Przełęcz w Widłach

Przełęcz w Widłach (słow. Vidlové sedlo, niem. Gabelscharte, węg. Villa-horhos^[1]) – przełęcz położona na wysokości 2432 m n.p.m.^[2] (według wcześniejszych pomiarów 2417^[3] lub ok. 2413^[1] m) w słowackich Tatrach Wysokich, w długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika. Znajduje się w Grani Wideł pomiędzy Zachodnim Szczytem Wideł na południowym zachodzie a Wielkim Szczytem Wideł na północnym wschodzie^[4].

Przełęcz w Widłach

Widok od strony Łomnickiego Stawu
Państwo	Słowacja
Wysokość	2432 m n.p.m.
Pasmo	Tatry, Karpaty
Sąsiednie szczyty	Zachodni Szczyt Wideł, Wielki Szczyt Wideł
Położenie na mapie Karpat Przełęcz w Widłach
Położenie na mapie Tatr Przełęcz w Widłach
49°11′53,4″N 20°12′54,3″E

Przełęcz w Widłach jest wąska i bardzo głęboka, stanowi najniższy punkt w grani pomiędzy Łomnicą a masywem Kieżmarskiego Szczytu. Na południowy wschód opada z niej żleb do Łomnickiego Koryta, zbiegającego z kolei do Cmentarzyska^[4].

Nie prowadzą na nią żadne znakowane szlaki turystyczne. Dla taterników stanowi dogodne, choć rzadko uczęszczane przejście między Doliną Łomnicką a Miedzianą Kotliną. Najłatwiej osiągnąć siodło z Łomnicy przez Łomnickie Koryto lub z Doliny Łomnickiej przez Cmentarzysko^[4]. Po stronie Miedzianej Kotliny poniżej przełęczy znajdują się Miedziane Ławki, w rejonie których XVIII w. wydobywano rudę miedzi^[1]. Dojście przez Wyżnią Miedzianą Ławkę na Przełęcz w Widłach jest trudniejsze niż od strony Doliny Łomnickiej^[4].

Historia

Pierwsze wejścia:

• Karol Englisch i przewodnik Johann Hunsdorfer (senior), 12 sierpnia 1903 r. – letnie,
• Ernst Dubke, przewodnicy Johann Breuer i Johann Franz (senior), 17 lutego 1906 r. – zimowe^[4].

Dawniej stosowana była też nazwa Wielka Przełęcz w Widłach^[4].

Przełęcz w Widłach widoczna z Jagnięcego Szczytu pomiędzy Wielkim i Zachodnim Szczytem Wideł

Przypisy

1. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce
2. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania. Brak numerów stron w książce
3. Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
4. Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 29–32. ISBN 83-217-2203-2.