoreccy. Podczas wojny północnej miejscowość doznała zniszczeń. Na przestrzeni XVIII w. istniał młyn, barcie pszczele i zabudowania dworskie. W I połowie XVIII w. Słupie pozostawało we władaniu, na prawie zastawu, Józefa Bielskiego. Składał on wielokrotne skargi na Nahoreckich, którzy dopuścili się wielu krzywd wobec poddanych (niszczenie chałup, wyganianie chłopów). Od końca XVIII w. wieś należała do Dolińskich, a od 1862 r. do Gorzkowskich. Podczas powstania styczniowego oddział powstańczy stoczył pod Słupią potyczkę z Rosjanami (23 stycznia 1863 r.). Reforma z 1864 r. uwłaszczyła 23 gospodarzy (w tym 8 w Słupiu Księżym). Według spisu powszechnego z 1921 r. wieś liczyła 45 domów i 288 mieszkańców. W latach dwudziestych powstało Koło Młodzieży Wiejskiej. Szesnastego września 1939 r. Słupie zostało zbombardowane przez lotnictwo niemieckie.

Części wsi

• Grabczycha – część wsi, wzmiankowana w już w 1865 r. Została zasiedlona przez osadników z Galicji. W 1921 r. liczyła 7 domów i 45.
• Kornelówka – część wsi, początkowo był to folwark wyodrębniony pod koniec XIX w. z dóbr modliborskich. Na początku XX w. powstała kolonia, która w 1921 r. liczyła 8 domów i 51 mieszkańców.

Zobacz też

• Słupie
• Słupiec