Piotr Biegański

Piotr Biegański (ur. 8 maja 1905 w Rosieniach, zm. 12 stycznia 1986 w Warszawie) – polski architekt, profesor Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.

Ten artykuł dotyczy polskiego architekta. Zobacz też: Inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Piotr Biegański

Data i miejsce urodzenia	8 maja 1905 Rosienie
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1986 Warszawa
Zawód, zajęcie	architekt
Odznaczenia

Tablica w Bramie Senatorskiej Zamku Królewskim w Warszawie upamiętniająca Piotra Biegańskiego

Międzymurze Piotra Biegańskiego i tablica upamiętniająca Marię Konopnicką na murze obronnym w Warszawie

Pałac Staszica w Warszawie

Życiorys

Urodził się 8 maja 1905 w Rosieniach na Kowieńszczyźnie^[1]. Był absolwentem Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie^[2]. W 1933 ukończył studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. W 1937 otrzymał Grand Prix na Wystawie Sztuki i Techniki w Paryżu (dział architektoniczny)^[3].

W czasie okupacji niemieckiej pracował w Wydziale Technicznym Zarządu m. st. Warszawy, zajmując się potajemnie m.in. zabezpieczeniem spalonego podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 gmachu Teatru Wielkiego^[4]. Od wiosny 1942 do wybuchu powstania warszawskiego był członkiem Wydziału Legalizacji i Techniki w Oddziale II Komendy Głównej Armii Krajowej i kierownikiem jej pracowni „Grajewski”^[5]. Brał udział jako wykładowca w tajnym nauczaniu politechnicznym^[6]. Wiosną 1943 obronił rozprawę doktorską i uzyskał stopień doktora nauk technicznych na działającym w konspiracji Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej^[6].

Współtwórca odbudowy Starego i Nowego Miasta w Warszawie i współorganizator Biura Odbudowy Stolicy. W latach 1947–1954 główny konserwator zabytków Warszawy. Autor projektu odbudowy i rozbudowy Pałacu Staszica oraz projektu odbudowy Zamku Ujazdowskiego w Warszawie. Konsultant odbudowy Starego Miasta w Poznaniu. Projektant i kierownik odbudowy zabytków Fromborka i Wiślicy.

Od 1945 wykładowca Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej (od 1954 profesor nadzwyczajny, a w latach 1960–1964 dziekan tego wydziału). Autor publikacji architektonicznych i urbanistycznych^[7].

Był członkiem wielu rad naukowych w wydawnictwach i na uczelniach, a także m.in. honorowym członkiem Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Towarzystwa Urbanistów Polskich, prezesem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Włoskiej, członkiem ICOMOS. Od 1971 był także członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie^[8].

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 114-6-14)^[1][9].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1969)^[10]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (29 października 1947)^[11]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[12]
• Order Zasługi Republiki Włoskiej (Włochy)

Nagrody

• Państwowa Nagroda Artystyczna I stopnia (z Janem Zachwatowiczem) w dziale architektury za prace w dziedzinie konserwacji zabytków (1950)^[13]
• Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za odbudowę, restaurację i konserwację obiektów architektonicznych na Wzgórzu Kopernikowskim we Fromborku (1974)^[10]
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (1983)
• Honorowa Nagroda SARP (1983)^[10]

Upamiętnienie

• W kwietniu 2011 ciągowi pieszemu położonemu pomiędzy wewnętrznym a zewnętrznym murem obronnym, na odcinku od placu Zamkowego do ulicy Piekarskiej w Warszawie, nadano nazwę Międzymurze Piotra Biegańskiego^[14].
• W Bramie Senatorskiej Zamku Królewskiego w Warszawie znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona profesorowi