Rudolf Lubecki

Rudolf Lubecki (ur. 7 sierpnia 1844 w Wiśle Wielkiej, zm. 20 lutego 1891 w Kotorzu Wielkim) – polski duchowny rzymskokatolicki, publicysta, pedagog oraz działacz społeczny i narodowy.

Rudolf Lubecki

Ks. Rudolf Lubecki na zdjęciu opublikowanym w 1920 roku
Kraj działania	Królestwo Prus
Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 1844 Wisła Wielka
Data i miejsce śmierci	20 lutego 1891 Kotórz Wielki
Miejsce pochówku	Kotórz Wielki, cmentarz parafialny parafii św. Michała Archanioła
Proboszcz parafii św. Urbana Papieża i Męczennika w Woli
Okres sprawowania	1884–1887
Proboszcz parafii św. Michała Archanioła w Kotorzu Wielkim
Okres sprawowania	1887–1891
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	diecezja wrocławska
Prezbiterat	29 czerwca 1869

Życiorys

Urodził się 7 sierpnia 1844 roku w Wiśle Wielkiej, w rodzinie kierownika tamtejszej szkoły Jakuba i Zofii z d. Czech. Po ukończeniu szkoły ludowej w Wiśle Małej i gimnazjum w Gliwicach w 1865 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie studiował filozofię i teologię^[1][2].

W trakcie studiów był członkiem Towarzystwa Polskich Górnoślązaków. Skupiał wokół siebie osoby z Górnego Śląska, aby im pomóc w opanowaniu języka polskiego literackiego i ułatwić im później skuteczną pracę wśród mieszkańców regionu^[3]. Działalność tę prowadził w swoim mieszkaniu akademickim, które było nazywane „kuźnią”^[4]. Przy towarzystwie utworzył bibliotekę^[5].

29 czerwca 1869 roku przyjął święcenia kapłańskie, po czym 3 sierpnia został wikarym w parafii Wszystkich Świętych w Bieńkowicach. Założył tam polską bibliotekę. W październiku 1871 roku został wysłany do Katowic, by zwalczać tamtejszą wspólnotę Kościoła starokatolickiego działającą pod przewodnictwem ks. Pawła Kamińskiego^[4]. Przy katowickiej parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny zakładał liczne polskie związki, m.in. około 1875 roku towarzystwa dla młodzieży męskiej i żeńskiej czy w 1879 roku Katolickie Towarzystwo Pogrzebowe^[6].

W 1869 roku w Katowicach założył Kółko Katolickie, które zrzeszało około 80 członków. Działalność wspólnoty polegała na prenumerowaniu i czytaniu polskich gazet, organizowaniu spotkań towarzyskich i przedstawień teatralnych^[7]. Ks. Rudolf Lubecki pełnił w nim także funkcję dyrygenta, reżysera, organizatora widowni, a także reprezentował instytucję przed władzami^[8]. Jego następcą został ks. Wiktor Schmidt^[9].

Jego praca w Katowicach przypadła na okres Kulturkampfu. Związał się wówczas Karolem Miarką i podjął współpracę z Katolikiem, a w czasie pobytu redaktorów czasopisma w więzieniu objął rolę jego redaktora^[10]. 13 marca 1874 roku został uwięziony za kazanie wypowiedziane w święto Bożego Narodzenia 1873 roku. Przesiedział trzy miesiące^[11].

31 lipca 1884 roku został proboszczem parafii św. Urbana Papieża i Męczennika w Woli, a 27 maja 1887 roku został proboszczem parafii św. Michała Archanioła w Kotorzu Wielkim^[11][12]. Objął swoją opieką w szczególności dzieci, dbając o to, by znały język polski^[13]. Jednocześnie popadł w konflikt z kierownikiem turawskiej szkoły. Stanął wówczas w obronie uczniów, których bił nauczyciel z Turawy, lecz nauczyciele poparli kierownika szkoły^[10].

Zmarł na tyfus^[14] 20 lutego 1891 w Kotorzu Wielkim^[13][11]. Pochowany został na tamtejszym cmentarzu parafialnym^[15].

W 2019 roku został jednym z kandydatów do upamiętnienia w katowickiej Galerii Artystów^[16].

Twórczość

Nagrobki z sentencjami autorstwa ks. Rudolfa Lubeckiego na cmentarzu w Kotorzu Wielkim (2019)

Opracowywał polskie śpiewniki, a także pisał wiersze w języku polskim^[17] i popularne na Górnym Śląsku pieśni^[18]. Ponadto pisał opowieści i broszury o tematyce religijnej i świeckiej^[15].

Układał sentencje nagrobkowe, które zachowały się na kotorskim cmentarzu^[10].

W Katoliku publikował liczne artykuły i korespondencje. Współpracował zarówno z Karolem Miarką, jak i jego synem. Ponadto działał również z Bronisławem Koraszewskim w pierwszych latach ukazywania się Gazety Opolskiej^[19]. Pisał także artykuły do Nowin Raciborskich i Kalendarza Mariańskiego^[15] oraz był redaktorem miesięcznika Zdrowaś Marya wydawanego w Mikołowie w latach 1885–1891^[14].

Wybrane dzieła:

• Pieśni zabawne dla kółek wesołych polskich Górnoślązaków (Katowice, 1878)^[18],
• Stary Mikołaj (Mikołów, 1886)^[20][21],
• Książeczka Bierzmowania, czyli wskazówki i modlitwy do godnego przyjęcia św. Sakramentu Bierzmowania (Mikołów, 1887)^[20][22],
• Żywot Bogarodzicy Najświętszej Maryi Panny i Jej oblubieńca św. Józefa z opisem najgłówniejszych miejsc i czcicieli NM Panny (Mikołów, 1888)^[20],
• Od piorunów i gwałtownej niepogody zachowaj nas, Panie. Rady, wskazówki i modlitwy podczas nawałnicy (Mikołów, 1888)^[20],
• Baczność! Socyaliści się zbliżają! Słowo napomnienia i przestrogi dla ludu katolickiego (Strzelce Opolskie, 1891)^[20][23].