Rodion Malinowski

Rodion Jakowlewicz Malinowski (ukr. Родіон Якович Малиновський, ros. Родион Яковлевич Малиновский; ur. 11 listopada^?/23 listopada 1898 w Odessie, zm. 31 marca 1967 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1944), minister obrony ZSRR (1957–1967), dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1945, 1958), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2., 3., 4., 5., 6. i 7. kadencji.

Rodion Malinowski

ukr. Родіон Якович Малиновський
ros. Родион Яковлевич Малиновский

marszałek Związku Radzieckiego
Pełne imię i nazwisko	Rodion Jakowlewicz Malinowski
Data i miejsce urodzenia	11 listopada?/23 listopada 1898 Odessa, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	31 marca 1967 Moskwa, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1914–1967
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Jednostki	27 Dywizja Strzelecka, 48 Korpus Strzelecki
Stanowiska	d-ca: Frontu Południowego, 2 Gwardyjskiej Armii, Frontu Południowo-Zachodniego, 2 Frontu Ukraińskiego, Frontu Zabajkalskiego, Dalekowschodniego OW, minister obrony ZSRR
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji; wojna domowa w Hiszpanii; II wojna światowa: bitwa stalingradzka operacja jassko-kiszyniowska wojna radziecko-japońska
Odznaczenia

Rodion Malinowski

Data i miejsce urodzenia	11 listopada?/23 listopada 1898 Odessa
Data i miejsce śmierci	31 marca 1967 Moskwa
Minister obrony ZSRR
Okres	od 26 października 1957 do 31 marca 1967
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego
Poprzednik	Gieorgij Żukow
Następca	Andriej Grieczko

Życiorys

W 1911 ukończył szkołę parafialną. W 1914 brał udział jako ochotnik w I wojnie światowej. W październiku 1915 roku został ranny i otrzymał pierwsze odznaczenie – Krzyż św. Jerzego IV klasy. W 1916 w ramach Rosyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego został wysłany do Francji, walczył na froncie zachodnim i tam został ranny, za co otrzymał kolejne odznaczenie, tym razem francuskie. Po powrocie do Rosji w 1919 wstąpił do Armii Czerwonej. Służąc w 27 Dywizji Strzeleckiej brał udział w wojnie domowej w Rosji walcząc przeciw białym, tzw. kołczakowcom^[1]. W 1926 wstąpił do partii komunistycznej.

W 1930 ukończył studia w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. Po studiach był kolejno szefem Sztabu Pułku Kawalerii, oficerem Sztabu Północno-Kaukaskiego i Białoruskiego Okręgu Wojskowego oraz szefem Sztabu Korpusu Kawalerii. W latach 1937–1938 podczas wojny domowej w Hiszpanii w stopniu pułkownika był doradcą wojsk republikańskich. W latach 1939–1940 wykładał w Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego^[1]. 4 lipca 1940 otrzymał awans na generała majora.

W czasie niemieckiego ataku na ZSRR Rodion Malinowski dowodził 48 Korpusem Strzeleckim^[1], następnie był kolejno:

• od sierpnia 1941 dowódcą 6 Armii,
• od grudnia 1941 dowódcą Frontu Południowego,
• od lata 1942 zastępcą dowódcy Frontu Północnokaukaskiego i dowódcą Dońskiej Grupy Armijnej,
• później dowódcą 66 Armii,
• podczas bitwy stalingradzkiej – dowódcą 2 Gwardyjskiej Armii,
• od lutego 1943 ponownie dowódca Frontu Południowego,
• od kwietnia Frontu Południowo-Zachodniego, przemianowanego w październiku 1943 na 3 Front Ukraiński,
• od maja 1944 dowódcą 2 Frontu Ukraińskiego, z którym walczył w Rumunii, Austrii, na Węgrzech i Czechosłowacji,
• od lipca 1945 dowódcą Frontu Zabajkalskiego.

We wrześniu 1944 został mianowany marszałkiem Związku Radzieckiego^[2]. W latach 1947–1956 był głównodowodzącym wojskami Dalekiego Wschodu, następnie Dalekowschodniego Okręgu Wojskowego. Od marca 1956 był I zastępcą ministra obrony ZSRR, od października 1957 aż do śmierci ministrem obrony ZSRR. Był – po Michaile Frunzem – drugim szefem Radzieckich Sił Zbrojnych, który zmarł podczas sprawowania urzędu. Jego prochy spoczęły pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym w Moskwie.

Napisał książkę autobiograficzną Sołdaty Rossiji. Zajmował się też redagowaniem publikacji wojskowo-historycznych: Jassko-Kiszyniowskie Kanny, Budapeszt-Wiedeń-Praga i Finał. Pierwsza z nich została wydana w Polsce w 1967 pod tytułem Nowe Kanny^[2].

Awanse

• gen. mjr 4 czerwca 1940;
• gen. por. 9 listopada 1941;
• gen. płk 12 lutego 1943;
• gen. armii 28 kwietnia 1943;
• marszałek Związku Radzieckiego 10 września 1944.

Ordery i odznaczenia

• Medal Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego – dwukrotnie (8 września 1945, 22 listopada 1958)
• Order „Zwycięstwo” (26 kwietnia 1945)
• Order Lenina – pięciokrotnie (1937, 1941, 1945, 1945, 1958)
• Order Czerwonego Sztandaru – trzykrotnie (1937, 1944, 1950)
• Order Suworowa I klasy – dwukrotnie (1943, 1944)
• Order Kutuzowa I klasy (1943)
• Medal „Za obronę Stalingradu”
• Medal „Za obronę Kaukazu”
• Medal „Za zdobycie Budapesztu”
• Medal „Za zdobycie Wiednia”
• Medal „Za wyzwolenie Pragi”
• Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
• Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Krzyż św. Jerzego 3. stopnia – dwukrotnie (Imperium Rosyjskie)
• Order Rozpromienionego Sztandaru I klasy (1946, Chiny)
• Medal Przyjaźni Chińsko-Radzieckiej (1956, Chiny)
• Order Lwa Białego I klasy (1945, Czechosłowacja)
• Czechosłowacki Wojskowy Order Lwa Białego „Za zwycięstwo” I klasy (1945, Czechosłowacja)
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (1945, Czechosłowacja)
• Order Gwiazdy Indonezji II klasy (1963, Indonezja)
• Order Gwiazdy Waleczności (1962, Indonezja)
• Order Narodowego Bohatera Jugosławii (1964, Jugosławia)
• Order Partyzanckiej Gwiazdy I klasy (1956, Jugosławia)
• Order Flagi Narodowej I klasy (1948, Korea Północna)
• Medal „Za wyzwolenie Korei” (1946, Korea Północna)
• Medal „40-lecia wyzwolenia Korei” – pośmiertnie (1985, Korea Północna)
• Wielki Oficer Legii Honorowej (1945, Francja)
• Krzyż Wojenny 1914–1918 (1916, Francja)
• Krzyż Wojenny 1939–1945 (1945, Francja)
• Krzyż Niepodległości (1964, Meksyk)
• Order Suche Batora (1961, Mongolia)
• Order Czerwonego Sztandaru (1945, Mongolia)
• Medal „25 lat Mongolskiej Republiki Ludowej” (1946, Mongolia)
• Medal „Za zwycięstwo nad Japonią” (1946, Mongolia)
• Złoty Medal Braterstwa Broni (1966, NRD)
• Order Obrony Ojczyzny I klasy (1950, Rumunia)
• Medal „Za Wyzwolenie od faszyzmu” (1950, Rumunia)
• Wielka Komandorska Legia Zasługi (1946, Stany Zjednoczone)
• Order Zasługi Republiki Węgierskiej I klasy (1947, Węgry)
• Order Wolności (1946, Węgry)
• Order Zasługi Węgierskiej Republiki Ludowej I klasy – dwukrotnie (1950, 1965, Węgry)
• Odznaka honorowa "Za zasługi dla Gdańska" (1960)^[3]
• I inne