Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Raczo Petrow Stojanow (bułg. Рачо Петров Стоянов, ur. 19 lutego 1861 w Szumenie, zm. 22 stycznia 1942 w Bełowie) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, dwukrotny premier Bułgarii (1901, 1903–1906), minister wojny (1887, 1894–1896), minister spraw zagranicznych (1903-1906), deputowany do Zgromadzenia Narodowego 11. i 13. kadencji[1].
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Raczo Petrow Stojanow |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Premier Bułgarii | |
| Okres |
od 12 stycznia 1901 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Premier Bułgarii | |
| Okres |
od 6 maja 1903 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Dimitar Petkow |
| Minister wojny Bułgarii | |
| Okres |
od 15 kwietnia 1894 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
       | |
Syn zamożnego kupca Petyra Stojanowa i Jurgicy z d. Szałwadżiewej. W 1875 ukończył szkołę średnią i podjął pracę urzędnika. Po ukończeniu kursu pedagogicznego od jesieni 1876 pracował jako nauczyciel. W początkach 1878, po śmierci ojca wyjechał do Razgradu, gdzie pracował w przedsiębiorstwie Dimko Aczkowa. W tym samym roku wyjechał do Płowdiwu, gdzie uczył się rosyjskiego i rozpoczął szkolenie wojskowe[1].
W latach 1878-1879 uczył się w szkole wojskowej w Sofii. Ukończył szkołę 10 maja 1879 w stopniu podporucznika i rozpoczął służbę w Szumenie. Wkrótce potem oddelegowany do Sofii pracował jako instruktor. W październiku 1880 rozpoczął naukę w Akademii Mikołajewskiej w Petersburgu[1]. W kwietniu 1883 ukończył naukę w szkole w stopniu porucznika i rozpoczął służbę w Odessie. We wrześniu 1883 powrócił do Bułgarii, gdzie służył w Sofii, a od 1884 w Szumenie. Awansowany na kapitana w 1885 rozpoczął służbę adiutanta w sztabie 1 Brygady Piechoty w Sofii. Po wybuchu wojny serbsko-bułgarskiej w 1885 uczestniczył w opracowaniu planów strategicznych, był zwolennikiem zatrzymania pochodu wojsk serbskich w rejonie Slivnicy. Za zasługi wojenne awansował na majora i został uhonorowany Orderem Waleczności II klasy. W 1887 objął stanowisko komendanta szkoły wojskowej w Sofii[1]. W lutym 1887 tłumił zamieszki antyrządowe w Silistrze i w Ruse. Utworzony przez Petrowa sąd wojskowy skazał na karę śmierci przywódców buntu[2]. W tym samym roku Petrow kierował przez dwa miesiące ministerstwem wojny, a od 1888 kierował sztabem generalnym armii bułgarskiej. W latach 1894–1896 ponownie kierował ministerstwem wojny. W listopadzie 1896 wycofał się z działalności politycznej[1].
Od 1896 pracował w spółkach, zajmujących się budową linii kolejowych[1]. W 1898 powołany na pełnomocnika i akcjonariusza spółki zajmującej się budową linii z Radomira do Giueszewa. Linia miała w przyszłości połączyć Sofię ze Skopjem, ale nie została ukończona z powodu braku funduszy. Powrócił do działalności politycznej w 1900, obejmując stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Wkrótce popada w konflikt z premierem Todorem Iwanczowem i odchodzi z rządu. Ciesząc się zaufaniem księcia Ferdynanda, w 1901 Petrow staje na czele rządu przejściowego, którym kierował przez miesiąc. W 1901 został po raz pierwszy wybrany deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. Ponownie stanął na czele rządu w maju 1903. Podał się do dymisji po wybuchu afery Charles-Jean, związanej z nadużyciami przy zakupie amunicji z Austro-Węgier. Po zaprzestaniu działalności politycznej Petrow kierował Związkiem Oficerów Rezerwy[1].
W czasie I wojny bałkańskiej pełnił funkcję doradcy księcia Borysa. W październiku 1912 brał udział w negocjacjach z Grekami kwestii wkroczenia wojsk bułgarskich do Salonik[1]. W czasie II wojny bałkańskiej skierowany do sztabu 3 armii, gdzie próbował bez sukcesów podjąć działania ofensywne przeciwko armii serbskiej. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję gubernatora Macedonii, ale od 1917 przeszedł w stan spoczynku[2]. W roku 1920, w czasie rządów Aleksandra Stambolijskiego stanął przed sądem i został skazany na 75 lat więzienia. W 1924 skorzystał z dobrodziejstwa amnestii. W 1936 z rąk cara Borysa uzyskał awans na generała piechoty[1]. Zmarł 22 stycznia 1942 na stacji kolejowej Bełowo.
Był żonaty (żona Sułtana Pantaleewa (1869–1946)). Z żoną rozwiódł się w 1919. Miał trójkę dzieci (dwóch synów i córkę).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
