Robert Sarah

Robert Sarah (ur. 15 czerwca 1945 w Ourouss) – gwinejski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup metropolita Konakry w latach 1979–2001, administrator apostolski sede vacante diecezji Kankan w latach 1979–1993, przewodniczący Konferencji Episkopatu Gwinei w latach 1985–2001, sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów w latach 2001–2010, przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum” w latach 2010–2014, kardynał od 2010 (najpierw w stopniu diakona, w 2021 promowany do stopnia prezbitera), prefekt Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów w latach 2014–2021.

Robert Sarah

Kardynał prezbiter
Robert Sarah (2015)
Sufficit tibi gratia mea Wystarczy ci mojej łaski
Kraj działania	Gwinea, Watykan
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1945 Ourouss
Prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
Okres sprawowania	2014–2021
Przewodniczący Papieskiej Rady „Cor Unum”
Okres sprawowania	2010–2014
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 lipca 1969
Nominacja biskupia	13 sierpnia 1979
Sakra biskupia	8 grudnia 1979
Kreacja kardynalska	20 listopada 2010 Benedykt XVI
Kościół tytularny	św. Jana Bosko w Via Tuscolana

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	8 grudnia 1979
Miejscowość	Konakry
Miejsce	katedra Najświętszej Maryi Panny
Konsekrator	Giovanni Benelli
Współkonsekratorzy	Luc Auguste Sangaré Jean Orchampt
Konsekrowani biskupi Vincent Coulibaly 12 lutego 1994 Emmanuel Félémou 17 marca 2007 Barthélemy Yaouda 1 października 2008 Joseph Befe Ateba 4 października 2008 Raphaël Guilavogui 13 grudnia 2008 Moïse Tinguiano 27 kwietnia 2024
Współkonsekrowani biskupi Jean-Pierre Bassène 29 kwietnia 2000 Giuseppe Pinto 6 stycznia 2002 Claudio Gugerotti 6 stycznia 2002 Adolfo Yllana 6 stycznia 2002 Giovanni d’Aniello 6 stycznia 2002 Daniel Mizonzo 6 stycznia 2002 Louis Portella Mbuyu 6 stycznia 2002 Marcel Utembi 6 stycznia 2002 Franco Agostinelli 6 stycznia 2002 Amândio Tomás 6 stycznia 2002 Vittorio Lanzani 6 stycznia 2002 Dominique Mamberti 3 lipca 2002 Jean-Pierre Cattenoz 13 października 2002 Alain Harel 8 grudnia 2002 Eliseo Ariotti 5 października 2003 Paul Gallagher 13 marca 2004 Andrés Carrascosa Coso 7 października 2004 Jerzy Maculewicz 14 maja 2005 Nicola Girasoli 11 marca 2006 Leopoldo Girelli 17 czerwca 2006 Protase Rugambwa 13 kwietnia 2008

Życiorys

Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 24 lat z rąk biskupa Raymonda-Marii Tchidimbo. Studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim oraz w Studium Biblicum Franciscanum w Jerozolimie.

13 sierpnia 1979 został mianowany przez Jana Pawła II biskupem diecezji Konakry. Sakry biskupiej udzielił mu kardynał Giovanni Benelli. W chwili przyjęcia święceń biskupich w wieku 34 lat był najmłodszym biskupem rzymskokatolickim na świecie. W latach 1985–2001 pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Biskupów Gwinei.

1 października 2001 został wezwany do Watykanu, gdzie objął urząd sekretarza w Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, którą kierował wówczas kardynał Crescenzio Sepe.

7 października 2010 Benedykt XVI mianował go przewodniczącym Papieskiej Rady Cor Unum, koordynującej działalność charytatywną Kościoła. Zastąpił na tym stanowisku niemieckiego kardynała Paula Josefa Cordesa. Dwa tygodnie później ogłoszona została decyzja o jego kreacji kardynalskiej. Biret kardynalski odebrał podczas konsystorzu 20 listopada 2010.

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.

24 listopada 2014 papież Franciszek mianował go prefektem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów^[1]. Zastąpił na tym stanowisku kard. Antonio Cañizaresa Lloverę – mianowanego metropolitą Walencji. 20 lutego 2021 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z pełnionego urzędu^[2][3].

3 maja 2021 podczas konsystorza papież Franciszek podniósł go do rangi kardynała prezbitera. W związku z tym awansem już nie ogłosi ewentualnego wyboru nowego papieża, który ogłasza najstarszy kardynał diakon^[4].

8 kwietnia 2021 papież Franciszek mianował go członkiem Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich^[5].

Wizyty w Polsce

W dniu 15 marca 2016 r. w Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie miała miejsce prezentacja jego wywiadu rzeki^[6], który ukazał się jako książka pt. Bóg albo nic: rozmowa o wierze nakładem Wydawnictwa Sióstr Loretanek^[7].

Publikacje

W języku polskim ukazały się następujące publikacje:

• Bóg albo nic: rozmowa o wierze, Wyd. Sióstr Loretanek, Warszawa 2015, 415 s., ISBN 978-83-7257-791-7;
• Moc milczenia: przeciw dyktaturze hałasu, [przedmowa Benedykt XVI], Wyd. Sióstr Loretanek, Warszawa 2017, 349 s., ISBN 978-83-7257-877-8;
• W drodze do Niniwy, Wyd. Sióstr Loretanek, Warszawa 2017, 336 s., ISBN 978-83-7257-848-8;
• Wieczór się zbliża i dzień już się chyli, Wyd. Sióstr Loretanek, Warszawa 2019, 463 s., ISBN 978-83-7257-976-8;
• Z głębi naszych serc, [wspólnie z papieżem Benedyktem XVI], Wyd. Sióstr Loretanek, Warszawa 2020, 148 s., ISBN 978-83-7257-774-0.
• Katechizm życia duchowego, Wyd. Sióstr Loretanek, Warszawa 2023, 360 s., ISBN 978-83-8212-120-9

Poglądy

Wypowiada się jako zdecydowany orędownik obrony tradycyjnej katolickiej nauki na temat rodziny, moralności seksualnej i prawa do życia oraz potępiania islamskiego radykalizmu; opowiada się za zwalczaniem zachodnich homoseksualnych i aborcyjnych ideologii^[8]. Jest zdecydowanym przeciwnikiem gender, feminizmu, sekularyzmu i idei związków partnerskich, które wraz z fundamentalizmem muzułmańskim porównuje do nazizmu i komunizmu oraz do apokaliptycznych Bestii^{[9][10][11][12]}. Często jest przedstawiany jako krytyk reform liturgicznych Soboru Watykańskiego II, będąc przychylnym tradycji mszy trydenckiej^[13][14], choć w rzeczywistości jest to krytyka złego odczytania soborowych reform utrudniającego ukierunkowanie liturgii na Boga^[15]. Odnośnie Kościoła afrykańskiego stwierdził w kwietniu 2024, że jest on "głosem ubogich, prostych i małych. Ma za zadanie głosić Słowo Boże chrześcijanom z Zachodu, którzy z powodu swojego bogactwa uważają, że są rozwinięci, nowocześni i mądrzy mądrością tego świata". Według niego "afrykańscy biskupi w swoim ubóstwie są dzisiaj zwiastunami Bożej prawdy wobec potęgi i bogactwa niektórych zachodnich episkopatów"^[16].